Kongres to gałąź ustawodawcza rządu Stanów Zjednoczonych, gałąź, która uchwala prawa. Ma dwie izby: Izbę Reprezentantów i Senat. Kiedy Kongres głosuje nad ustawą lub proponowanym prawem, każdy przedstawiciel lub członek w Izbie i każdy senator w Senacie otrzymuje jeden głos. Ustawa musi przejść przez obie izby zwykłą większością głosów, aby trafić do prezydenta Stanów Zjednoczonych do rozpatrzenia. Jeśli prezydent ją podpisze, staje się ona obowiązującym prawem. Jeśli prezydent zawetuje lub odrzuci ustawę, Kongres nadal może uczynić ją prawem, jeśli dwie trzecie przedstawicieli i dwie trzecie senatorów zagłosuje za uchyleniem weta prezydenta.

Izba Reprezentantów

Izba Reprezentantów ma 435 członków. Pięćdziesiąt stanów w Stanach Zjednoczonych jest podzielonych na 435 okręgów kongresowych, a z każdego okręgu wybierany jest jeden członek. Poza stanowiskiem przedstawiciela, kluczowe stanowiska i organizacje w Izbie obejmują marszałka Izby, lidera większości, lidera mniejszości, bicze, Kaukaz Demokratyczny, Konferencję Republikańską i personel kongresowy.

Przedstawiciel

Artykuł I, Sekcja 2, Konstytucji Stanów Zjednoczonych reguluje wybory przedstawicieli do Izby. Konstytucja wymaga, aby osoby, które chcą zostać wybrane do Izby, miały co najmniej dwadzieścia pięć lat, mieszkały w stanie, z którego są wybierane, i były obywatelami Stanów Zjednoczonych przez co najmniej siedem lat.

Wybory do Izby odbywają się raz na dwa lata, wliczając w to rok wyborów prezydenckich (odbywających się raz na cztery lata) i dwa lata po nich. Wybory odbywają się w pierwszy wtorek po pierwszym poniedziałku w listopadzie.

Po wybraniu w listopadzie, przedstawiciel dołącza do Izby, gdy zaczyna swoją kolejną sesję w styczniu następnego roku. Najbardziej widoczna praca przedstawiciela obejmuje głosowanie nad projektami ustaw w celu ustalenia, czy staną się one prawem. Wiele ustaw dotyczy tego, jak zbierać pieniądze poprzez podatki i jak wydawać je na programy rządowe, takie jak Social Security dla emerytów. Inne prawa tworzą zasady w sprawach o znaczeniu krajowym, takich jak kontrola ruchu lotniczego, budowa autostrad międzystanowych, regulacje nadawania programów radiowych i telewizyjnych oraz zapobieganie dyskryminacji rasowej. Prawa karne definiują nielegalne zachowania i kary dla tych, którzy je łamią.

Głosowanie nad projektami ustaw, jednakże, jest tylko małą częścią pracy posła. Praca w komitecie jest większą częścią tego, co robi członek. Komitety to mniejsze grupy reprezentantów, które zajmują się konkretnymi tematami rządowymi, takimi jak rolnictwo, budżet federalny czy bezpieczeństwo narodowe. Od 2005 roku Izba ma dziewiętnaście stałych komisji, zwanych komitetami stałymi, oraz wiele innych komitetów i podkomitetów. Praca w komisjach jest sposobem, w jaki członkowie przygotowują większość projektów ustaw, które mają być głosowane w Kongresie.

Reprezentacja proporcjonalna

Stany Zjednoczone używają systemu „zwycięzca bierze wszystko” w wyborach do Izby Reprezentantów. W ramach tego systemu, stany są podzielone na 435 okręgów ustawodawczych. W czasie wyborów, osoba, która uzyska najwięcej głosów w okręgu dostaje się do reprezentowania całego okręgu w House.

Dziewiąty Okręg Kongresowy dla Pensylwanii, na przykład, miał specjalne wybory w maju 2001 roku. Cztery osoby były kandydatami do służby w Dziewiątym Okręgu: William Shuster z Partii Republikańskiej, Scott Conklin z Partii Demokratycznej, Alanna Hartzok z Partii Zielonych i John Kensinger II z Partii Reform. W dniu wyborów Shuster uzyskał 52 procent głosów, Conklin – 44 procent, a Hartzok – 4 procent. To dało Shuster przywilej reprezentowania wszystkich w Dziewiątym Dystrykcie.

