Zaburzenia paniczne: Historia i epidemiologia

Panika nie zawsze była uznawana za stan wyłącznie psychiatryczny. Badania w tym obszarze były kontynuowane wzdłuż odrębnych osi medycznych i psychologicznych do 1980 r., kiedy to rozwój kryteriów Diagnostic and Statistical Manual (DSM)-III ustanowił ogólne pojęcie zaburzenia panicznego. Rozpowszechnienie zaburzenia panicznego DSM-III i powtarzających się napadów paniki w ciągu całego życia, zdefiniowane jako średnia indywidualnych szacunków z sześciu badań, wynosi odpowiednio 2,7% i 7,1% populacji ogólnej. Kobiety są prawie dwukrotnie bardziej narażone na zaburzenia paniczne niż mężczyźni i około siedmiokrotnie bardziej narażone na powtarzające się ataki paniki. Ogólnie rzecz biorąc, zaburzenie paniczne lub ataki paniki występują u maksymalnie jednej na dziesięć osób w populacji ogólnej. Rozpowszechnienie zaburzeń panicznych i napadów paniki, ich związek z innymi schorzeniami oraz przebieg czasowy zostały zbadane w prospektywnym badaniu epidemiologicznym w Zurychu, w Szwajcarii, w którym 591 osób było obserwowanych przez 15 lat. Słuszność uznania zaburzeń panicznych i napadów paniki za autentyczne zjawiska psychologiczne potwierdzają ich pozytywne związki z rodzinnym wywiadem w kierunku zaburzeń panicznych, podwyższonym ryzykiem samobójstwa, leczeniem zaburzeń psychicznych w ciągu całego życia, a zwłaszcza leczeniem farmakologicznym oraz znacznym upośledzeniem funkcjonowania zawodowego i społecznego. Istnieje silna współzależność między stanami paniki a innymi schorzeniami psychiatrycznymi, w tym depresją (dużą depresją, zaburzeniem dwubiegunowym i nawracającą krótkotrwałą depresją), agorafobią, fobią społeczną, fobią specyficzną i chorobą obsesyjno-kompulsyjną. Mniejszy stopień współwystępowania obserwuje się w przypadku uzależnienia od alkoholu i tytoniu. Choroby towarzyszące zwykle poprzedzają wystąpienie paniki, z wyjątkiem nadużywania alkoholu, które jest zwykle wtórne do epizodów paniki. Rokowanie w stanach paniki jest często optymistyczne, a choroba przewlekła występuje u mniej niż połowy cierpiących. Zarówno zaburzenie paniczne, jak i powtarzające się napady paniki są częstymi, poważnymi i upośledzającymi dolegliwościami. Skuteczna diagnoza i leczenie powtarzających się napadów paniki i zaburzenia panicznego są równie ważne.