Paralotniarstwo, sport polegający na lataniu na spadochronach z modyfikacjami konstrukcyjnymi, które zwiększają ich możliwości szybowania. W przeciwieństwie do lotni, ich bliskich krewnych, paralotnie nie mają sztywnej ramy; czasza spadochronu działa jak skrzydło i jest zbudowana z komórek tkaniny z otworami z przodu, które pozwalają im być nadmuchiwane przez ruch w powietrzu – efekt „baraniego powietrza”.

Pilot jest zawieszony w uprzęży i steruje skrzydłem za pomocą linek przymocowanych do spływu paralotni. Linki te mogą być uruchamiane pojedynczo w celu obrócenia skrzydła lub jednocześnie w celu uzyskania skoku i prędkości. Start i lądowanie odbywają się pieszo, zwykle na wzgórzu lub górze. Aby wystartować pilot najpierw nadmuchuje skrzydło podciągając je do góry jak latawiec, a następnie zjeżdża w dół zbocza aż do osiągnięcia prędkości lotu. Zwykle do wystrzelenia paralotni wystarcza prędkość około 12 mil na godzinę (19 km na godzinę). Paralotnie mogą być również wystrzeliwane z płaskiego terenu poprzez holowanie, za pomocą wyciągarki lub za pojazdem.

Sport ten wywodzi się z działalności francuskiego wynalazcy spadochronów Pierre’a Lemoigne’a, który w latach 50. ubiegłego wieku wystrzeliwał swoje zaawansowane spadochrony okrągłe. Struktura komórkowa z powietrzem nadmuchiwanym przez taran powstała we wczesnych latach 60-tych dzięki projektom latawców i spadochronów urodzonego w Kanadzie amerykańskiego wynalazcy Domina Jalberta. Konstrukcje te ewoluowały w kierunku sterowanych spadochronów prostokątnych o stosunkowo dużej prędkości postępowej. Wkrótce okazało się, że mają one wystarczającą wydajność ślizgową, aby umożliwić im start ze stromych zboczy, jak również przez samoloty rozmieszczania zwykle dla spadochroniarzy.

Od późnych lat 60-tych zainteresowanie w zdolności szybowania spadochronów rosła powoli, ale stale. Paralotnia rozwijała się w Stanach Zjednoczonych oraz w alpejskich rejonach Francji i Szwajcarii, gdzie ostatecznie rozwinęła się w pełni. Niektórzy alpiniści widzieli w paralotniarstwie alternatywę dla zjazdów po linie, inni zaś doceniali jego potencjał jako samodzielnego sportu. Gdy tylko zdano sobie sprawę, że skrzydło nie musi wytrzymywać wstrząsów otwierających, na które narażone są czasze spadochronów skokowych, zastosowano cieńsze linki i lżejszą konstrukcję, co zmniejszyło opór i zwiększyło możliwości lotu. Dalszą poprawę przyniosło poszerzenie skrzydła poprzez dodanie dodatkowych komórek. To zwiększa współczynnik kształtu skrzydła (stosunek rozpiętości do cięciwy) i poprawia jego wydajność.

Paralotnie wykorzystują unoszące powietrze (termikę) w dokładnie taki sam sposób, jak inne szybowce, chociaż ich mała prędkość wyklucza ich użycie przy silnym wietrze. Wykorzystując termikę, loty szybowcowe o długości 100 mil (160 km) są powszechne. W zawodach piloci przelatują trasy do odległych celów, rejestrując swoje postępy za pomocą zdjęć lotniczych lub śladów GPS (Global Positioning System). Przy sprzyjającej pogodzie trasy mogą mieć długość 60 mil (100 km) lub więcej i zawierać kilka punktów zwrotnych. Pod koniec lat 90. światowy rekord odległości w linii prostej wynosił 208 mil (335 km). Paralotniowe Mistrzostwa Świata organizowane są przez Międzynarodową Federację Lotniczą (FAI) co dwa lata od czasu pierwszych mistrzostw w Kössen w Austrii w 1989 roku. Anglia była gospodarzem pierwszych Paralotniowych Mistrzostw Świata w Lądowaniu Dokładnym w 2000 r.

Pomimo że paralotniarstwo jest preferowanym terminem, istnieje kilka jego odmian, co może powodować nieporozumienia. Czasami używa się oryginalnego francuskiego słowa parapente. Parasailing jest często stosowany do działalności holowania czaszy za łodzią dla przyjemności, a parascending opisuje europejski sport holowania paralotni o niskiej wydajności w powietrzu z obiektem lądowania na małym celu. Parafoil to nazwa handlowa niektórych spadochronów typu ram-air. Dodatkowo, do napędu paralotni mogą być używane małe silniki z plecakiem pilota, w którym to przypadku samolot jest określany jako paramotor lub powered paraglider (PPG).