Wielu Amerykanów wierzy, że system zwycięzca-wybory jest niesprawiedliwy. Niektórzy twierdzą, że uniemożliwia on ludziom, którzy głosują na przegranych kandydatów, posiadanie kogoś, kto reprezentuje ich interesy w Kongresie. To nawet sprawia, że ktoś, kto dostaje mniej niż połowę głosów, może wygrać. System winner-takes-all sprawia, że prawie niemożliwe jest, aby ludzie zostali wybrani, chyba że są członkami dwóch głównych partii politycznych, Republikanów lub Demokratów. To również utrudnia kobietom i ludziom z mniejszości rasowych, aby uzyskać elected.

Reprezentacja proporcjonalna jest alternatywą dla systemu zwycięzca-wygrywa-wszystko. W systemie proporcjonalnej reprezentacji, stany zostałyby podzielone na mniejszą liczbę większych okręgów, a każdy okręg otrzymałby określoną liczbę przedstawicieli. W czasie wyborów, miejsca w każdym okręgu byłyby podzielone proporcjonalnie do liczby głosów, które każda partia polityczna otrzymała w tym okręgu.

Na przykład, wyobraź sobie, że Dziewiąty Okręg Kongresowy był większym okręgiem, który dostał dziesięciu przedstawicieli w Izbie. W powyższych wyborach Republikanie zdobyliby 52 procent miejsc, czyli pięć z nich, a Demokraci zdobyliby drugą połowę. Gdyby Partia Zielonych otrzymała 10 procent głosów zamiast zaledwie 4 procent, zdobyłaby jeden z dziesięciu mandatów. Z proporcjonalną reprezentacją, więcej partii politycznych, a tym samym więcej Amerykanów, byłoby reprezentowanych w Kongresie.

Wiele krajów demokratycznych używa proporcjonalnej reprezentacji zamiast systemu „zwycięzca bierze wszystko” w swoich wyborach. Stany Zjednoczone, Kanada i Wielka Brytania są głównymi krajami, które polegają wyłącznie na systemie zwycięzca-wyborca. Ponieważ proporcjonalna reprezentacja pozwoliłaby tak zwanym trzecim partiom na odebranie mandatów ustawodawczych Demokratom i Republikanom, jest mało prawdopodobne, że Stany Zjednoczone kiedykolwiek przyjmą taki system dla Kongresu, biorąc pod uwagę siłę obecnej struktury dwupartyjnej.

Członkowie poświęcają również większość swojego czasu na prowadzenie spraw. Jest to osobista praca mająca na celu pomoc wyborcom z okręgu członka w konkretnych problemach, takich jak uzyskanie zasiłku kombatanckiego lub zwrotu podatku. Posłowie spędzają również czas na spotkaniach z wyborcami, którzy chcą, aby określone ustawy stały się obowiązującym prawem. Generowanie dobrej woli poprzez pomoc wyborcom jest ważną częścią uzyskania reelekcji.

Dwie inne części codziennej pracy posła są ważne dla reelekcji. Pierwszy z nich to spotkania z lobbystami. Lobbyści to ludzie, którzy reprezentują firmy lub organizacje, które chcą, aby Kongres uchwalił pewne prawa. Na przykład Amerykańska Izba Handlowa lobbuje w Kongresie za ustawami korzystnymi dla amerykańskich przedsiębiorstw. Narodowe Stowarzyszenie Strzeleckie lobbuje w Kongresie za ustawami chroniącymi prawo jednostek do posiadania broni palnej i innych rodzajów broni. Ludzie i grupy, które lobbyści reprezentują, przekazują pieniądze, aby pomóc członkom uzyskać wybór, więc członkowie poświęcają dużo czasu na wysłuchanie ich życzeń.

Drugim zadaniem ważnym dla reelekcji jest prowadzenie kampanii. Reprezentanci stają do ponownych wyborów co dwa lata. Oznacza to, że muszą oni rozpocząć pracę nad kampanią lub strategią reelekcyjną wkrótce po objęciu urzędu. Po objęciu urzędu, znacznie łatwiej jest jednak wygrać wybory. Statystyki pokazują, że urzędujący przedstawiciel, zwany inkumbentem, ma 90 procent szans na pokonanie outsidera, który ubiega się o to samo stanowisko w czasie wyborów.

Speaker of the House

Speaker of the House jest jedynym stanowiskiem przywódcy Izby wymienionym konkretnie w Konstytucji. Konstytucja mówi: „Izba Reprezentantów wybiera swojego Marszałka i innych urzędników.” Izba dokonuje tego wyboru na początku każdej dwuletniej kadencji po tym, jak Demokratyczny Kaukaz i Konferencja Republikańska nominują po jednej osobie na to stanowisko. (Democratic Caucus i Republican Conference są organizacjami Izby zrzeszającymi członków tych partii politycznych). Ponieważ cała Izba wybiera Speakera z tych dwóch wyborów, Speaker jest zawsze członkiem partii większościowej, partii politycznej, która ma najwięcej członków w Izbie.

