Zrzucenie rękawic i walka ramię w ramię z przeciwnikiem niekoniecznie czyni cię twardym hokeistą, zwłaszcza w obecnej erze inscenizowanych walk. To co czyni hokeistę twardym, to jego zdolność do wykonywania i przyjmowania ciosów, jak również kombinacja wytrzymałości i umiejętności. W NHL było wielu twardzieli, którzy potrafili rzucać pięściami, ale nie mieli talentu, by zrobić coś więcej. Dobry twardy napastnik błyszczy na obu końcach lodowiska, potrafi ustawić swoich kolegów z drużyny, a także wie jak samemu umieścić krążek w siatce. Twardzi obrońcy używają swoich ciał do blokowania strzałów i oczyszczania przedniej części siatki, podczas gdy niektórzy z nich mają również dobre umiejętności ofensywne.

Innym znakiem twardości jest zdolność do gry przez ból i kontuzje. Niektóre z najtwardszych graczy w historii zniosły duży ból podczas ich dni gry, ale to było trudne, aby utrzymać je z dala od lodowiska. Często trudno jest porównywać różne epoki w sporcie, ale twardziel z lat 40. był tak samo twardy lub twardszy niż dzisiejsi twardziele. Wielu z minionych graczy grało w lidze sześciozespołowej, nie nosiło kasku i w najlepszym wypadku nosiło lichy sprzęt.

Na tej liście można znaleźć dziesiątki kandydatów, ale po zawężeniu jest to 15 najtwardszych synów broni, którzy kiedykolwiek założyli łyżwy w NHL. Każdy z nich jest twardy jak gwóźdź i posiadł niezbędne umiejętności potrzebne do osiągnięcia sukcesu na elitarnym poziomie.

15 Borje Salming

Szwed Borje Salming wytrzymał 17 lat w NHL, kiedy większość graczy spakowałaby walizki i wróciła do domu. Salming został podpisany przez Toronto Maple Leafs jako wolny agent w 1973 roku i od razu stał się celem dla ligowych gońców. Mniejszy gracz by się ugiął, ale Salming wytrzymał wszystko, co go spotkało i dawał z siebie tyle, ile dostawał, aż do przejścia na emeryturę w 1990 roku po ostatnim sezonie w Detroit. Gdyby ten utalentowany obrońca nie bronił swojej pozycji cztery dekady temu, być może nigdy nie mielibyśmy takiego napływu europejskich graczy, jaki mamy dzisiaj. Ten Hall of Famer jest liderem strzelców Leafs w historii dla obrońców i odszedł na emeryturę z 787 punktami za 150 bramek i 637 asyst w 1148 meczach i miał 1444 minuty w karach. Rzucał swoje ciało przed setkami strzałów, grał z wieloma kontuzjami, w tym z pękniętą rzepką i wrócił do gry kilka meczów po tym, jak dostał łyżwą w twarz i musiał założyć 400 szwów. Prawdziwy wojownik z elitarnymi umiejętnościami i atletyzmem, który dodał 49 punktów w 81 starciach playoff z kolejnymi 91 PIM.

14 Red Horner

Red Horner był fizycznym obrońcą, który patrolował niebieską linię w latach 1928-1940. Prowadził NHL w karnych minutach przez siedem z jego tuzina sezonów, gdy grał w Toronto Maple Leafs. Hall of Famer z Lynden, Ontario odszedł na emeryturę po rozegraniu 490 spotkań, w których zdobył 152 punkty (42 gole i 110 asyst) i spędził 1,254 minut na ławce kar. Horner zgromadził dodatkowe 170 PIM w playoffach, a także dodał kolejne 17 punktów w 71 spotkaniach.

