Jeden niuton to siła potrzebna do przyspieszenia jednego kilograma masy z szybkością jednego metra na sekundę do kwadratu w kierunku przyłożonej siły.Jednostki „metr na sekundę do kwadratu” można rozumieć jako zmianę prędkości w czasie, tj. wzrost prędkości o 1 metr na sekundę w każdej sekundzie.

W 1946 roku w rezolucji nr 2 Conférence Générale des Poids et Mesures (CGPM) unormowano jednostkę siły w układzie jednostek MKS jako wielkość potrzebną do przyspieszenia 1 kilograma masy z prędkością 1 metra na sekundę podniesioną do kwadratu. W 1948 r. w uchwale nr 7 9 CGPM przyjęto dla tej siły nazwę niuton. Układ MKS stał się następnie wzorem dla dzisiejszego układu jednostek SI. Newton stał się w ten sposób standardową jednostką siły w Système international d’unités (SI), czyli Międzynarodowym Układzie Jednostek Miar.

Newton został nazwany na cześć Isaaca Newtona. Podobnie jak w przypadku każdej jednostki układu SI nazwanej na cześć osoby, jej symbol zaczyna się od wielkiej litery (N), ale kiedy jest pisana w całości, jest zgodna z zasadami kapitalizacji rzeczowników pospolitych; tj, „newton” jest pisany wielką literą na początku zdania i w tytułach, ale poza tym jest pisany małą literą.

W bardziej formalnym ujęciu drugie prawo ruchu Newtona stwierdza, że siła wywierana na obiekt jest wprost proporcjonalna do przyspieszenia uzyskanego przez ten obiekt, a mianowicie:

F = m a , { {{displaystyle F=ma,}

.