Chcesz posłuchać tego artykułu na głos? Usłysz go na Slate Voice.

Kilka miesięcy temu mój mąż i ja spotkaliśmy się z psychologiem, który poradził nam, abyśmy zaczęli używać nagród z naszym 6-latkiem. Nasz syn jest szczęśliwy, ale czasami zmaga się ze swoim zachowaniem i emocjami. (Chcieliśmy pomóc mu stać się bardziej samowystarczalnym, bardziej proaktywnym – ubierać się rano bez podpowiedzi, sprzątać talerz po śniadaniu, mówić proszę i dziękuję, wkładać brudne ubrania do kosza. Mieliśmy również nadzieję ograniczyć jego częste meltdowns. Pozytywne podejście rodzicielskie, które wzmacnia dobre zachowanie może sprawić, że tak się stanie, powiedział nam psycholog.

Internet, który oczywiście konsultowałem natychmiast, staunchly nie zgadzał się. W wyczerpującej podróży rodziców, aby wychować dobre dzieci, dowiedziałem się, że nigdy, przenigdy nie powinni używać nagród. Artykuł z 2016 roku w The Atlantic, „Against the Sticker Chart”, ostrzegł mnie, że nagradzanie dzieci za dobre zachowanie „może osłabić wrodzoną skłonność dzieci do pomagania innym.” Money opublikował w 2015 roku artykuł zatytułowany „The Hidden Downside to Rewarding Your Kids for Good Behavior” („Ukryty minus nagradzania dzieci za dobre zachowanie”). Guru edukacji Alfie Kohn napisał na ten temat całą książkę „Punished by Rewards”. Obawy, które można prześledzić na podstawie badań z lat 70-tych, są takie, że nagradzanie dzieci za bycie grzecznym, wykonywanie obowiązków domowych lub kończenie pracy domowej gasi ich wrodzone pragnienie robienia tych rzeczy w przyszłości. Co gorsza, powiedziano mi, że nagrody mogą uczynić dzieci bezdusznymi i manipulującymi. Wyobraziłam sobie, jak mój syn na mnie zerka: „Ile mi zapłacisz, żebym nie walił siostry tym klapkiem?”.

Ale czy badania są naprawdę tak potępiające? Kiedy skrajne stanowisko jest prezentowane na dość szeroki temat, zaczynam się zastanawiać. I to, co znalazłem po zagłębieniu się w badania, to fakt, że te ogólne potępienia są nieuzasadnione. Nagrody mogą być przydatne w niektórych sytuacjach i niewłaściwe w innych, tak jak każde inne narzędzie wychowawcze. Literatura dotycząca potencjalnych zagrożeń związanych z nagrodami została źle zinterpretowana, podczas gdy ustalenia dotyczące korzyści z nich płynących zostały w dużej mierze przeoczone.

Zacznijmy od jednego z najwcześniejszych i najbardziej znanych badań nad nagrodami, opublikowanego w 1971 roku przez Edwarda Deci, psychologa z Uniwersytetu w Rochester. Deci zaprosił 24 osoby, wszystkich studentów studiów licencjackich, do udziału w trzydniowym eksperymencie. Pierwszego dnia zapoznał ich z opartą na sześcianach grą logiczną Soma, w której gracze układają elementy w różne kształty. Deci dostarczył im rysunki przedstawiające konfiguracje i poprosił swoich podopiecznych o ich odtworzenie. Jeśli nie udało im się ukończyć jednej z nich w ciągu 13 minut, Deci pokazywał im, jak to zrobić. Drugi dzień eksperymentu był podobny do pierwszego, ale z jednym ważnym szczegółem: Deci zaoferował połowie uczestników 1$ za każdą konfigurację, którą uda im się wykonać w ciągu 13 minut, podczas gdy druga połowa nadal wykonywała łamigłówki bez nagród. Trzeciego dnia badani ponownie układali puzzle, ale nikomu nie oferowano pieniędzy. Każdego dnia Deci opuszczał pokój na osiem minut, mówiąc badanym, że mogą „robić, co tylko zechcą, kiedy mnie nie będzie”, w tym czytać czasopisma, które dla nich zostawił. Następnie Deci obserwował zza dwukierunkowej szyby, ile czasu spędzili nad łamigłówkami.