13 Bob Baun

Bob Baun miał zaledwie 5 stóp-9, ale nie można było tego poznać po sposobie, w jaki wymierzał gromkie karne. Obrońca grał w Maple Leafs, Oakland Seals i Detroit Red Wings w latach 1956-1973 i zgromadził 224 punkty w 964 meczach oraz 1493 minuty w karach. Najbardziej pamiętany jest za złamanie kości w nodze podczas finału Pucharu Stanleya przeciwko Detroit w 1964 roku i powrót na lód w tym samym meczu, by zdobyć zwycięską bramkę dla Leafs w dogrywce w meczu nr 6. Baun miał jeszcze 171 PIM w sezonie posezonowym i zdobył 15 punktów w 96 meczach.

12 Clark Gillies

Mierzący 6 stóp-3 i ponad 200 funtów brodaty Gillies był czasem uważany za łagodnego olbrzyma. Jednak nie chciałeś go obudzić i rozzłościć ze względu na konsekwencje, które za tym szły. Ten Hall of Famer był podstawowym silnym skrzydłowym w latach 1974-1988 w New York Islanders i Buffalo Sabres. Lewoskrzydłowy zakończył karierę z 319 golami i 378 asystami na koncie 697 punktów w 958 meczach, a także przesiedział 1023 minuty w karach. Gillies był również świetnym zawodnikiem w playoffach i pomógł Islanders zdobyć cztery Puchary Stanleya z 94 punktami w 164 meczach i kolejnymi 287 PIM.

11 Jim Schoenfeld

Były kapitan Buffalo Sabres Jim Schoenfeld był jednym z najbardziej niedocenianych obrońców w historii. Schoenfeld nie był przesadnie uzdolniony ofensywnie, ale ten facet mógł zrobić wszystko w swojej własnej strefie. Był prawdopodobnie największym shot-blockerem w NHL i strasznym przeciwnikiem, gdy rzucał rękawice. Schoenfeld i Wayne Cashman z Bruins zmierzyli się pewnej nocy w 1973 roku w starym Buffalo Auditorium w jednej z klasycznych walk w historii ligi. Obaj gracze wpadli przez bramę końcową i Schoenfeld przystąpił do lądowania haymakerów na swoim przeciwniku w korytarzu lodowiska obok Zamboni.

Schoenfeld grał 14 lat z Sabres, Detroit i Bostonem i zdobył 255 punktów w 719 meczach, aby przejść wraz z 1,132 minut w karach i plus-237 rating. Zaserwował 151 PIM w 75 meczach playoff, dodał kolejne 16 punktów i rzadko przegrywał walkę.

10 John Ferguson

Ferguson wyrobił sobie nazwisko jako twardziel, gdy działał jako policjant Montreal Canadiens w latach 1963-1971. Nie był płodnym strzelcem, ale zakończył karierę z 145 bramkami i 158 asystami na koncie 303 punktów w 500 meczach sezonu zasadniczego. Zaliczył również 1214 minut karnych, chroniąc gwiazdy drużyny. Jego obecność dawała bardziej uzdolnionym graczom przestrzeń do działania, a Habs zdobyli pięć Pucharów Stanleya podczas ośmiu sezonów Fergusona w Montrealu.

9 Tie Domi

Tie Domi był małą iskrą przy zaledwie 5 stopach-10, ale w czasie swojej kariery od 1989 do 2006 roku stawiał czoła wszystkim ciężkim zawodnikom NHL. Jego najbardziej pamiętne pojedynki były z Bobem Probertem, a prawy skrzydłowy miał wystarczająco dużo umiejętności, aby zdobyć 104 bramki i 141 asyst w 1,020 meczach, podczas których otrzymał 3,515 karnych minut. Domi był w swoim czasie egzekutorem dla kilku drużyn, w tym pierwszego wcielenia Winnipeg Jets, a także New York Rangers i Toronto Maple Leafs. W 98 spotkaniach posezonowych zaliczył 238 PIM i dołożył do tego 19 punktów. Reputacja Domiego jako twardego faceta przyniosła mu kilka zawieszeń, ponieważ czasami przekraczał granice i zajmuje trzecie miejsce w historii na liście PIM.

