GeographyEdit

Mgła na Alpach: Przeżycia Tolkiena podczas wizyty w 1911 roku podsunęły mu pomysł na trudności z przejściem przez Góry Mgliste.

Moria była pierwotnie systemem naturalnych jaskiń znajdujących się w Dimrill Dale, dolinie po wschodniej stronie Gór Mglistych. Wygląd Gór Mglistych, a także niektóre z doświadczeń bohaterów Tolkiena, zostały zainspirowane jego podróżami w Alpy Szwajcarskie w 1911 roku.

Jaskinie prowadziły do Czarnej Przepaści, podziemnej otchłani, szerokiej na około pięćdziesiąt stóp i o nieokreślonej głębokości, którą można było przekroczyć jedynie przez Most Durina, „smukły kamienny most, bez krawężnika lub szyny”. Zmuszał on każdą grupę, która chciała przejść, do poruszania się w pojedynkę, co ograniczało siłę ataku.

Moria leżała na zachodnim skraju Śródziemia, w regionie Wilderland. Góry Morii, trzy z najbardziej masywnych szczytów Gór Mglistych, otaczały Dimrill Dale: Silvertine od zachodu, Redhorn od północy i Cloudyhead od wschodu – w Sindarinie odpowiednio Celebdil, Caradhras i Fanuidhol. Ich imiona w języku Khuzdûl, odpowiednio Zirakzigil, Barazinbar i Bundushathûr, wymienia Gimli, gdy Bractwo zbliża się do Morii. Jaskinie Morii, gdzie powstało krasnoludzkie miasto-królestwo Khazad-dûm, znajdowały się pod Silvertine; ich ujście wychodziło na Dimrill Dale, gdzie znajdowało się wiele wodospadów i długie, owalne jezioro, w którym nawet za dnia odbijały się gwiazdy. Postrzegając te gwiazdy jako koronę błyszczącą nad jego głową, Durin wziął to za pomyślny znak, nazwał jezioro Kheled-zâram, Lustrzane Zwierciadło, i wybrał skierowane na wschód jaskinie nad nim na swoją nową twierdzę.

GeologiaEdit

Krasnoludy wydobyły większość Khazad-dûm z litej skały, pozostawiając wypolerowane ściany. Minerały zawierały złoto, klejnoty i rudę żelaza. Jednak najważniejszym minerałem był mithril, bajecznie cenny i wszechstronny metal, którego nie znaleziono nigdzie indziej w Śródziemiu. Był on źródłem ogromnego bogactwa Khazad-dûmu, ale ostatecznie jego wydobycie stało się przyczyną jego upadku. Zaczynając pod Silvertinem, Krasnoludy kopały coraz głębiej, aż do korzeni góry Caradhras. Tam odkryli Balroga, który doprowadził Krasnoludy do wygnania.

Daleko pod nawet najgłębszymi kopalniami Krasnoludów leżał pierwotny podziemny świat tuneli, strumieni i jezior w wiecznej ciemności, zamieszkany przez prymitywne stworzenia. Tunele te były „przeżarte przez bezimienne rzeczy” od początków Ardy i, jak zasugerował Gandalf, z tego podziemnego świata mógł wyłonić się Strażnik w Wodzie.

HistoryEdit

Moria została założona przez Durina pod koniec Wieków Gwiazd. Podczas jego panowania w kopalniach odkryto cenny metal mithril, a także zbudowano niektóre z głównych budowli Morii: Most Durina, Drugą Salę, Niekończące się Schody i Wieżę Durina. Durin zmarł przed końcem Pierwszej Ery. Został pochowany w królewskich grobowcach w Khazad-dûm. Orkowie nieustannie atakowali królestwo krasnoludów; ludzie i krasnoludy wspólnie walczyli przeciwko orkom. Krasnoludy zaprzyjaźniły się z Elfami z Eregionu na zachodzie; Elfy pomogły rozbudować rezydencje Khazad-dûmu, czyniąc go „o wiele piękniejszym”, gdy rozrastał się na zachód poprzez tunele aż do Zachodniej Bramy, która otwierała się na Eregion. Celebrimbor, władca Eregionu, użył na tej bramie napisu ithildin w imieniu jej budowniczego, swego przyjaciela, krasnoludzkiego kowala Narviego.

