Jednoczesne przyjęcie dziewięciu młodych ludzi do naszej instytucji po spożyciu przez nich stężonego wodorotlenku sodu (który został pomylony z winem) dostarczyło nam wyjątkowej okazji do postępowania w przypadku żrących obrażeń przełyku o różnym stopniu ciężkości, od samego uszkodzenia błony śluzowej jamy ustnej drugiego stopnia do uszkodzenia przełyku, przełyku i żołądka na całej grubości. Ciężkość urazu oceniano najpierw na podstawie objawów i badania fizykalnego jamy ustnej, a następnie na sali operacyjnej za pomocą sztywnej esofagoskopii. Procedura ta zapewniała logiczne podejście do postępowania. Trzech pacjentów z oparzeniami jamy ustnej drugiego stopnia nie wymagało operacji. Sześciu pacjentów wymagało laparotomii z gastrostomią i/lub jejunostomią kominową, jeden wymagał natychmiastowej esophagogastrectomii, a trzech natychmiastowej całkowitej lub subtotalnej gastrektomii. Nie odnotowano zgonów. Trzech pacjentów wymagało później wymiany przełyku, a trzech innych wymagało powtórnych rozszerzeń. Podczas 2-letniej obserwacji, wszyscy dziewięcioro utrzymują stan odżywienia doustnego i wszyscy, z wyjątkiem wcześniej niemego pacjenta, potrafią fonować. Spożycie płynnego ługu wymaga znacznie bardziej agresywnego podejścia diagnostycznego i terapeutycznego niż to, które jest obecnie zalecane w przypadku spożycia substancji żrących w ogóle. Na podstawie naszego doświadczenia z tymi dziewięcioma pacjentami sugerujemy następujące postępowanie w przypadku uszkodzenia przełyku przez ciekły ług: 1) wczesną ocenę przełyku za pomocą esofagoskopii; 2) przy oparzeniach przełyku pilną laparotomię w celu oceny uszkodzenia żołądka i gastrostomię w celu założenia sznura do kolejnych wstecznych rozszerzeń; 3) odpowiednią resekcję żołądka przy oparzeniach żołądka; 4) przy głębokich oparzeniach przełyku wczesną ezofagektomię.