Historia jest dobrze znana: 14 kwietnia 1865 roku aktor John Wilkes Booth dokonał zamachu na prezydenta Abrahama Lincolna w Ford’s Theater. Lincoln zmarł następnego ranka w pensjonacie znajdującym się naprzeciwko teatru. Booth uciekł – tymczasowo – ale został zastrzelony 12 dni później w Wirginii.

To, co jest mniej znane, to fakt, że Booth nie zawsze planował zabicie Lincolna. W rzeczywistości, pierwotnym planem aktora nie było zadanie śmiertelnego ciosu. Chciał uprowadzić Lincolna, zabrać go do Richmond i wymienić na żołnierzy konfederackich przetrzymywanych wówczas w więzieniach Unii.

Jak napisał Booth do swojego szwagra, Johna S. Clarke’a, 25 listopada 1864 roku: „Moja miłość (w obecnym stanie rzeczy) jest wyłącznie dla Południa. Nie uważam też za hańbę próby uczynienia dla niej więźnia tego człowieka, któremu zawdzięcza tyle nieszczęść.”

W 1864 roku generał Ulysses S. Grant wstrzymał wszelką wymianę więźniów między Unią a Konfederacją, próbując w ten sposób zmniejszyć potencjał militarny Konfederacji. Konfederacja nie miała tak dużej siły roboczej jak Unia, więc każdy żołnierz się liczył. Booth powiedział to niedoszłemu współkonspiratorowi Johnowi Surrattowi: „Nie możemy oszczędzić ani jednego człowieka, podczas gdy rząd Stanów Zjednoczonych jest skłonny pozwolić swoim żołnierzom pozostać w naszych więzieniach, ponieważ nie potrzebuje tych ludzi. Mam dla was propozycję, którą myślę, że jeśli uda nam się zrealizować, doprowadzimy do pożądanej wymiany.”

Aby zrealizować swój plan, Booth zaciągnął pomoc sześciu ludzi: Surratta, Samuela Arnolda, George’a A. Atzerodta, Michaela O’Laughlina, Davida E. Herolda i Lewisa Powella (Payne’a).

Wszyscy oni posiadali specyficzne umiejętności lub wiedzę, co czyniło ich atutem dla zespołu. Arnold i O’Laughlin byli starymi przyjaciółmi Bootha. Atzerodt był znany z pomagania konfederackim szpiegom przez rzekę Potomac. Surratt często pomagał konfederackim tajnym służbom i wiedział wszystko o tajnych trasach w południowym Marylandzie, którymi konfederaccy szpiedzy przedostawali się do Waszyngtonu i opuszczali go. Powell dysponował siłą fizyczną, która mogła przeważyć szalę zwycięstwa na 6,4-calowym prezydencie. Herold znał słabo odwzorowane trasy, które istniały pod Waszyngtonem.

Mężczyzn tych motywowała niezłomna lojalność wobec Konfederacji – coś, z czym mogli się utożsamiać nawet ci lojalni wobec Unii, jak wiele lat później stwierdził John Surratt.

„A teraz odwróćmy sprawę. Gdzie jest na Północy młody człowiek z choć jedną iskrą patriotyzmu w sercu, który nie przyłączyłby się z entuzjastycznym zapałem do przedsięwzięcia mającego na celu schwytanie Jeffersona Davisa i sprowadzenie go do Waszyngtonu? Nie ma nikogo, kto by tego nie zrobił. I tak kierowała mną szczera chęć pomocy Południu w odzyskaniu niepodległości.”

Jeden z planów zakładał pojmanie Lincolna, gdy oglądał sztukę w Ford’s Theater. Mieli porwać prezydenta w jego loży, opuścić go na scenę i wynieść z teatru. Ten plan nigdy nie został zrealizowany, ponieważ niektórzy z mężczyzn uznali go za niewykonalny.

Innym spiskiem było pojmanie prezydenta podczas jego podróży do Domu Żołnierzy. Położony kilka mil od Białego Domu w ówczesnej wiejskiej części Dystryktu Washington County, Dom Żołnierzy był główną rezydencją Lincolna podczas gorących letnich miesięcy. Prezydent często jeździł tam powozem z niewielką lub żadną ochroną, co czyniło go bezbronnym celem.

