Clinical Significance

Treatment of atrial arrhythmias is thus essential to prevent a potentially life-threatening episode. Arytmię można leczyć farmakologicznie za pomocą dwóch mechanizmów: kontroli częstości lub kontroli rytmu. Kontrola częstości koncentruje się na zmniejszeniu szybkiej odpowiedzi komór, podczas gdy kontrola rytmu próbuje przywrócić rytm zatokowy i synchroniczny skurcz przedsionków.

Antykoagulacja jest konieczna w przypadku migotania przedsionków ze względu na zwiększone ryzyko tworzenia się skrzeplin. Embolizacja utworzonego skrzepu jest również poważnym problemem, zwłaszcza po kardiowersji. Oprócz kontroli częstości lub rytmu u pacjentów z migotaniem przedsionków świadczeniodawca powinien rozważyć zastosowanie alternatywnych metod antykoagulacji lub urządzeń.

Dzięki tym zabiegom długość rozkurczu komór ulega poprawie poprzez zmniejszenie częstości rytmu komór, co zmniejsza zależność od pobudzenia przedsionkowego lub przekształca arytmię w celu przywrócenia zsynchronizowanego skurczu przedsionków.

Scenariusze ze zwiększoną zależnością od kopnięcia przedsionkowego

Zwężenie zastawki mitralnej

Zwężona zastawka mitralna zmniejsza obszar przekroju poprzecznego dostępny dla przepływu krwi. To utrudnienie przepływu zmniejsza ilość krwi, która może przepłynąć z przedsionka do komory. W rezultacie nadmiar krwi resztkowej pozostaje w lewym przedsionku po biernym przepływie, zwiększając zależność od przedsionkowego rzutu serca w celu napełnienia lewej komory. Wzrost ciśnienia wywieranego przez przedsionek w celu przezwyciężenia wzrostu oporu powoduje przebudowę przedsionka i ostatecznie jego poszerzenie. Oddzielnie, stenoza mitralna może również prowadzić do migotania przedsionków.

Dodatkowo, jako konsekwencja łagodnej do umiarkowanej stenozy mitralnej i w ustawieniu skróconego rozkurczu, może wystąpić migotliwy obrzęk płuc. Obrzęk ten może objawiać się dusznością wysiłkową z ograniczoną tolerancją wysiłku fizycznego.

Stenoza aortalna

Stenoza aortalna może zwiększać zależność od przedsionkowego rzutu serca z powodu następstw upośledzonej funkcji skurczowej komór. Podobnie jak w przypadku stenozy mitralnej, zwężenie aorty upośledza odpływ. Z powodu zmniejszonego odpływu zwiększa się ciśnienie napełniania rozkurczowego w lewej komorze, co zmusza przedsionki do cięższej pracy przy przetaczaniu krwi. U pacjentów ze stenozą aortalną odrzut z przedsionków może odpowiadać nawet za 40% objętości końcoworozkurczowej LV.

Niewydolność serca z zachowaną frakcją wyrzutową

Niewydolność serca z zachowaną frakcją wyrzutową (HFpEF) jest spowodowana upośledzeniem relaksacji lewej komory, co wywołuje sztywność rozkurczową lewej komory. Utrata podatności lewej komory zmniejsza objętość dostępną do gromadzenia się krwi. Zmniejszona podatność zwiększa zależność od kopnięcia przedsionka w celu przezwyciężenia sztywności i zachowania objętości końcoworozkurczowej.

Niewydolność serca z zachowaną frakcją wyrzutową jest szczególnie szkodliwa u pacjentów ze współistniejącymi arytmiami przedsionkowymi, ponieważ nie ma możliwości przezwyciężenia utraty podatności w lewej komorze. Wykazano, że utrata skurczu przedsionków zmniejsza rzut serca nawet o 20% do 30% i ma znaczenie zwłaszcza w dysfunkcji rozkurczowej. Przepływ w przód i kurczliwość poprawiają się po przywróceniu rytmu zatokowego, czego dowodem jest poprawa hemodynamiczna u pacjentów z niewydolnością serca z kontrolą rytmu.

