Geografia regionalna to także pewne podejście do badań geograficznych, porównywalne z geografią ilościową czy geografią krytyczną. Podejście to dominowało w drugiej połowie XIX wieku i pierwszej połowie XX wieku, czyli w okresie, w którym ówczesny paradygmat geografii regionalnej zajmował centralne miejsce w obrębie nauk geograficznych. Krytykowano je później za opisowość i brak teorii. Ostrej krytyce poddano go zwłaszcza w latach 50. i w okresie rewolucji ilościowej. Głównymi krytykami byli G. H. T. Kimble i Fred K. Schaefer. Paradygmat geografii regionalnej wywarł wpływ na wiele innych nauk geograficznych, w tym geografię ekonomiczną i geomorfologię. Geografia regionalna jest nadal nauczana na niektórych uniwersytetach jako nauka o głównych regionach świata, takich jak Ameryka Północna i Łacińska, Europa i Azja oraz ich krajach. Ponadto, od połowy lat 80. zyskało na wiarygodności pojęcie podejścia miasto-regionów do nauki geografii, podkreślające interakcje między miastem a wsią. Niektórzy geografowie próbowali również od lat 80. ponownie wprowadzić pewien stopień regionalizmu. Wiąże się to ze złożoną definicją regionów i ich interakcji z innymi skalami.
Geografia regionalna była kiedyś wykorzystywana jako podstawa prac geomorfologicznych, takich jak te Davida Lintona i Henri Bauliga. Jednak według Karny Lidmar-Bergström geografia regionalna od lat 90. nie jest już akceptowana przez główny nurt nauki jako podstawa badań geomorfologicznych.