Związek między ruchami glenohumeral i scapularnymi podczas abdukcji i addukcji kończyny w płaszczyźnie łopatkowej badano u dwudziestu normalnych osób i dziewięciu pacjentów quadriplegic przez analizę roentgenogramów i obwiedni elektromiogramów z elektrogoniometrem. U osób zdrowych stosunek ruchu łopatkowo-ramiennego do łopatkowo-piersiowego wynosił 4,2 : 1 dla zakresu 0-30 stopni i 1,7 : 1 dla zakresu 30-150 stopni dla abdukcji oraz 1,9 : 1 dla zakresu 150-30 stopni i 1,7 : 1 dla zakresu 30-0 stopni dla addukcji. Porównując chorych z porażeniem czterokończynowym z osobami zdrowymi stwierdzono wybitnie przyśrodkowe przesunięcie łopatki we wczesnej fazie abdukcji, elewacji i rotacji łopatki w górę, które było ograniczone przez całą abdukcję. Odległości przesunięcia łopatki u chorych z porażeniem czterokończynowym w końcowej fazie przywodzenia były takie same jak u osób zdrowych. W elektromiogramach obwiedniowych osób zdrowych, aktywność każdego z sześciu badanych mięśni stopniowo wzrastała lub zmniejszała się podczas przywodzenia i odwodzenia w podobnych stosunkach. Włókno górne mięśnia trapezowego wykazywało największą aktywność w trakcie przywodzenia i odwodzenia. Podczas przywiedzenia i odwodzenia mięsień nadgrzebieniowy wykazywał faliste wzorce i miał plateau przy 80-140 stopniach. Aktywność mięśnia nadgrzebieniowego była wyższa niż mięśnia naramiennego statystycznie w zakresie 0-40 stopni dla przywodzenia. U każdego z pacjentów z porażeniem czterokończynowym wzorce aktywności mięśni podczas przywodzenia i odwodzenia były charakterystyczne i nie wykazywały stałych zależności stwierdzanych u osób zdrowych, niezależnie od poziomu funkcjonalnego.