8 Cam Neely

Cam Neely zdołał zagrać w 726 meczach sezonu zasadniczego z Vancouver Canucks i Boston Bruins w latach 1983-1996, ale być może osiągnąłby 1000, gdyby nie kontuzje. Neely odbył 1241 karnych minut, ale nie zabrakło mu umiejętności, by zdobyć 694 punkty (395 goli i 299 asyst). Neely jest pierwszoplanową postacią w historii, która trzykrotnie zdobyła 50 bramek i w 1994 roku zdobyła nagrodę Masterton Trophy za wytrwałość. Neely uderzał mocno i uderzał jeszcze mocniej, kiedy musiał rzucić rękawice i udało mu się zdobyć 50 bramek w 49 meczach w kampanii 1993-94. Wystąpił również w 93 meczach playoff, w których miał 89 punktów i kolejne 168 PIM.

7 Wendel Clark

Clark to kolejny twardziel, który rozpoczął swoją karierę w NHL w Toronto. Obrońca-skrzydłowy był numerem jeden w drafcie w 1985 roku i szybko zyskał reputację zaciekłego wojownika i pogromcy ciał. Clark miał jeden z najlepszych strzałów z nadgarstka, jakie kiedykolwiek widziała liga i sześciokrotnie przekroczył granicę 30 bramek w trakcie swojej kariery, która trwała do 2000 roku. Clark jeździł również w drużynach New York Islanders, Quebec Nordiques, Tampa Bay Lightning, Detroit Red Wings i Chicago Blackhawks i spędził 1690 minut w polu kar. Jego twardy styl gry powodował liczne kontuzje, ale Clark zdołał rozegrać 793 mecze, w których strzelił 330 bramek i zanotował 234 asysty. Dodał 69 punktów w 95 meczach playoff z kolejnymi 201 PIM.

6 Maurice 'Rocket’ Richard

Rocket Richard był legendą hokeja w Montreal Canadiens w latach 1942-1960. Skrzydłowy Hall of Fame zagrał w 978 meczach sezonu regularnego i zdobył 544 bramki oraz 421 asyst, co dało 965 punktów. Odsiedział również 1285 minut w karach, ośmiokrotnie wchodząc do All Star Team i odbierając Trofeum Harta w 1947 roku. Richard był znany ze swojego ognistego temperamentu, który czasami brał nad nim górę. W 1955 roku otrzymał długie zawieszenie za uderzenie liniowego, a ten kończący sezon zakaz doprowadził w końcu do zamieszek w starym Forum Montreal. Richard toczył swoje własne bitwy, mimo że miał zaledwie 5 stóp-10 i grał przez wiele kontuzji. Wystąpił także w 133 meczach posezonowych, w których zdobył 126 punktów i 188 PIM.

Jego oczy mówiły wszystko.

5 Scott Stevens

Scott Stevens był zdecydowanie jednym z, jeśli nie najlepszym body checkerem, jakiego widziała NHL. Jego kariera trwała 1,635 spotkań, w których spędził 2,785 minut karnych, strzelił 196 bramek i zanotował 712 asyst, zdobywając 908 punktów. Stevens grał w Washington Capitals, St. Louis Blues i New Jersey Devils w latach 1992-2004. Nigdy nie zapomnimy uderzenia Erica Lindrosa, ponieważ Lindros był nieprzytomny zanim uderzył o lód. Stevens zabrał Conn Smythe Trophy do domu w 2000 roku, kiedy Diabły zdobyły Puchar. Jego legendarne uderzenia z otwartej linii były zazwyczaj czyste i druzgocące, a przeciwnicy musieli trzymać głowy wysoko, gdy tylko znajdował się w ich pobliżu. Stevens dodał 118 punktów w 233 meczach playoff z kolejnymi 402 PIM.

