Kanał Sueski, łączący Morze Śródziemne z Morzem Czerwonym, zostaje zainaugurowany w trakcie wyszukanej ceremonii z udziałem cesarzowej Francji Eugenii, żony Napoleona III.

W 1854 roku Ferdinand de Lesseps, były francuski konsul w Kairze, zawarł umowę z osmańskim gubernatorem Egiptu w sprawie budowy kanału o długości 100 mil przez Przesmyk Sueski. Międzynarodowy zespół inżynierów opracował plan budowy, a w 1856 roku utworzono Kompanię Kanału Sueskiego, która uzyskała prawo do eksploatacji kanału przez 99 lat po zakończeniu prac.

Budowa rozpoczęła się w kwietniu 1859 roku i początkowo kopanie odbywało się ręcznie za pomocą kilofów i łopat, którymi posługiwali się robotnicy przymusowi. Później przybyli europejscy robotnicy z pogłębiarkami i łopatami parowymi. Spory pracownicze i epidemia cholery spowolniły budowę, a Kanał Sueski został ukończony dopiero w 1869 roku – cztery lata po terminie. 17 listopada 1869 roku Kanał Sueski został otwarty dla żeglugi. Ferdinand de Lesseps próbował później, bez powodzenia, zbudować kanał przez Przesmyk Panamski.

Kiedy go otwarto, Kanał Sueski miał tylko 25 stóp głębokości, 72 stopy szerokości na dnie i 200 do 300 stóp szerokości na powierzchni. W związku z tym w pierwszym roku jego funkcjonowania pływało po nim mniej niż 500 statków. Większe ulepszenia rozpoczęły się jednak w 1876 roku i wkrótce kanał stał się jednym z najbardziej uczęszczanych szlaków żeglugowych na świecie. W 1875 roku Wielka Brytania stała się największym udziałowcem Kompanii Kanału Sueskiego, kiedy wykupiła akcje nowego osmańskiego gubernatora Egiptu. Siedem lat później, w 1882 roku, Wielka Brytania najechała na Egipt, rozpoczynając długą okupację kraju. Angielsko-egipski traktat z 1936 roku uczynił Egipt praktycznie niezależnym, ale Wielka Brytania zastrzegła sobie prawa do ochrony kanału.

Po II wojnie światowej Egipt naciskał na ewakuację wojsk brytyjskich ze strefy Kanału Sueskiego, a w lipcu 1956 roku egipski prezydent Gamal Abdel Nasser znacjonalizował kanał, mając nadzieję na pobieranie opłat za przejazd, które pokryłyby koszty budowy potężnej tamy na rzece Nil. W odpowiedzi Izrael dokonał inwazji pod koniec października, a wojska brytyjskie i francuskie wylądowały na początku listopada, zajmując strefę kanału. Pod naciskiem ONZ Wielka Brytania i Francja wycofały się w grudniu, a wojska izraelskie odeszły w marcu 1957 roku. W tym miesiącu Egipt przejął kontrolę nad kanałem i ponownie otworzył go dla żeglugi handlowej.

CZYTAJ WIĘCEJ: Czym był Kryzys Sueski?

Dziesięć lat później Egipt ponownie zamknął kanał po wojnie sześciodniowej i zajęciu Półwyspu Synaj przez Izrael. Przez następne osiem lat Kanał Sueski, który oddziela Synaj od reszty Egiptu, istniał jako linia frontu między wojskami egipskimi i izraelskimi. W 1975 r. prezydent Egiptu Anwar el-Sadat ponownie otworzył Kanał Sueski w geście pokoju, po rozmowach z Izraelem. Dziś dziesiątki statków przepływają przez kanał codziennie, przewożąc ponad 300 milionów ton towarów rocznie.

.