W I wojnie światowej okopy przecinały Europę od Morza Północnego po Szwajcarię. Podczas gdy pole bitwy nad ziemią było statyczne, pod ziemią szalała tajna wojna podziemna.
W 1915 r. armia brytyjska zaczęła tworzyć specjalistyczne jednostki wojskowe złożone z wyszkolonych drwali tunelowych, początkowo rekrutując mężczyzn z biednych społeczności górniczych w Wielkiej Brytanii. Ich zadaniem było tworzenie labiryntu długich podziemnych tuneli, które rozciągały się pod liniami wroga i mogły być wypełnione materiałami wybuchowymi, a także kopanie „kamuflaży”, mniejszych kopalni używanych do zawalania tuneli wroga. Ich zadaniem było również budowanie rozległych sieci tuneli za liniami alianckimi, pozwalających na niewykryte przemieszczanie się ludzi i zaopatrzenia.
W obliczu rosnącego zapotrzebowania na wykwalifikowanych górników, rząd brytyjski zaapelował do Kanady o utworzenie jednostek tunelowych, czyli 'kompanii’, we wrześniu 1915 roku. Pierwsza z nich została zmobilizowana w Pembroke, Ontario i rekrutowała mężczyzn z ośrodków górniczych w Ontario, Quebecu, Nowej Szkocji i Nowym Brunszwiku. Prawie 300 ludzi opuściło Saint John 1 stycznia 1916 roku. Druga, złożona z mężczyzn z Alberty i Kolumbii Brytyjskiej, wyruszyła z Halifaxu trzy tygodnie później. Trzeci został utworzony z kanadyjskich górników, którzy wstąpili do sił zbrojnych i walczyli już w Europie.
Najbardziej pracowitym rokiem dla tego typu wojny tunelowej był rok 1916. Brytyjczycy wysadzili 750 ofensywnych kopalń, a Niemcy 696. Armia brytyjska miała około 25 000 tunelarzy i 50 000 piechurów, którzy stale pracowali obok nich wykonując niewykwalifikowane zadania, od wentylacji tuneli po przenoszenie sprzętu. Ci ostatni byli często „bantamami”, mężczyznami, którzy nie spełniali wymogów wzrostu dla regularnych jednostek.
Minerzy nie musieli spełniać wymogów wiekowych dla regularnej piechoty i mogli mieć nawet 60 lat. Często płacono im więcej niż żołnierzom, aby dorównać ich pensjom w kraju, co dla wielu było źródłem sporów.
Do zagrożeń związanych z górnictwem na początku XX wieku, górnicy byli narażeni na szczególne okropności podziemnych działań wojennych. Obejmowały one materiały wybuchowe wroga, uduszenie, stopę okopową, utonięcie, uwięzienie, zimno, skurcze i groźbę odkopania niemieckich żołnierzy kopiących w innym kierunku i konieczność walki wręcz o utrzymanie się przy życiu. Ofiary górnicze były wysokie; w jednej z firm drążących tunele w okresie sześciu tygodni zginęło 16 osób, 48 trafiło do szpitala, a 86 drobnych przypadków zostało opatrzonych w głowicy szybu.
Górnicy pracowali przy świecach i działali w ciszy, aby uniknąć wykrycia. Górnicy alianccy stosowali „metodę kopania gliny”, technikę zapożyczoną z robót kanalizacyjnych, drogowych i kolejowych w Anglii. W każdym zespole był „kopacz”, który kładł się na plecach na drewnianym krzyżu i używał nóg do wbijania w skałę drobno zaostrzonego szpadla, zwanego „narzędziem do kopania”. Następnie „bagger” napełniał ziemią worki z piaskiem, a „trammer” wywoził gruz ze sztolni na małych wózkach z gumowymi oponami na szynach. Wracał z wózkiem ułożonym w stosy z drewna. Drewno było przeznaczone na ściany, które wznoszono bez gwoździ i śrub, aby zachować ciszę; górnicy polegali na nacisku pęczniejącej gliny, aby utrzymać je w miejscu.
Metoda kopania gliny była szybsza i cichsza niż kopanie ręczne. Metoda ta nigdy nie została odkryta przez Niemców, którzy polegali na głośnych motykach. Kolejną przewagą aliantów było użycie cylindrycznych, wodoszczelnych stalowych wałów do przecinania warstw ruchomych piasków, zwanych inaczej „tubbing”. Były one zagłębiane przez mokre warstwy („schwimmsands”) do znajdującej się poniżej suchej gliny. Umożliwiło to Brytyjczykom dotarcie do miejsc, które Niemcy uważali za niemożliwe.
Tunnele zaczynały się na dnie szybów i mogły mieć głębokość nawet 100 stóp. Wszystkie były budowane z lekkim nachyleniem pod górę, aby utrzymać je tak suche, jak to tylko możliwe.
Bitwa pod Vimy Ridge w kwietniu 1917 roku, „najsłynniejsze zwycięstwo militarne Kanady”, nie byłaby możliwa bez szeroko zakrojonego górnictwa wojskowego. W ramach przygotowań zbudowano 20 kilometrów tuneli, aby pomieścić 24,000 żołnierzy, amunicję, ruch pieszy, rannych żołnierzy i zaopatrzenie.
Kulminacja wojny górniczej nastąpiła dwa miesiące po Vimy w bitwie pod Messines. Wraz ze swoimi brytyjskimi, australijskimi i nowozelandzkimi kolegami, 1. i 3. kanadyjskie kompanie tunelowe spędziły miesiące na układaniu 25 ogromnych min pod grzbietem Messines, niemiecką twierdzą w Belgii. Miny zostały naładowane ponad 937,400 funtami materiału wybuchowego i zdetonowane we wczesnych godzinach porannych 7 czerwca. Zginęło dziesięć tysięcy niemieckich żołnierzy, a wybuch był największą eksplozją spowodowaną przez człowieka w ówczesnej historii. Był tak głośny, że brytyjski premier David Lloyd George twierdził, że słyszał eksplozję w Londynie.
Sześć min nie zostało użytych, cztery z powodu przesunięcia się pozycji nad ziemią, jedna z powodu zalania tunelu, a kolejna została odkryta przez Niemców. Jedna wybuchła 38 lat później w czasie burzy i zabiła krowę. Pięć pozostało niewybuchów w ziemi. Jeden z największych, wypełniony ponad 50,700 funtami materiałów wybuchowych, leży bezpośrednio pod belgijską farmą.
Po Messines, wojna stała się bardziej mobilna. Tunelarze byli zatrudniani w mniejszym stopniu do walki pod ziemią, a w coraz większym stopniu na powierzchni jako inżynierowie polowi.