Najprostszymi węglowodanami są monosacharydy, czyli cukry proste. Monosacharydy składają się z pierścienia (lub łańcucha) atomów węgla, do których przyłączone są atomy wodoru i tlenu. Stosunek węgla do wodoru i tlenu jest taki sam we wszystkich monosacharydach. Liczba atomów węgla w cząsteczce oraz konfiguracja wszystkich atomów decyduje o tym, jaki jest to rodzaj cukru prostego.

Bezpośrednim produktem fotosyntezy jest monosacharyd zwany glukozą; innymi przykładami monosacharydów są fruktoza i galaktoza. W roślinie, monosacharydy są wykorzystywane jako źródło energii lub jako budulec dla większych cząsteczek.

Cukier, który jest nam wszystkim najbardziej znany z cukrem stołowym, to sacharoza. Sacharoza jest dwucukrem; „di-” wskazuje, że składa się z dwóch cukrów prostych (w tym przypadku glukozy i fruktozy). Najważniejszymi komercyjnymi źródłami sacharozy są trzcina cukrowa i buraki cukrowe.

Polisacharydy składają się z pewnej liczby związanych ze sobą monosacharydów. Powiedzieliśmy powyżej, że monosacharydy są używane jako budulec do tworzenia większych cząsteczek i polisacharydy są przykładami tych większych cząsteczek.

Dwa główne polisacharydy w roślinach to skrobia i celuloza. Zarówno cząsteczki skrobi, jak i cząsteczki celulozy składają się z długich łańcuchów zawierających tysiące cząsteczek glukozy połączonych koniec do końca. Różnica między skrobią a celulozą polega na tym, w jaki sposób cząsteczki glukozy są ze sobą połączone. Ta odmienna konfiguracja cząsteczek odpowiada za bardzo różne właściwości skrobi i celulozy.

Skrobia jest używana głównie jako magazyn dla nadmiaru rezerwy żywnościowej (cukrów) i występuje w większości roślin. Wiele znanych produktów spożywczych to struktury magazynowe dla skrobi, w tym białe lub „irlandzkie” ziemniaki (spuchnięte końcówki łodyg) i słodkie ziemniaki (spuchnięte korzenie). Skrobia występuje również w bielmie (tkance spichrzowej) nasion jednoliściennych i niektórych dwuliściennych; skrobia ta stanowi gotowe źródło energii dla kiełkującego zarodka. Przykłady nasion wypełnionych skrobią obejmują ziarna takie jak pszenica i owies.

Celuloza, jak pamiętasz z naszej wcześniejszej dyskusji, jest używana głównie do wsparcia strukturalnego. W przeciwieństwie do cząsteczek skrobi, po związaniu cząsteczek glukozy w cząsteczki celulozy, nie są one już dostępne jako źródło pożywienia ani dla rośliny, ani dla nas.

Celuloza jest bardzo odporna na rozkład. Bardzo niewiele organizmów ma zdolność do trawienia lub rozkładania celulozy, niektóre bakterie, grzyby i inne mikroorganizmy, srebrne rybki i kilka innych. Mimo to celuloza jest ważnym składnikiem zdrowej diety człowieka; jest głównym składnikiem tego, co jest powszechnie znane jako błonnik pokarmowy.

.