Przodkowie współczesnych kangurów, olbrzymich torbaczy z twarzami podobnymi do króliczych, mogli chodzić wyprostowani na dwóch nogach, bez podskakiwania, jak wynika z nowego badania.

Te olbrzymie stworzenia, należące do wymarłej rodziny kangurów sthenurine, przemierzały kiedyś australijski outback od około 100 000 do 30 000 lat temu. Ale były one prawdopodobnie złymi hopperami, powiedziała główna badaczka Christine Janis, profesor ekologii i biologii ewolucyjnej na Brown University w Rhode Island.

„Współczesne duże kangury nie są 'normą’ dla kangurów”, powiedziała Janis w wywiadzie dla Live Science. „W rzeczywistości wydają się być bardziej podobne do geparda w porównaniu z innymi dużymi kotami – smukle zbudowane i opływowe dla wyspecjalizowanego, szybkiego lokomocji”.

Janis i jej koledzy podróżowali do około pół tuzina muzeów na całym świecie, mierząc kości 140 kangurów, w tym szkielety sthenurine i wallaby.

Największy kangur (Procoptodon goliah) ważył szacunkowo 529 funtów (240 kilogramów), lub około trzy razy więcej niż waga dzisiejszych kangurów. Ich ogromne rozmiary mogły uniemożliwić im skakanie, a analizy wykazują, że ich ciała były skonfigurowane inaczej niż ich współcześni przodkowie.

Na przykład, anatomia sthenurines sugeruje, że utrzymywali swoje ciała w pozycji pionowej i mogli utrzymać ciężar ciała na jednej nodze na raz, używając swoich dużych bioder, kolan i ustabilizowanych stawów skokowych.

Możliwe jest, że mniejsze kangury sthenurine czasami skakały, choć „nie tak szybko i z gracją jak nowoczesny duży kangur”, powiedział Janis. „Ale kiedy poruszały się powoli, chodziłyby na dwóch nogach, zamiast używać ruchu, który współczesne kangury wykonują, czyli chodzić na czworakach, używając ogona jako 'piątej kończyny’.”

Kostna struktura sthenurynów, nowe badanie pokazuje, utrzymywała je głównie na ziemi.

„Oprócz ich ogromnych rozmiarów, masywnych ciał i stosunkowo krótkich twarzy, tym wymarłym kangurom brakowało specjalizacji do szybkiego skakania widzianych u współczesnych kangurów, takich jak elastyczny kręgosłup, proporcjonalnie długie nogi i duży ogon”, powiedziała Karen Black, australijska Rada Badań Naukowych, pracownik podoktorski paleontologii na Uniwersytecie Nowej Południowej Walii w Australii, która nie brała udziału w badaniu.

„Zamiast tego, te chłopaki pokazują adaptacje (takie jak bardziej sztywny kręgosłup, większe biodra, większe kolana i zmniejszony ogon) dla bardziej wyprostowanej postawy i dwunożnego chodzenia (bardziej jak ludzie),” Black powiedział w e-mailu.

Zwróciła się do badań na temat tych gigantów o krótkich twarzach „bardzo solidne”, mimo że trudno jest sobie wyobrazić „gigantyczne kangury kroczące przez busz, gdy większość żyjących kangurów są wydajne, superszybkie hoppers,” powiedziała.

Hopping around

Projekt rozpoczął się, gdy Janis odwiedził muzeum w Sydney, Australia, w 2005 roku. Zauważyła tam szkielet stenuryna, a zwłaszcza mocny kręgosłup tej bestii. Nie wyglądał on na elastyczny, stwierdziła.

„Pomyślałam 'to wygląda naprawdę dziwnie’,” powiedziała Janis. „Ciekawe czy skakały tak jak współczesne kangury?”

Później ona i jej koledzy spędzili lata na badaniu biomechaniki szkieletów kangurów. Nie byli oni pierwszymi, którzy zauważyli różnice między sthenurinami a współczesnymi kangurami czerwonymi i szarymi. Inni badacze zauważyli, że sthenurines miał zęby wykonane do przeglądania liści na drzewach i krzewach, a nie pasą się na trawach, jak kangury czerwone zrobić dzisiaj.

Kangury dzisiaj mogą skakać przy dużych prędkościach i poruszać się na czworakach – pięć, jeśli liczyć ogon – dla wolniejszych prędkości. Ruchy te wymagają elastycznego kręgosłupa, mocnego ogona i rąk, które mogą utrzymać ciężar ciała. W przeciwieństwie do tego, sthenurines badacze studiował nie miał żadnej z tych cech.

Jeszcze, kangur lokomocja jest gorąco dyskutowane pole wśród paleontologów, powiedział Natalie Warburton, starszy wykładowca anatomii na Uniwersytecie Murdoch w Australii, który nie był zaangażowany w nowe badania. Jest możliwe, że wymarłe kangury rzeczywiście skakały, jak twierdzą niektórzy, podczas gdy inni uważają, że gigantyczne rozmiary ciała torbaczy uniemożliwiłyby im poruszanie się jak ich współcześni przodkowie, powiedziała Warburton.

„Jedną z rzeczy, która sprawia, że pytanie jest trudne do odpowiedzi jest to, że istnieje wiele podobieństw między szkieletami żyjących i wymarłych kangurów, i że w przeważającej części, grupa, którą określamy jako Macropodoidea (kangury, walabie i ich krewni) ewoluowały do dwunożnej lokomocji hopping, być może więcej niż raz,” Warburton napisał w e-mailu.

Interpretacja, że gigantyczne kangury chodziły, a nie skakały, z pewnością jest nowatorska, powiedział Warburton. „Podejrzewam, że lokomocja sthenurines będzie nadal dyskutowana, ale na tym właśnie polega nauka – na proponowaniu hipotez opartych na dostępnych dowodach, a następnie ich testowaniu.”

Nie jest jasne, czy możliwe poleganie sthenurines na chodzeniu doprowadziło do ich wyginięcia, być może od ludzkich myśliwych lub przez niezdolność do podróżowania wystarczająco szybko, aby dotrzeć do żywności, ponieważ klimat stał się bardziej jałowy, naukowcy nowego badania said.

„Powinniśmy docenić różnorodność różnych kangurów żyjących dzisiaj” i upewnić się, że nowoczesne zwierzęta nie idą drogą swoich poprzedników, Janis powiedział.

Badanie zostało opublikowane dzisiaj (15 października) w PLOS ONE.

Śledź Laurę Geggel na Twitterze @LauraGeggel i Google+. Śledź Live Science @livescience, Facebook & Google+. Oryginalny artykuł na Live Science.

• The 12 Weirdest Animal Discoveries
• Look Quick: Gallery of the Fastest Beasts on Land
• Image Gallery: 25 Niesamowitych Starożytnych Bestii

.