Pozycja Speakera była bardzo potężna do 1910 roku, który oznaczał koniec Speakerstwa dla wojowniczego Josepha G. Cannona (1836-1926), republikanina z Illinois, który został Speakerem w 1903 roku. Do 1910 roku Speaker decydował o tym, którzy członkowie zasiadali w różnych komisjach Izby, przewodniczyli im lub stali na ich czele. Speaker miał prawo być przewodniczącym House Rules Committee, który ustala zasady funkcjonowania Izby. To pozwoliło Speakerowi kontrolować, które projekty ustaw trafiły z komisji Izby na podłogę do głosowania.

Cannon wykorzystał swoją władzę do maksimum podczas swojej kadencji jako Speaker. Zdenerwowało to wielu członków, którzy mieli problemy z poddaniem pod głosowanie pożądanych przez nich projektów ustaw. Według Congressional Quarterly’s Guide to the Congress of the United States, jeśli przedstawiciel wstałby, aby przemówić na podłodze Izby, zanim sprawdziłby to z Cannonem, Cannon zapytałby: „W jakim celu ten dżentelmen wstaje?”. Cannon używał swojej władzy, aby uniemożliwić ludziom przemawianie, jeśli tego nie chciał.

W 1910 roku Demokraci Izby połączyli się z niezadowolonymi Republikanami Izby, aby zmusić Izbę do zmiany zasad dotyczących Speakera. Od tego czasu Speaker nie może zasiadać w Komisji Regulaminowej Izby, a cała Izba mianuje członków różnych komisji.

Marszałek, jednakże, nadal posiada specjalne uprawnienia. Speaker przewodniczy sesjom Izby, rozpoznając członków, którzy chcą zabrać głos i interpretując zasady Izby. Speaker przypisuje nowe projekty ustaw do komitetów, co często może wpłynąć na to, czy projekt ustawy wyjdzie z powrotem z komitetu na głosowanie na podłodze. Speaker może również mianować członków do specjalnych komisji, w tym do wspólnych komisji z Senatem, których zadaniem jest rozstrzyganie różnic między projektami ustaw w obu izbach. W takich przypadkach marszałek często mianuje osoby rekomendowane przez przewodniczącego lub szefa komitetu Izby, który napisał projekt ustawy.

Lider większości Izby

Z 435 członkami Izba jest zbyt duża, aby jedna osoba mogła ją prowadzić samodzielnie. Jak napisał Neil MacNeil w Kuźni Demokracji, „Izba od początku była tak rozległą, niezgadzającą się masą ludzi, że Marszałek musiał polegać na porucznikach, aby kierować i nadzorować jej wielorakie działania w komisjach i na podłodze oraz zapewnić uporządkowany przepływ odpowiedzialnego ustawodawstwa.”

Po Marszałku Izby, lider większości Izby jest kolejną najpotężniejszą osobą w Izbie. Do 1911 roku, Speaker of the House wybierał lidera większości. Od czasu buntu przeciwko Cannonowi, partia większościowa jako całość mianuje lidera większości. Oznacza to, że Demokratyczny Kaukaz mianuje lidera większości, gdy kontroluje Izbę, a Konferencja Republikańska robi to, gdy kontroluje Izbę.

Głównym zadaniem lidera większości jest pomoc Marszałkowi i innym liderom partii w planowaniu i realizowaniu strategii legislacyjnej. Innymi słowy, musi zdecydować, jakie ustawy chcą przejść i upewnić się, że te ustawy dostać się do i z odpowiednich komitetów do głosowania na podłodze House.

Dla rachunków, gdzie głosowanie może być blisko, lider większości pracuje przekonać niezdecydowanych członków do uchwalenia ustaw, które partia lubi. Praca ta wymaga silnych umiejętności ludzkich i zdolności do targowania się. Często niezdecydowany członek zgodzi się głosować za (lub przeciw) konkretnej ustawie w zamian za obiecane wsparcie przy innej ustawie. Kiedy przychodzi czas na debatę lub dyskusję Izby nad konkretnym projektem ustawy, lider większości daje znać marszałkowi, którzy członkowie powinni zostać wysłuchani przez Izbę.

Lider mniejszości Izby

Tak jak partia rządząca mianuje lidera większości, partia z drugą największą liczbą członków mianuje lidera mniejszości. Dzieje się to za pośrednictwem Konferencji Republikańskiej lub Kaukazu Demokratycznego, w zależności od tego, która partia jest partią mniejszościową. Lider mniejszości zazwyczaj kończy się być osoba, że partia mniejszościowa nominowany być Speaker of the House.