Jak zapewne się domyślacie, drugiego dnia badani, którym zaoferowano pieniądze, poświęcili więcej swojego „wolnego” czasu na układanie puzzli. Deci zauważył jednak, że badani ci spędzili mniej czasu na układaniu puzzli trzeciego dnia, kiedy nagrody zostały wycofane, w porównaniu z czasem, jaki poświęcili na nie pierwszego dnia i czasem, jaki trzeciego dnia poświęciła im grupa, która nigdy nie otrzymała nagrody. Jak podsumował Deci, wydaje się, że nastąpił „spadek wewnętrznej motywacji do działania po doświadczeniu z nagrodami pieniężnymi”.

Są dwie ważne rzeczy, o których należy pamiętać w tym badaniu. Po pierwsze, rzekomy spadek motywacji wewnętrznej w trzecim dniu nie był statystycznie istotny, co oznacza, że nie możemy być pewni, że różnica nie wynikała z przypadku. Po drugie, Deci skoncentrował swoje badania na Somie właśnie dlatego, że, jak wyjaśnił, „wydawało się, że większość studentów college’u będzie miała wewnętrzną motywację, aby to zrobić”. Innymi słowy, oceniał wpływ, jaki nagrody wywierają na zainteresowanie człowieka czynnością, którą początkowo uważał za przyjemną. Jednak „kto u licha pomyślałby o stosowaniu nagród, gdyby dziecko było zainteresowane jakąś czynnością?” zapytała Virginia Shiller, adiunkt kliniczny w Centrum Badań nad Dziećmi Uniwersytetu Yale i autorka książki „Rewards for Kids!”, kiedy przeprowadzałam z nią wywiad do tego artykułu. „O oferowaniu bodźców myślisz tylko wtedy, gdy dziecko walczy i stawia opór”. Innymi słowy, ustalenia Deciego nie mają zastosowania do sytuacji, w których rodzice oferują nagrody.

Deci i inni opublikowali dziesiątki badań na temat wpływu nagród na motywację wewnętrzną, a wiele z nich było zaprojektowanych w ten sam sposób. W metaanalizie, opublikowanej prawie 30 lat po przeprowadzeniu pierwszego badania, Deci i jego współpracownicy przeanalizowali 128 badań na ten temat, dochodząc do wniosku, że nagrody obniżają motywację wewnętrzną; każde z tych badań dotyczyło przyjemnych zadań. W innej słynnej pracy, opublikowanej w 1973 roku, zespół badaczy, w skład którego wchodził psycholog Mark Lepper ze Stanford, obserwował grupę dzieci w wieku przedszkolnym po rozdaniu im magicznych markerów, których normalnie nie miały okazji używać. Następnie specjalnie wybrali te dzieci, które spędzały najwięcej czasu na rysowaniu – te, którym rysowanie sprawiało największą przyjemność – aby wzięły udział w eksperymencie dotyczącym wpływu nagród na wewnętrzne zainteresowanie. (Czytaj dalej, aby dowiedzieć się, co Lepper naprawdę myśli o nagrodach). To wszystko są na pewno interesujące badania, ale nie mówią nam one nic o tym, jak skuteczne są nagrody w nakłanianiu dzieci do, powiedzmy, pisania kartek z podziękowaniami dla babci lub wynoszenia śmieci.

Inni badacze, choć, spojrzeli na problem w sposób bardziej istotne dla rodziców. W 2001 papieru, psycholog Judy Cameron na Uniwersytecie w Albercie rozbił wpływ nagród na motywację do różnych rodzajów zadań, stwierdzając, że nagrody niezawodnie zwiększyć ilość czasu ludzie spędzają na nieatrakcyjnych zadań. We wcześniejszej meta-analizie 96 badań nad nagrodami, ona i jej kolega doszli do wniosku, że „osoby nagradzane nie są mniej chętne do pracy nad zadaniami i nie wykazują mniej przychylnego nastawienia do zadań niż osoby, które nie otrzymują nagród.”