Przywrócenie skurczu przedsionków i odrzutu przedsionkowego

Farmakologiczne i niefarmakologiczne metody mogą pomóc w przezwyciężeniu oznak i objawów związanych z utratą odrzutu przedsionkowego u pacjenta. Te dwa podejścia koncentrują się na przywróceniu zsynchronizowanego skurczu przedsionków i zmniejszeniu zależności od odrzutu przedsionkowego.

Farmakologiczna kontrola częstości rytmu serca

Postępowanie medyczne: Beta-blokery i niedihydropirydynowe blokery kanału wapniowego.

Beta-blokery i niedihydropirydynowe blokery kanału wapniowego regulują częstość akcji serca, wydłużając czas trwania rozkurczu. Lewa komora może otrzymać więcej krwi podczas pasywnego wczesnorozkurczowego napełniania poprzez wydłużenie czasu napełniania. W konsekwencji zmniejsza to zależność od rzutu lewego przedsionka w celu uzyskania prawidłowej objętości końcoworozkurczowej i rzutu serca. Zazwyczaj jest to leczenie pierwszego rzutu u pacjentów z niewydolnością serca.

Ablacja węzła AV z wszczepieniem stałego stymulatora serca

Ablacja węzła trójdzielnego z jednoczesnym wszczepieniem stymulatora serca jest przydatna u pacjentów z reakcjami komorowymi opornymi na leczenie. Ta metoda kontroluje częstość rytmu komór, ale ma ograniczone zastosowanie ze względu na brak nadrzędności.

Farmakologiczna kontrola rytmu

Postępowanie medyczne: Klasa III Antyarytmiczne: Amiodaron, Dofetilide, and Sotalol

Leki antyarytmiczne klasy III mogą przekształcić migotanie przedsionków w prawidłowy rytm zatokowy, przywracając w ten sposób skurcz przedsionków. Należy zachować ostrożność przy stosowaniu leków antyarytmicznych, ponieważ z natury powodują one arytmię, mogą wydłużać odstęp QT i wchodzą w istotne interakcje lekowe. Amiodaron, w szczególności, jest dobrze znany ze swojego złożonego profilu działań niepożądanych i długiego okresu półtrwania.

Kardiowersja bezpośrednia

Kardiowersja bezpośrednia jest przydatna u pacjentów z migotaniem lub trzepotaniem przedsionków, u których nie powiodło się leczenie farmakologiczne i którzy doświadczają ciągłego niedokrwienia mięśnia sercowego, niestabilności hemodynamicznej i niewydolności serca. Nieostre przypadki mogą być potencjalnie niebezpieczne, ponieważ w przedsionku mogą tworzyć się skrzepliny, które mogą ulec przemieszczeniu po kardiowersji.

Ablacja cewnikowa

U młodych pacjentów bez strukturalnej choroby serca ablacja cewnikowa może być przydatna w pokonywaniu arytmii. Wykorzystując techniki ablacji prądem o częstotliwości radiowej, operator może zniszczyć połączenia nieinusowe, które są odpowiedzialne za nieprawidłowy rytm. Procedura ta ma na celu pozostawienie pojedynczego węzła stymulatora nienaruszonego w celu synchronizacji.

Zabiegi labiryntu chirurgicznego

Zabieg labiryntu chirurgicznego może być korzystny dla pacjentów poddawanych operacji serca z powodu współistniejących problemów kardiologicznych. Stosując różne techniki, chirurg tworzy tkankę bliznowatą w przedsionkach. Ponieważ tkanka bliznowata nie może przewodzić prądu elektrycznego, prąd błądzący zostaje zatrzymany, co zmniejsza arytmię wywołaną nieżytem serca.

.