Partia mniejszościowa ma niewielką nadzieję na uchwalenie ustaw, że partia większościowa nie chce. Oznacza to, że partia mniejszościowa zazwyczaj nie rozwija własnego programu legislacyjnego. Zamiast tego, pod przewodnictwem lidera mniejszości, partia mniejszościowa opracowuje strategię zmiany lub odrzucenia projektów ustaw partii większościowej, które jej się nie podobają. Lider mniejszości może organizować spotkania z niezdecydowanymi członkami, aby przekonać ich do odrzucenia niechcianych projektów ustaw, gdy głosowanie będzie bliskie.

Ponieważ partia mniejszościowa przegrywa większość bliskich głosowań w Izbie, pozycja lidera mniejszości jest bardzo trudna. Badania przeprowadzone w 1967 roku przez Randalla B. Ripleya w „Party Leaders in the House of Representatives” wykazały, że z trzynastu liderów mniejszości w latach 1900-1967 pięciu odeszło z pracy, a trzech zostało zdymisjonowanych przez swoją partię. Dla porównania, spośród dwunastu liderów większości tylko dwóch opuściło stanowisko, a żaden nie został zwolniony. Od 1967 roku pięciu reprezentantów pełniło funkcję lidera mniejszości; trzech odeszło z tej funkcji (jeden, Gerald Ford, został wiceprezydentem), jeden przeszedł na emeryturę, a jeden nadal pełni tę funkcję w 2005 roku. Osiem służył jako lider większości od 1967; cztery został Speaker of the House, jeden został liderem mniejszości, jeden zmarł, jeden przeszedł na emeryturę, i jeden nadal służy od 2005.

Newt Gingrich (1943-) i Contract with America

Newt Gingrich, republikanin z Georgii, był Speaker of the House od 1995 do 1999. Gingrich był kluczowym graczem w rewolucji republikańskiej z 1994 roku i Contract with America.

As of 1994, Partia Republikańska nie była partią większościową w Izbie od czterdziestu lat. W tym czasie, Demokraci kontrolowali obie izby Kongresu i mieli prezydenta Billa Clintona (1946-; służył 1993-2001) w biurze. Na spotkaniu w Salisbury, w stanie Maryland, w lutym 1994 roku, republikanie izbowi opracowali plan. Nazwali go Kontraktem z Ameryką. Był to zestaw zmian, do których republikanie Izby obiecali dążyć w rządzie, jeśli zdobędą kontrolę nad Izbą w nadchodzących listopadowych wyborach.

27 września 1994 roku ponad trzystu republikanów kandydujących do Kongresu zebrało się przed budynkiem Kapitolu w Waszyngtonie, D.C. Tam ujawnili publicznie Kontrakt z Ameryką. Kontrakt obejmował dziesięć głównych obszarów zmian. Obejmowały one poprawkę do konstytucji, która wymagałaby zrównoważonego budżetu federalnego, limity kadencji dla członków Kongresu i weto liniowe. Line-item veto dałoby prezydentowi Stanów Zjednoczonych moc zawetowania lub odrzucenia części ustaw o wydatkach, zamiast konieczności wetowania całych ustaw, aby pozbyć się niechcianych części.

Pod przewodnictwem Gingricha republikanie odnieśli ciężkie zwycięstwa w wyborach w listopadzie 1994 roku, co dało im kontrolę zarówno nad Izbą, jak i Senatem na początku 104. kadencji Kongresu w styczniu 1995 roku. Gingrich, w wyniku tego, wygrał wybory na marszałka Izby w grudniu 1994 roku.

Gingrich dostarczył na Contract with America, przynosząc każdą z jego propozycji do głosowania w Izbie w ciągu pierwszych stu dni 104 Kongresu. Większość propozycji przeszła w Izbie, przy czym niewielu republikanów głosowało na „nie”. Niektóre z nich przepadły w Senacie lub zostały zawetowane przez prezydenta Clintona, ale inne stały się obowiązującym prawem. Line-item veto stało się prawem, poprawka zrównoważonego budżetu nie przeszła w Senacie, a limity kadencji dla członków Kongresu nawet nie przeszły w Izbie.

Popularność Gingricha zaczęła spadać w 1996 roku, w tym samym roku prezydent Clinton wygrał reelekcję na drugą kadencję. Chociaż Gingrich został ponownie wybrany na urząd również w tym roku i pozostał marszałkiem Izby, postanowił zrezygnować z członkostwa w Kongresie przed rozpoczęciem nowej kadencji w styczniu 1999 roku. Przeszedł na emeryturę z urzędu publicznego po dwudziestu latach pracy jako przedstawiciel Stanów Zjednoczonych.