Ale nie chcemy, aby nasze dzieci sprzątały swoje zabawki tylko wtedy, gdy oferujemy im popsicles – chcemy, aby wyrosły na ludzi, którzy lubią utrzymywać swoje pokoje w czystości. Innymi słowy, chcemy trwale kształtować zachowanie. Czy nagrody nie podważą tego celu? Niektóre badania budzą obawy: Na przykład badanie z 2016 roku wykazało, że trzylatki, które zostały nagrodzone za jednorazowe podzielenie się z innymi, były mniej skłonne do dzielenia się w przyszłości, gdy nagrody nie były oferowane. Ale badania takie jak to, które mierzą efekty pojedynczej nagrody, nie odzwierciedlają sposobu, w jaki nagrody są zazwyczaj stosowane. Żaden rodzic nie oczekuje, że nagrodzenie dziecka za jednorazowe podzielenie się z innymi zmieni jego nastawienie do dzielenia się z innymi na całe życie. Ale nagradzaj ją przez kilka tygodni, aby to zachowanie stało się rutynowe i aby doświadczyła dobrych uczuć towarzyszących szczodremu działaniu, a jej wybory mogą zacząć się zmieniać.

Rzeczywiście, jednym z kluczowych powodów, dla których nagrody działają, jest to, że ułatwiają to, co psycholog Alan Kazdin, dyrektor Yale Parenting Center i autor książki The Kazdin Method for Parenting the Defiant Child, nazywa „powtarzaną praktyką”. Im częściej dziecko robi dobre rzeczy, za które je nagradzamy – sprzątanie, używanie widelca, tłumienie napadu złości – tym bardziej rutynowe staje się to zachowanie. I w końcu staje się ono częścią tego, kim jest. Rodzice często zakładają, że wiedza i świadomość wystarczą, by zmienić zachowanie – że mówiąc: „Nie, kochanie, bicie nie jest miłe!”, sprawią, że dziecko przestanie – ale tak nie działają ludzie. Wszyscy wiemy, że powinniśmy codziennie ćwiczyć i jeść pięć porcji warzyw i owoców, ale niewielu z nas to robi. Zwykle robią to ludzie, którzy zmusili się do nawyku ćwiczeń i jedzenia zielonych liści. Widziałam, jak taka powtarzana praktyka działa na mojego sześciolatka, bo tak, próbowaliśmy tego zalecanego systemu nagród. Przykład: Mój mąż i ja zaczęliśmy nagradzać go za każdym razem, gdy włożył swoje brudne ubrania do kosza. Początkowo musieliśmy przypominać mu codziennie, że robienie tego zarobi mu nagrodę; Wtedy on zaczął robić to i pytać o jego nagrodę. Ale po miesiącu lub tak, przestaliśmy przypominać, on przestał prosić o nagrody, a my przestaliśmy znajdować brudne ubrania na podłodze. (Jeśli chodzi o to, jakich nagród używamy, więcej na ten temat później.)

Rzeczywiście, popularne twierdzenie, że gdy zaczniesz używać nagród, nie możesz przestać, nie odzwierciedla tego, co dzieje się w praktyce. Psycholog kliniczny David Anderson, starszy dyrektor ADHD i Behavior Disorders Center w Child Mind Institute na Manhattanie, powiedział mi, że nagrody podane w celu poprawy konkretnego zachowania są potrzebne tylko na kilka tygodni lub miesięcy, a następnie przejść do następnego celu. „W miarę jak te zachowania stają się bardziej nawykowe, albo dajesz nagrody rzadziej, albo przestawiasz się na nowy cel zachowania” – wyjaśnił. Albo może odkładasz tabelę nagród na dobre. Po tym, jak mój syn opanował wkładanie ubrań do kosza, przestawiłam moje nagradzanie na szczotkowanie włosów, które teraz robi każdego ranka bez przypomnień.

I pomimo tego, co możesz przeczytać, mnóstwo dowodów pokazuje, że kiedy rodzice uczą się jak używać pozytywną informację zwrotną i nagrody, zachowanie ich dzieci poprawia się. Programy, które uczą rodziców tego podejścia, są z powodzeniem stosowane od dziesięcioleci, aby pomóc dzieciom nieposłusznym, jak również tym ze zdiagnozowanym ADHD lub zaburzeniami zachowania; badania sugerują, że nie tylko poprawiają one zachowanie dzieci w krótkim czasie, ale że korzyści utrzymują się. Psychologowie uważają, że z czasem, gdy dobre zachowania stają się bardziej powszechne, wypierają i ostatecznie zastępują negatywne zachowania. Tak więc, mimo że nasz system nagród nie odnosił się bezpośrednio do częstych melanży naszego syna, stwierdziliśmy, że mimo wszystko zaczęły się one rozpraszać. I chociaż krytycy twierdzą, że systemy nagród osłabiają i podkopują relacje rodzic-dziecko, okazało się, że zamiast tego wzmacniają je, ponieważ interakcje między rodzicami a dziećmi stają się o wiele bardziej pozytywne.