To nie były jedyne spiski mające na celu porwanie Lincolna. Dwóch członków armii Konfederacji również miało plany uprowadzenia prezydenta. Jednym z nich był Joseph Walker Taylor, siostrzeniec byłego prezydenta Zachary’ego Taylora. Drugim był pułkownik Bradley T. Johnson. Żaden z nich nie został zrealizowany i nie wiadomo, czy Booth o nich wiedział.

Nawet gdy knuli, Booth i jego spiskowcy byli na poszukiwaniach nowych możliwości. 17 marca 1865 roku Booth dowiedział się, że Prezydent wybiera się do Szpitala Wojskowego Campbell, aby obejrzeć sztukę teatralną.

Jak wspominał Surratt, „Raport dotarł do nas dopiero około trzy kwadranse przed wyznaczoną godziną, ale nasza komunikacja była tak doskonała, że natychmiast znaleźliśmy się w siodłach w drodze do szpitala.”

Grupa spotkała się w pobliskiej restauracji, aby dopracować szczegóły. Mieli zatrzymać powóz, gdy Lincoln wracał do domu po przedstawieniu, i obezwładnić prezydenta i jego kierowcę. Obaj mężczyźni mieli być zakuci w kajdanki i przewiezieni przez rzekę Potomac przez południowy Maryland.

„Czuliśmy się pewni, że cała kawaleria w mieście nigdy nas nie pokona”, wyjaśnił Surrat. Grupa miała szybkie konie, wiedzę o terenie i planowała pozbyć się powozu, gdy tylko znajdą się poza D.C.

Po spotkaniu Booth postanowił udać się do szpitala, aby upewnić się, że wszystko jest ustalone. Ku jego zaskoczeniu i rozczarowaniu, Lincolna tam nie było. Okazało się, że Prezydent był na ceremonii w National Hotel.

Po tej nieudanej próbie, niektórzy z grupy poddali się. Jak wyjaśnił Surratt, „Wkrótce po tym przekonaliśmy się, że nie możemy pozostać dłużej nieodkryci, i że musimy porzucić nasze przedsięwzięcie.” Opuścił Waszyngton i w połowie kwietnia był już w Kanadzie. Podobnie Arnold i O’Laughlin opuścili Waszyngton i wrócili do swoich domów w Baltimore. Żaden z nich nie był zaangażowany w zamach.

Podczas planowania porwania, Booth wykazywał niewiele oznak chęci zabicia prezydenta. Tylko raz, podczas spotkania ze swoją grupą, dał temu wyraz. Pomysł ten został szybko odrzucony, a Booth usprawiedliwił się mówiąc, że „wypił za dużo szampana.”

Jednakże po niepowodzeniu w realizacji planu uprowadzenia w marcu i zdobyciu Richmond przez Unię na początku kwietnia, nastawienie Bootha najwyraźniej się zmieniło. Thomas T. Eckert, asystent sekretarza wojny od 1865 do 1867 roku, zeznał, że Powell powiedział, że Booth pokazał swój zamiar zamordowania prezydenta podczas uroczystości, która nastąpiła po upadku Richmond.

„Prezydent wygłosił przemówienie tej nocy z jednego z okien Białego Domu, a on i Booth byli na terenie z przodu”, powiedział Ecker. „Booth próbował namówić go do zastrzelenia Prezydenta będąc w oknie, ale on powiedział Boothowi, że nie podejmie takiego ryzyka; że wyszedł wtedy i przeszedł się po placu, i że Booth zauważył: 'To jest ostatnie przemówienie, jakie kiedykolwiek wygłosi’.”

Jak wiemy, Booth i pozostali współkonspiratorzy przeprowadzili spisek zamachowy wieczorem 14 kwietnia 1865 roku. Uciekając z teatru tej nocy, Booth zostawił za sobą rzeczy osobiste, w tym list od Arnolda, namawiający do cierpliwości:

„Czas bardziej sprzyjający jeszcze nadejdzie. Nie działaj pochopnie lub w pośpiechu”, napisał Arnold. „Zważcie wszystko, co powiedziałem, a jako człowiek rozsądny i przyjaciel nie możecie cenzurować ani ganić mojego postępowania. Szczerze ufam, że to, ani nic innego, co się wydarzy lub może się wydarzyć, nigdy nie będzie przeszkodą do zatarcia naszej dawnej przyjaźni i przywiązania.”

Booth, jak się wydaje, czuł, że czas na cierpliwość minął.