Whips

Tak jak Speaker otrzymuje pomoc od lidera większości, tak liderzy większości i mniejszości otrzymują pomoc od whipów. Według Przewodnika po Kongresie Stanów Zjednoczonych termin „bicz” pochodzi od terminu „whipper-in”, czyli osoby odpowiedzialnej za trzymanie psów razem podczas pogoni za lisem. Brytyjski Parlament, ciało ustawodawcze Wielkiej Brytanii, po raz pierwszy użył terminu „whip” około 1770 roku. US House of Representatives dostał swój pierwszy oficjalny bat w 1899.

Główny, lub głowa, bicze są wybierane przez Demokratów Caucus i Konferencji Republikańskiej. Z kolei główni bicze wybierają wielu asystentów biczów, aby pomóc im w pracy. The główny praca the whips być członek dla głosowanie, liczyć jak głosowanie prawdopodobnie iść, i pomagać niezdecydowany lub nieprzychylny członek zmieniać ich umysł i głosować the partyjny linia. Jeśli lider większości lub lider mniejszości nie może być na podłodze Izby z jakiegoś powodu, bat większości lub mniejszości tymczasowo służy jako p.o. lidera partii.

Kaukaz Demokratyczny i Konferencja Republikańska

Republikańscy i Demokratyczni członkowie Izby spotykają się prywatnie i oddzielnie w Konferencji Republikańskiej lub w Kaukazie Demokratycznym. Kaukaz Demokratyczny jest starszą z tych dwóch organizacji. Według jego strony internetowej, prekursor Caucus uformował się w kwietniu 1792 roku, aby sprzeciwić się traktatowi z Wielką Brytanią, który uważał za zły dla amerykańskich marynarzy.

Caucus jest forum dla rozwoju strategii partii, nominowania przywództwa partii i zatwierdzania przydziału Demokratów do komitetów Izby. W hierarchii przywództwa Izby dla Demokratów, przewodniczący i wiceprzewodniczący Demokratycznego Caucusu są po głównym biczu Demokratów.

Konferencja Republikańska pełni taką samą funkcję jak Demokratyczny Caucus. W swojej historii zarówno Konferencja, jak i Kauzus różniły się pod względem tego, jak aktywne były jako zorganizowane jednostki.

Od XIX wieku prawie wszyscy członkowie Izby byli Demokratami lub Republikanami. Od czasu do czasu jednak, ktoś z tak zwanej trzeciej partii zostaje wybrany do Izby. W XX wieku Partia Postępu, Partia Prohibicji i Partia Socjalistyczna zdołały zdobyć miejsca w Kongresie. Również ludzie zwani Niezależnymi, którzy nie są związani z żadną partią polityczną, czasami dostają się do Izby. Od 2005 roku jedynym Niezależnym w Izbie jest przedstawiciel Stanów Zjednoczonych Bernard Sanders z Vermont, który po raz pierwszy został wybrany do Izby w 1990 roku. Posłowie z partii trzecich mogą starać się o spotkanie z Konferencją Republikańską lub z Kuźnią Demokratyczną, w zależności od tego, która partia jest najbardziej zbliżona do ich własnych poglądów politycznych. Kaukaz lub Konferencja mogą jednak odmówić takiej prośbie.

Personel kongresowy

Każdy członek Kongresu zatrudnia pracowników. Pracownicy pomagają członkom prowadzić ich biura, zarówno w Waszyngtonie, D.C., jak i w ich macierzystych okręgach. Pracownicy spotykają się z lobbystami i wyborcami, ponieważ członkowie nie mają czasu dla każdego, kto chce się z nimi spotkać. Pracownicy badają również, co wyborcy, lobbyści i inni zwolennicy posła sądzą o konkretnych projektach ustaw, aby pomóc posłowi w podjęciu decyzji o sposobie głosowania. Wreszcie, pracownicy wykonują wiele pracy, która jest związana z prowadzeniem spraw dla wyborców.

Członkowie są ograniczeni do określonej liczby pracowników i mają dodatkowych pracowników pracujących dla nich w różnych komisjach Izby. Całkowity koszt personelu kongresowego w całym Kongresie jest duży. Według Marka Roelofsa w The Poverty of American Politics, koszt opłacenia personelu senackiego i kongresowego, personelu komitetów i podkomitetów, personelu Congressional Research Service Biblioteki Kongresu i Congressional Budget Office, personelu biur thesergeant-at-arms i parlamentarzysty oraz personelu sklepów, dyskontów, sal gimnastycznych, obiektów TV/video, restauracji i kafeterii dla Kongresu wynosi ponad miliard dolarów każdego roku.

