Najczęściej stosowanym antidotum w leczeniu zatruć spowodowanych grzybami zawierającymi amanitynę jest benzylopenicylina (BPCN). Jednak bardzo nieliczne doniesienia sugerują, że inne antybiotyki, takie jak ceftazydym (CEFT) i rifamycyna SV (RIFSV) wykazują lepszą aktywność antidotum na amanityny niż BPCN. W związku z tym toczy się dyskusja, która z trzech odtrutek jest optymalna w leczeniu takich zatruć. W niniejszym badaniu porównano skuteczność BPCN z CEFT i RIFSV w modelu ludzkich hepatocytów. Integralność funkcjonalną i żywotność hodowanych hepatocytów oceniano za pomocą testu MTT oraz pomiaru aktywności dehydrogenazy mlekowej (LDH). W pierwszym układzie eksperymentalnym hepatocyty eksponowano jednocześnie na α-AMA i badane antidotum, natomiast w drugim układzie komórki eksponowano przez pierwsze 12 h tylko na α-AMA, a następnie pożywkę zawierającą α-AMA wymieniano na pożywkę zawierającą zarówno α-AMA, jak i badane antidotum. Wyniki badań wykazały, że jednoczesne podawanie α-AMA i każdej z badanych odtrutek (BPCN, CEFT, RIFSV) skutecznie chroniło ludzkie hepatocyty, jednak w grupie, w której podawano BPCN, obserwowano najwyższą żywotność hepatocytów. W hodowlach komórek z układu doświadczalnego II wszystkie badane odtrutki były nieskuteczne, co wskazuje, że po pobraniu przez hepatocyty krytycznej dawki α-AMA dalsze hamowanie tego procesu nie chroni komórek przed uszkodzeniem. Zatem 12 h ekspozycji inkubowanych hepatocytów na α-AMA jest wystarczającym czasem dla takiego wychwytu komórkowego krytycznej dawki tej toksyny. Podsumowując, można stwierdzić, że łatwo dostępna i tania BPCN powinna być szeroko stosowana jako antidotum na amanityny. Kluczem do powodzenia terapii jest jednak szybkie wdrożenie antidotum w celu zabezpieczenia jak największej części miąższu wątroby przed niszczącym wychwytem krytycznej dawki amanityn.