4 Mark Messier

Mark Messier jest uważany za jednego z największych liderów i strzelców NHL, ale był też twardy jak mało kto. Messier rozegrał 1,756 meczów sezonu zasadniczego w drużynach Edmonton Oilers, New York Rangers i Vancouver Canucks w latach 1979-2004. Odszedł na emeryturę z 1,887 punktami, w tym 694 bramkami i 1,193 asystami oraz 1,910 minutami spędzonymi na rzutach karnych. Hall of Famer zdobył dwukrotnie Hart Trophy i Conn Smythe Trophy z Oilers w 1984 roku. Messier rzucał rękawice, kiedy musiał i posiadał nieco złośliwy charakter, który był dość nieprzewidywalny, co skutkowało kilkoma zawieszeniami. Messier dodał 295 punktów w 236 meczach posezonowych i miał w nich kolejne 244 PIM.

3 Bob Probert

Probert przetrwał 16 sezonów w NHL w latach 1985-2002 i zarobił wiele ze swoich 3300 minut karnych, biorąc na siebie najlepszych egzekutorów ligi. Probert jeździł dla Detroit Red Wings i Chicago Blackhawks, a także wykazywał się przyzwoitym stylem zdobywania bramek. Odszedł na emeryturę z 163 bramkami i 221 asystami na koncie 384 punktów w 935 meczach. W sezonie 1987-88 zdobył 29 bramek i 33 asysty. Probert zdobył również 20 bramek w sezonie 1991-92 i 19 w sezonie 1995-96 w barwach Blackhawks. Dodał 48 punktów w 81 meczach playoff wraz z 274 minutami karnymi więcej.

2 Tiger Williams

Dave 'Tiger’ Williams może być najbardziej znany jako lider minut karnych wszech czasów w NHL, ale rodowity mieszkaniec Weyburn, Saskatchewan może również grać w hokeja. Mierzący 5 stóp-11 skrzydłowy trafił do ligi z Toronto Maple Leafs w 1974 roku i przeszedł na emeryturę jako Hartford Whaler w 1988 roku. W międzyczasie grał także dla Vancouver Canucks, Detroit Red Wings i Los Angeles Kings. Williams zawiesił łyżwy z 3,966 minutami kar (najwięcej w historii NHL) w 962 meczach, 241 bramkami i 272 asystami na 513 punktów. Nieprzewidywalny egzekutor czterokrotnie przekroczył granicę 20 bramek, a jego najlepszy sezon przypadł na lata 1980-81 w Vancouver, kiedy to miał 35 bramek i 27 asyst. Williams również 10 razy osiągnął pułap 15 bramek, dodał 35 punktów w 83 meczach posezonowych i odbył kolejne 455 minut kar w playoffach.

1 Gordie Howe

Nie bez powodu Gordie Howe jest znany jako Pan Hokej. Ten facet potrafił wszystko. Howe potrafił jeździć na łyżwach, podawać, strzelać, zdobywać punkty, uderzać i walczyć na elitarnym poziomie. Był niewiarygodnie wytrzymały i posiadał prawie każdy rekord NHL, jaki można sobie wyobrazić, dopóki nie pojawił się Wayne Gretzky. Howe grał w NHL od 1946 do 1971 roku z Detroit, a następnie spędził sześć lat w WHA. Powrócił do NHL w latach 1979-80 z Hartford Whalers i ostatecznie zawiesił łyżwy w wieku 51 lat po 32 najważniejszych sezonach zawodowych. Zakończył karierę z 1767 rozegranymi meczami sezonu zasadniczego, w których zdobył 1859 punktów (801 goli i 1049 asyst). Odsiedział również 1,685 minut karnych. Howe bez wątpienia spędziłby więcej czasu w polu kar, ale po kilku sezonach w lidze wszyscy mieli na tyle rozsądku, by trzymać się od niego z daleka, zwłaszcza po tym, jak zniszczył twardziela z New York Rangers Lou Fontinato w makabrycznej bójce. Hall of Famer dodał 160 punktów w 157 meczach posezonowych wraz z kolejnymi 220 PIM. Do dziś gol, asysta i walka są znane jako hat trick Gordiego Howe’a.