Senat

Konstytucja mówi, że każdy stan dostaje dwóch senatorów w Senacie. Kiedy Hawaje stały się pięćdziesiątym stanem w 1959 roku, Senat liczył stu senatorów. Poza stanowiskiem senatora, kluczowe stanowiska i organizacje w Senacie obejmują prezydenta Senatu, prezydenta pro tempore, lidera większości, lidera mniejszości, whipów, Konferencje Demokratów i Republikanów oraz personel.

Senator

Artykuł I, Sekcja 3 Konstytucji reguluje wybory senatorów. Aby zostać senatorem, osoba musi mieć co najmniej trzydzieści lat, być obywatelem Stanów Zjednoczonych od dziewięciu lat i być mieszkańcem stanu, który ma być reprezentowany.

Konstytucja wymaga, aby każdy mandat senatora był wybierany co sześć lat. Aby to osiągnąć, wszystkie miejsca w Senacie są podzielone na trzy grupy. Każdego roku, w którym odbywają się wybory do Izby, około jedna trzecia mandatów senatorskich jest wybierana. Dwa lata później, kiedy cała Izba staje ponownie przed wyborami, druga grupa miejsc senatorskich staje przed wyborami. Dwa lata później, ponownie podczas wyborów do całej Izby, trzecia grupa miejsc senatorskich staje przed wyborami.

Senatorzy, podobnie jak przedstawiciele, rozpoczynają służbę w Kongresie w styczniu po swoich listopadowych wyborach. Podobnie jak przedstawiciele, senatorowie spędzają większość czasu pracując w komisjach senackich nad projektami ustaw. Następnie spotykają się na podłodze Senatu, aby debatować i głosować nad ustawami, które dotrą tak daleko.

Jeśli zarówno Senat, jak i Izba uchwalą ustawę zwykłą większością głosów, ustawa trafia do prezydenta Stanów Zjednoczonych do rozpatrzenia. Jeśli Senat i Izba uchwalą różne wersje tej samej ustawy, tworzą komitet konferencyjny z członkami obu izb, aby spróbować wypracować różnice. Jeśli komitet uzgodni jedną wersję ustawy, obie izby głosują nad tą wersją, aby ją przyjąć lub odrzucić. Jeśli zostanie przyjęta, wspólna wersja trafia do prezydenta do rozpatrzenia.

Jak przedstawiciele, senatorowie spędzają dużo czasu na spotkaniach z lobbystami i załatwianiu spraw dla wyborców. Ponieważ są oni wybierani ponownie co sześć lat, senatorowie nie muszą poświęcać tyle czasu na kampanię, co przedstawiciele.

Senatorowie mają specjalne obowiązki wynikające z Konstytucji, których nie mają przedstawiciele. Zgodnie z artykułem II, sekcja 2, prezydent Stanów Zjednoczonych może zawierać traktaty, czyli formalne umowy z innymi narodami, jeśli dwie trzecie senatorów wyrazi na to zgodę. Kiedy prezydent proponuje traktat, senacka Komisja Stosunków Zagranicznych przeprowadza specjalne przesłuchania, aby rozważyć tę kwestię, a następnie głosuje, czy rekomendować zatwierdzenie przez Senat. Dwie trzecie Senatu musi głosować za traktatem, aby stał się on częścią amerykańskiego prawa.

Ta sama część Konstytucji mówi, że prezydent może mianować ambasadorów (dyplomatów przydzielonych do obcych krajów, którzy reprezentują Stany Zjednoczone), sędziów Sądu Najwyższego i innych urzędników Stanów Zjednoczonych „za radą i zgodą Senatu”. Kiedy prezydent nominuje osobę do Sądu Najwyższego USA lub jednego z niższych sądów federalnych, Senacka Komisja Sądownictwa przeprowadza przesłuchania w celu rozpatrzenia nominacji. Następnie komisja przedstawia rekomendację Senatowi, który głosuje nad nominacją jako całość. Zwykła większość senatorów musi głosować za, aby zatwierdzić nominację prezydenta do Sądu Najwyższego lub innego urzędu federalnego.

Przewodniczący Senatu

Konstytucja mówi: „Wiceprezydent Stanów Zjednoczonych jest przewodniczącym senatu, ale nie ma prawa głosu, chyba że są równo podzielone.” To stanowisko brzmi, jakby było potężne. Ojcowie Założyciele wyobrażali sobie, że przewodniczący Senatu będzie przewodniczył wszystkim posiedzeniom Senatu, rozpoznawał członków, którzy chcą zabrać głos i interpretował reguły Senatu. Jednak jako pierwszy wiceprezydent John Adams (1735-1826) dał przykład bycia neutralnym uczestnikiem spraw senackich, z wyjątkiem sytuacji, gdy potrzebny był głos decydujący o remisie.