W Drugiej Erze Pierścienie Władzy były wykonywane przez elfy w Eregionie. Durin III, ówczesny król Khazad-dûm, otrzymał jeden z pierścieni; kolejnym była Nenya, wykonana z mithrilu z Morii; stała się ona pierścieniem Galadrieli. Gdy elfy odkryły, że Sauron, Mroczny Władca, stworzył Jedyny Pierścień, dający mu kontrolę nad wszystkimi innymi pierścieniami, wybuchła wojna elfów z Sauronem. Sauron podbił Eregion, ale interwencja Khazad-dûmu umożliwiła elfom, w tym Elrondowi i Celebornowi, ucieczkę przed zniszczeniem Eregionu i odnalezienie Rivendell. Khazad-dûm został zamknięty, a jego populacja zmniejszyła się. Pod koniec Drugiej Ery, Khazad-dûm walczył z Sauronem w Wojnie Ostatniego Przymierza, pomagając go pokonać.

W Trzeciej Erze, łatwiej dostępne pokłady mithrilu zostały wyczerpane, a Krasnoludy kopały głębiej, aż natknęły się na Balroga, potężnego ognistego demona. Zabił on króla Durina VI, zyskując miano zmory Durina, a następnie Náina I, jego syna. Krasnoludy porzuciły Khazad-dûm i uciekły do Dzikiego Kraju.

Orkowie zajęli Morię, podczas gdy Balrog nawiedzał jej głębiny. Orkowy wódz Azog stał się panem Morii. Thrór, spadkobierca krasnoludzkich królów z Khazad-dûm, próbował wejść do domu przodków swego ludu i został zabity przez Azoga. Rozpoczęło to wojnę krasnoludów z orkami; Azog został ścięty przez Dáina Żelazną Stopę, ale zwycięstwo było pyrrusowe, a krasnoludy nie odważyły się stawić czoła Balrogowi. Znacznie później Balin opuścił Erebor, by ponownie zasiedlić Morię, lecz po pięciu latach jego kolonia została zniszczona przez orków.

Gdy zbliżała się Wojna o Pierścień, posłaniec od Saurona zaoferował Dáinowi zwrot Morii i trzech krasnoludzkich pierścieni, jeśli pomoże on Sauronowi odnaleźć Jedyny Pierścień. Dáin odmówił, wysyłając Glóina i jego syna Gimlego do Rady Elronda, rozpoczynając tym samym wyprawę Bractwa Pierścienia.

Bractwo niechętnie przeszło przez Morię w zimie, hazardując, że większość orków zginęła w Bitwie Pięciu Armii. Zostali zaatakowani przez potwornego Strażnika Wody, gdy wchodzili przez Zachodnią Bramę, a w podziemnych korytarzach czekały ich dalsze niebezpieczeństwa. Dotarli do Komnaty Mazarbula, starożytnej składnicy dokumentów, w której znajduje się grobowiec Balina i kronika jego kolonii, Księga Mazarbula. Zostali tam zaatakowani przez trolla i wielu orków, po czym zbliżył się do nich Balrog. Gandalf zmierzył się z Balrogiem na Moście Durina. Stoczyli krótki pojedynek, po czym razem runęli w przepaść, pozwalając reszcie Bractwa uciec do Wschodnich Wrót.

Nieznany Bractwu, Gandalf wspiął się na szczyt góry Celebdil i kontynuował walkę z Balrogiem przez dwa dni w Bitwie o Szczyt; obaj zginęli, ale Gandalf powrócił do Śródziemia jako Gandalf Biały.

