Długi poemat Szekspira Lucrece rozgrywa się w momencie, gdy Rzym staje się republiką. Jako pomniejszy epos (gatunek popularny w czasach Szekspira), skupia się na postaciach o pozornie drugorzędnym znaczeniu: Sekstusa Tarkwiniusza, syna króla, i Lukrecji, żony jego przyjaciela.

Poemat koncentruje się początkowo na pożądaniu Tarkwiniusza do Lukrecji, którą gwałci. Później czuje gorzkie rozczarowanie. Szekspir wypędza go z poematu, który przenosi się na Lukrecję i jej poczucie seksualnego wstydu.

Szekspir odnalazł te zdarzenia w rzymskiej historii i micie, a także u Chaucera i współczesnych pisarzy angielskich, ale włączył inny gatunek, skargę, aby dostarczyć monologów wewnętrznych dla obu postaci. Skarga Tarkwiniusza przedstawia go jako podzielonego przeciwko samemu sobie, pożądającego Lukrecji, ale świadomego, że zgwałcenie jej, jak to widzi, zdradzi jego przyjaciela i przyniesie wstyd Tarkwiniuszowi i jego rodzinie.

W swojej skardze Lukrecja zmaga się ze wstydem, który czuje, ostatecznie wybierając samobójstwo. Niewiele czynów okazało się równie kontrowersyjnych. W kulturze rzymskiej samobójstwo mogło być śmiercią bohatera, ale chrześcijaństwo się z tym nie zgadzało. Zdaniem Lukrecji, mimo czystości umysłu, została ona pozbawiona czystości – umysł i ciało, w jej rozumieniu, nie mogą być rozdzielone.

.