Od 1789 do 1952 roku przewodniczenie Senatowi było głównym zadaniem wiceprezydenta. W tym czasie wiceprezydent miał biuro w budynku Kapitolu i zatrudniał personel z funduszy Kongresu. W 1953 roku wiceprezydent Richard Nixon (1913-1994) przeniósł biuro wiceprezydenta z Kapitolu do Białego Domu. Nixon uczestniczył w sesjach Senatu tylko w krytycznych momentach, takich jak oddanie głosu przełamującego remis.

Wiceprezydenci od czasu Nixona poszli za jego przykładem. Zazwyczaj głosy remisowe, które muszą zostać przerwane, dotyczą projektów ustaw. Mogą one również dotyczyć nominacji senackich urzędników i komisji. Według strony internetowej Senatu, na początku 2005 roku, wiceprezydenci w historii narodu 242 razy doprowadzili do remisów w głosowaniach. Pierwszy wiceprezydent, John Adams, jest rekordzistą z dwudziestoma dziewięcioma takimi głosami. Dwunastu wiceprzewodniczących nigdy nie musiało oddawać głosu decydującego o remisie. Przewodniczący Senatu nie bierze udziału w debacie na temat ustaw, nawet jeśli wymagany jest głos rozstrzygający remis.

Prezydent pro tempore

Konstytucja wymaga, aby Senat wybrał prezydenta pro tempore, łaciński termin, który oznacza „na razie”. Konstytucyjnym obowiązkiem prezydenta pro tempore, lub pro tem, jest przewodniczenie Senatowi, gdy przewodniczący Senatu nie może być obecny. Zgodnie z ustawą uchwaloną w 1947 roku, prezydent pro tem jest w kolejce po wiceprezydencie i marszałku Izby, aby zastąpić prezydenta Stanów Zjednoczonych, jeśli prezydent umrze, opuści urząd lub zostanie usunięty w wyniku impeachmentu.

Cały Senat wybiera pro tem. Od 1945 r. Senat ma tendencję do wybierania osoby z partii większościowej z największą liczbą lat nieprzerwanej służby senatorskiej. Zgodnie z prawem, raz wybrany, pro tem służy do czasu opuszczenia Senatu lub do czasu, gdy Senat wybierze innego pro tem, co może zrobić w każdej chwili.

Podobnie jak stanowisko prezydenta Senatu, stanowisko prezydenta pro tem nie jest zbyt potężne. Pro tem rzadko przewodniczy Senatowi, nawet gdy nie ma tam prezydenta Senatu, czyli przez większość czasu. Zamiast tego, inni członkowie Senatu wyznaczeni przez pro tem dzielą między siebie zadanie przewodniczenia obradom. Pro tem często wyznacza młodych członków, którzy muszą nauczyć się zasad panujących w Senacie. To sprawia, że stanowisko pro tem jest w dużej mierze honorowe i prestiżowe. W przeciwieństwie do prezydenta Senatu, jednak pro tem, jako wybrany członek, może przemawiać w debacie i głosować nad wszystkimi rozpatrywanymi projektami ustaw.

Senate majority leader

Z mniejszą liczbą członków niż Izba Reprezentantów, Senat ma tendencję do działania z mniej oficjalnym przywództwem niż Izba. W książce Congressional Government z 1885 roku przyszły prezydent Woodrow Wilson (1856-1924) napisał: „Nikt nie jest senatorem. Nikt nie może przemawiać zarówno w imieniu swojej partii, jak i własnym; nikt nie sprawuje szczególnego zaufania uznanego przywództwa. Senat jest jedynie ciałem indywidualnych krytyków.”

W latach dwudziestych, Senat zaczął wybierać oficjalnych liderów większości i mniejszości. Partia większościowa wybiera przywódcę większości senackiej. Jest to najpotężniejsze stanowisko w Senacie, bardziej wpływowe niż przewodniczący Senatu i prezydent pro tem. To ma tendencję, jednak, aby być mniej ważne niż pozycja Speaker Izby Reprezentantów.

Senat lider większości ma dwa główne obowiązki. Pierwszym z nich jest zorganizowanie przepływu projektów ustaw z komisji senackich na podłogę Senatu do debaty i rozpatrzenia. Drugi to spotkanie z liderem mniejszości senackiej w celu uzyskania jednomyślnej zgody na debatę nad ustawami. Jednogłośna zgoda jest umowa na ile czasu Senat będzie spędzać debaty ustawy, a ile z tego czasu każdy z dwóch głównych partii politycznych gets.