A co z etyką tego wszystkiego, chociaż? Niektórzy rodzice martwią się, że dawanie nagród oznacza „przekupywanie” swoich dzieci. Anderson zauważa jednak, że nagrody są wbudowane w całe nasze życie – po prostu nie zwracamy na nie uwagi i nie myślimy o nich w ten sposób. Możesz ciężko pracować, aby móc wyjść wcześniej z pracy (to nagroda) lub poprosić o podwyżkę (kolejna nagroda). W zeszłym tygodniu codziennie chodziłeś na siłownię, więc kupisz sobie ciasteczko (nagroda). Naprawisz drzwi wejściowe tak, że przestaną skrzypieć (nagroda) lub tak, że twój współmałżonek ci podziękuje (nagroda). Nawet codzienne pokazywanie się w pracy jest uzależnione od zwrotu kosztów. Nagrody są częścią codziennego życia.

Życie twoich dzieci jest pełne nagród, również, ale znowu, możesz nie myśleć o nich w ten sposób. One już oglądają filmy, mają randki, chodzą na lody. Kiedy więc zaczynasz używać systemu nagród, „nie chodzi o to, że musisz dodawać nagrody, ale o to, że odzyskujesz to, co już jest nagrodą” – mówi Anderson. Wybieraj nagrody, z którymi czujesz się komfortowo; opcje mogą obejmować dodatkowy czas spędzony z rodziną lub wycieczki na plac zabaw, jeśli to lepsze niż pieniądze czy słodycze. (Nagradzanie ulubionymi produktami może być złym pomysłem, ponieważ utwierdza nas w przekonaniu, że istnieje hierarchia w piramidzie żywieniowej – że słodycze są bardziej wartościowe i smaczniejsze niż inne produkty. Może to również sprawić, że dzieci będą miały jeszcze większą obsesję na punkcie danego produktu). Ważne jest jednak, aby wybierać nagrody, które dziecko naprawdę ceni, ponieważ w przeciwnym razie nie będą one dla niego motywujące. Nic nam się nie udało, kiedy zaoferowaliśmy naszej 3-letniej córce naklejki za pozostanie w łóżku po nocach, ale to dlatego, że nie zależało jej na naklejkach. Kiedy zaczęliśmy używać znaczków, wszystko się zmieniło. (A przy okazji, systemy nagród nie są tylko dla małych dzieci; można je zaadaptować do pracy ze starszymi dziećmi i nastolatkami).

Nasz system nagród, o którym dowiedzieliśmy się od psychologa z Weill Cornell Medicine, Matthew Spechta, opiera się na punktach: Każdy punkt, który zdobywa nasz syn, jest wart jednego centa, a także jedną minutę czasu ekranowego. Prowadzimy dzienny arkusz kalkulacyjny, który pokazuje mu również jego zadania i czynności na dany dzień, zapewniając mu strukturę i przewidywalność, której tak pragnie. I nadal kontrolujemy, kiedy może wykorzystać swoje punkty czasu ekranowego, więc w rzeczywistości nie ogląda więcej niż kiedyś. Być może najlepszą częścią systemu są „punkty bonusowe”, kiedy spontanicznie przyznajemy punkty za coś, co zauważyliśmy, że robi, a co nam się podoba – kiedy jest szczególnie cierpliwy w stosunku do młodszej siostry lub nie panikuje po przegranej grze w Uno. Te punkty bonusowe nauczyły mojego męża i mnie zauważać i wskazywać, kiedy nasz syn jest dobry, co nie zawsze jest automatyczne dla rodziców. Kiedy nasze dzieci kolorują po cichu, my wymykamy się, żeby poczytać gazetę i nie zwracamy uwagi na ich zachowanie. Powinniśmy jednak chwalić je za to, że i nam dają tę przerwę.

