Regionale geografie is ook een bepaalde benadering van de geografische studie, vergelijkbaar met de kwantitatieve geografie of de kritische geografie. Deze benadering had de overhand in de tweede helft van de 19e eeuw en de eerste helft van de 20e eeuw, een periode waarin het paradigma van de regionale geografie centraal stond binnen de geografische wetenschappen. Later werd deze benadering bekritiseerd om haar beschrijvend karakter en het gebrek aan theorie. Vooral tijdens de jaren 1950 en de kwantitatieve revolutie werd er felle kritiek op uitgeoefend. De belangrijkste critici waren G. H. T. Kimble en Fred K. Schaefer. Het paradigma van de regionale geografie heeft invloed gehad op vele andere geografische wetenschappen, waaronder de economische geografie en de geomorfologie. Regionale geografie wordt aan sommige universiteiten nog steeds onderwezen als een studie van de grote regio’s in de wereld, zoals Noord- en Latijns-Amerika, Europa en Azië en hun landen. Daarnaast is sinds het midden van de jaren tachtig van de vorige eeuw het concept van de stadsgewestelijke benadering van de geografie, waarbij de nadruk ligt op de wisselwerking tussen stad en platteland, ingeburgerd geraakt. Sommige geografen hebben sinds de jaren tachtig ook gepoogd een zeker regionalisme te herintroduceren. Dit impliceert een complexe definitie van regio’s en hun interacties met andere schalen.
Regionale geografie werd ooit gebruikt als basis voor de geomorfologische werken zoals die van David Linton en Henri Baulig. Maar volgens Karna Lidmar-Bergström wordt regionale geografie sinds de jaren negentig niet meer door de mainstream-geleerden aanvaard als basis voor geomorfologische studies.