Background: Leki blokujące układ renina-angiotensyna stanowią jedną z najistotniejszych interwencji terapeutycznych dostępnych w leczeniu nadciśnienia tętniczego. Antagoniści receptora angiotensyny II (AIIRAs), znani również jako sartany, są jedną z takich klas leków, które blokują działanie angiotensyny II poprzez antagonizowanie receptora angiotensyny II typu 1. Olmesartan jest najnowszym przedstawicielem tej klasy.

Cel: W niniejszym artykule dokonano przeglądu 3 badań typu head-to-head bezpośrednio porównujących skuteczność przeciwnadciśnieniową olmesartanu ze skutecznością 4 innych AIIRAs, w zalecanych dawkach podtrzymujących, już stosowanych klinicznie w leczeniu nadciśnienia tętniczego.

Wyniki: W pierwszym badaniu olmesartan w dawce 10 mg/d porównywano z losartanem w dawce 50 mg/d u 316 pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym (średnie wyjściowe rozkurczowe ciśnienie tętnicze , 95-114 mm Hg). Dawkę podwajano w 4. tygodniu, a w 12. tygodniu dodawano hydrochlorotiazyd, jeśli odpowiedź na ciśnienie była niewystarczająca. Olmesartan był znacząco skuteczniejszy niż losartan pod względem obniżenia ciśnienia tętniczego w tygodniach 2, 4 i 12 oraz pod względem wskaźnika odpowiedzi na leczenie w tygodniach 2 i 4 (przy dawce początkowej odpowiedniego leku). W drugim badaniu olmesartan w dawce 20 mg/d okazał się istotnie skuteczniejszy niż losartan w dawce 50 mg/d, walsartan w dawce 80 mg/d i irbesartan w dawce 150 mg/d u 588 pacjentów z łagodnym do umiarkowanego nadciśnieniem tętniczym (średnie wyjściowe DBP w pozycji siedzącej, 100-115 mm Hg) (P < lub = 0,05). W 2. tygodniu zmniejszenie ciśnienia krwi obserwowane w przypadku olmesartanu było znacząco większe niż w przypadku leczenia porównawczego (P < lub = 0,05). Przewaga olmesartanu utrzymywała się w 8. tygodniu. W trzecim badaniu wzięło udział 643 pacjentów z nadciśnieniem tętniczym o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego (średnie DBP, 100-120 mm Hg; średnie skurczowe ciśnienie tętnicze, >150 mm Hg). Olmesartan w dawce 20 mg/d był skuteczniejszy niż kandesartan w dawce 8 mg/d w obniżaniu 24-godzinnego ciśnienia krwi w 8. tygodniu (P < lub = 0,05). Większość tego efektu leczenia była widoczna już po 1 lub 2 tygodniach, z większym zmniejszeniem ciśnienia krwi w porównaniu z kandesartanem.

Wnioski: Dane te wskazują, że w badanych dawkach olmesartan jest skuteczniejszy niż inne badane AIIRA w ich zalecanych dawkach, pod względem obniżenia ciśnienia tętniczego w mankiecie lub 24-godzinnego ambulatoryjnego ciśnienia tętniczego, u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym samoistnym. Te różnice w obniżaniu ciśnienia tętniczego między tymi lekami mogą być istotne klinicznie i mieć ważne długoterminowe implikacje. Dodatkowe badania pozwolą dokładniej określić rolę olmesartanu w leczeniu chorób układu sercowo-naczyniowego, takich jak miażdżyca.