Khazad-dûm leżał pusty. Kilka wieków po rozpoczęciu Czwartej Ery, Durin VII, potomek Dáina Żelaznej Stopy, został królem Długonogich i spadkobiercą królów Khazad-dumu. Poprowadził swoich ludzi z powrotem do Khazad-dûm, gdzie pozostali „aż świat się zestarzał, a krasnoludy upadły i dni rasy Durina dobiegły końca”.

ArchitekturaEdit

Miasto Khazad-dûm miało wiele poziomów, połączonych ze sobą kamiennymi schodami. Nad Wielką Bramą znajdowało się co najmniej sześć poziomów, a pod nią jeszcze więcej poziomów – lub Głębin. Każdy poziom składał się z sieci łukowatych przejść, komnat i wielopiętrowych sal, często o „czarnych ścianach, wypolerowanych i gładkich jak szkło”. Poniżej poziomu Bramy znajdowały się skarbce, zbrojownie, lochy i kopalnie. Niekończące się schody o wielu tysiącach stopni wznosiły się nieprzerwaną spiralą z najniższego lochu Morii do Wieży Durina na szczycie Celebdilu; zostały zniszczone w bitwie Gandalfa z balrogiem, Zmorą Durina.

Podczas panowania królestwa Khazad-dûm podziemne królestwo było „pełne światła i przepychu”, oświetlone wieloma „lśniącymi lampami z kryształu”. Na wyższych poziomach znajdowały się świetliki wykute w zboczu góry, które zapewniały światło dzienne. Brama Wschodnia lub Brama Dimrill była głównym wejściem, wychodzącym na Dimrill Dale. Otwierało się ono na Pierwszą Salę Morii. Brama Zachodnia umożliwiała podróżnym przejście bezpośrednio przez Góry Mgliste, dzięki czemu stanowiła wolną od pogody alternatywę dla osławionej i uciążliwej Przełęczy Redhorn, 15-20 mil na północ. Encyklopedia J.R.R. Tolkiena zauważa, że bramy Śródziemia są ważne zarówno symbolicznie, jak i praktycznie: „Oznaczają wykluczenie lub dopuszczenie. Sprawdzają charakter i mądrość. Sugerują tajemnicę, sekret i przywileje.”

Drzwi DurinEdit

Brama do Piekła: przejście Bractwa przez Zachodnią Bramę zostało porównane do przejścia Odyseusza między pożerającą Scyllą a wirem Charybdis. Obraz Ary’ego Renana, 1894

Drzwi Durina, zwane też Zachodnią Bramą lub Zachodnimi Drzwiami, stanowiły zachodnie wejście do Morii.

Zamknięte wrota były niewidzialne i niemożliwe do otwarcia fizycznymi środkami. Zdobiły je jednak wzory wyryte w ithildinie wykonane przez elfa-lorda Celebrimbora z Eregionu i krasnoluda Narviego z mithrilu wydobywanego w Morii. Wzory te zawierały godła Durina, dwóch drzew Wysokich Elfów i gwiazdy rodu Fëanora. Rysunek Tolkiena przedstawiający wzory na Drzwiach Durina był jedyną ilustracją we Władcy Pierścieni za jego życia (poza okładką i kaligrafią). W świetle księżyca hasło sprawiało, że wzory były widoczne. Wzory te zawierały drugie hasło, które otwierało drzwi. Kiedy członkowie Bractwa wchodzą do środka, Strażnik w Wodzie, potworny wodny strażnik bram, zatrzaskuje drzwi swoimi mackami, pogrążając Bractwo natychmiast w piekielnych ciemnościach; badacz literatury angielskiej Charles A. Huttar porównuje tę „zderzającą się bramę” do Wędrujących Skał, które w mitologii greckiej leżą w pobliżu otwarcia podziemnego świata, Hadesu, oraz do przejścia Odyseusza między pożerającą Scyllą a wirem Charybdis.

.