Popularność „twardej miłości” rodzicielskiej – sama reakcja na helikopterowe rodzicielstwo – prowadzi rodziców do odrzucenia nagród, ale to myślenie jest błędne, zbyt. Rodzice martwią się, że jeśli będą nagradzać swoje dzieci za rzeczy, które i tak powinny robić, to je rozpieszczą lub zamienią w płatki śniegu. Ale jak już wcześniej pisałam, nie ma nic złego w byciu wspierającym i pozytywnym rodzicem. Jeśli nie stosujesz pozytywnego podejścia, musisz się zastanowić, jakich narzędzi użyjesz do kształtowania zachowania. Czy będziesz na nią więcej krzyczeć? Ukarać ją? Zbyt wiele negatywnych informacji zwrotnych i dyscypliny może być nieskuteczne i szkodliwe oraz może wywołać problemy behawioralne. (I jak zauważył Specht, ciągłe nagabywanie dziecka, dopóki nie posprząta swojego pokoju – co w gruncie rzeczy tworzy dla niej niechętne środowisko, dopóki nie ustąpi – jest tą samą taktyką, którą stosuje twoje dziecko, kiedy marudzi non stop, dopóki nie dasz jej soku. Nie pozwól jej nauczyć się tego od ciebie!) Nie chodzi o to, że musisz używać nagród, aby być dobrym rodzicem – absolutnie nie musisz – ale jeśli twoją alternatywą jest zrzędzenie lub karanie, możesz chcieć zmienić swój zestaw narzędzi.

Więc kiedy, wtedy, są pomocne nagrody? Virginia Shiller z Yale twierdzi, że jeśli dziecko ma trudności z wykonaniem czegoś, co naprawdę musi zrobić, bo tego nie lubi albo nie ma jeszcze umiejętności potrzebnych do czerpania z tego przyjemności, to jest to dobra okazja do nagrody. Nawet Lepper, psycholog ze Stanford, który opublikował badania z 1973 roku, a następnie stworzył całą teorię na temat negatywnych skutków nagród, zauważył w ostatnim profilu Stanford, że nagrody mają swój czas i miejsce. Mogą one, na przykład, pomóc dzieciom zainteresować się trudnymi zadaniami, takimi jak czytanie lub pisanie. „Wiele zadań na początku może być okropnych, nieciekawych i nudnych, dopóki nie zdobędziesz wystarczających kompetencji, by wykonywać je dobrze, jak na przykład wczesne etapy czytania” – czytamy w profilu. Shiller zgadza się z tym: Nagrody mogą stanowić „pomost, który da im powód, by spróbować – i miejmy nadzieję, że w końcu poczują się kompetentni i odniosą sukces, a to zajmie miejsce nagród”.

Co ważne, zbuduj swój system nagród tak, aby dziecko łatwo na nie zapracowało, przynajmniej na początku, mówi Shiller. Szczególnie w przypadku małych dzieci, powiedziała, „chcesz być ich cheerleaderką, chcesz je chwalić i zachęcać, i chcesz, żeby odniosły sukces.” Przesuń słupki bramki, jeśli musisz. Jeśli zaczniesz od powiedzenia dziecku, że dostanie nagrodę za każdym razem, gdy napisze swoje imię, a potem zobaczysz, że naprawdę walczy, zmień swój plan tak, że dostanie nagrodę za każdym razem, gdy napisze jedną literę. Ale potem, kiedy już polubi pisanie, złagodź dawanie nagród – ponieważ w tym momencie, jak sugerują te obszerne badania, nagrody mogą zahamować jego wewnętrzne zainteresowanie.

Jeszcze raz: Nie twierdzę, że rodzice muszą używać nagród. Istnieje wiele sposobów, aby kształtować zachowanie swoich dzieci. Ale przerażające twierdzenia, że nagrody zaszkodzą twojemu dziecku lub zgaszą jego zapał do życia, po prostu nie są poparte dobrymi dowodami. Jeśli rozważałeś pozytywne wzmocnienie, ale odstraszyły cię straszne ostrzeżenia, zastanów się jeszcze raz. Być może, tak jak ja, uznasz, że programy nagradzania są satysfakcjonujące. Mój syn rozkwita jako hojne, odporne i odpowiedzialne dziecko, a ja mam o wiele mniej ubrań do uprzątnięcia.