Jeśli wiele osób chce mówić o ustawie, prezydent Senatu (jeśli obecny) lub pro tem daje lidera większości pierwszą szansę mówić. Oznacza to, że lider większości jest pierwszą osobą, która może zaproponować poprawki, czyli proponowane zmiany, do rozpatrywanych projektów ustaw. Według strony internetowej Senatu, senator Stanów Zjednoczonych Robert C. Byrd (1917-) z Zachodniej Wirginii, który miał stints jako zarówno lidera większości (1977-80; 1987-88) i lidera mniejszości (1981-86), nazwał prawo do pierwszego wystąpienia „najpotężniejszą bronią w arsenale lidera większości.”

Lider większości Senatu ma również inne obowiązki. Pomaga rozwijać strategię partii większościowej w celu uzyskania ustaw uchwalonych i sprzeciwiających się niechcianym ustawom. Wiąże się to z koniecznością spotykania się i zawierania umów z innymi senatorami, co wymaga silnych umiejętności interpersonalnych. Lider większości jest oficjalnym rzecznikiem partii większościowej w kwestiach legislacyjnych w Senacie. On również służy jako oficjalny rzecznik całego Senatu, witając zagranicznych urzędników, którzy odwiedzają Senat.

Lider mniejszości Senatu

Partia mniejszościowa w Senacie wybiera lidera mniejszości Senatu. Podobnie jak lider mniejszości w Izbie, głównym zadaniem lidera mniejszości Senatu jest planowanie ataku na plan legislacyjny partii większościowej. Podobnie jak lider większości, lider mniejszości spędza mnóstwo czasu na spotkaniach z innymi senatorami, zawierając umowy, by zdobyć wystarczającą liczbę głosów, by zapobiec uchwaleniu niepożądanych ustaw. Kiedy wiele osób chce się wypowiedzieć na temat konkretnego projektu ustawy, lider mniejszości dostaje głos jako drugi, po liderze większości.

Wyborcy

Republikańscy i demokratyczni senatorowie wybierają wodzów dla swoich partii. Głównym zadaniem biczów jest liczenie głów, aby zobaczyć, jak głosowanie nad ustawą może pójść i zebrać członków partii, gdy nadchodzi czas głosowania. Ponieważ Senat jest mniejszy niż Izba, senaccy whipowie są mniej wpływowi niż whipowie Izby. W historii zdarzają się nawet przypadki silnych nieporozumień między liderami partii a whipami. Na przykład lider większości Mike Mansfield (1903-2001) z Montany miał wiele zatargów z batem większości Russellem B. Longiem (1918-2003) z Luizjany od 1966 do 1969 roku, kiedy to Edward M. Kennedy (1932-) z Massachusetts zastąpił Longa na stanowisku whipa.

Konferencje Demokratów i Republikanów

Tak jak w Izbie, Republikanie i Demokraci w Senacie spotykają się oddzielnie w grupach zwanych Konferencją Republikańską i Konferencją Demokratyczną. Konferencje są miejscem, gdzie partie wybierają swoich senackich liderów i marszałków, wybierają senatorów do pracy w komisjach senackich oraz tworzą swoje plany i strategie legislacyjne. Według strony internetowej Senatu, od 2005 r. przywódca partii Demokratów pełni również funkcję przewodniczącego Konferencji Demokratycznej. Republikanie wybierają senatora innego niż ich lider, aby służył jako przewodniczący Konferencji Republikańskiej.

Senatorski personel

Senatorzy, podobnie jak przedstawiciele, zatrudniają pracowników, aby pomóc im w wykonywaniu ich pracy, zarówno jako indywidualni senatorowie, jak i członkowie komisji senackich. Ponieważ senatorowie reprezentują całe stany, a nie tylko okręgi, mogą zatrudnić więcej pracowników niż przedstawiciele. Senatorowie z większych stanów również zatrudniają więcej pracowników niż senatorowie z mniejszych stanów.

Więcej informacji

KSIĄŻKI

Beard, Charles A. American Government and Politics. 10th ed. New York: Macmillan Co., 1949.

Burnham, James. Congress and the American Tradition. New Brunswick, NJ: Transaction Publishers, 2003.

Congressional Quarterly Inc. Przewodnik po Kongresie Stanów Zjednoczonych. 1st ed. Washington, DC: Congressional Quarterly Service, 1971.

Janda, Kenneth, Jeffrey M. Berry, and Jerry Goldman. The Challenge of Democracy. 5th ed. Boston: Houghton Mifflin Company, 1997.

MacNeil, Neil. Forge of Democracy: The House of Representatives. New York: David MacKay Co., 1963.

McClenaghan, William A. Magruder’s American Government 2003. Needham, MA: Prentice Hall School Group, 2002.

Ripley, Randall B. Party Leaders in the House of Representatives. Washington, DC: Brookings Institution, 1967.

Shelley, Mack C., II. American Government and Politics Today. 2004-2005 ed. Belmont, CA: Wadsworth Publishing, 2003.

Volkomer, Walter E. American Government. 8th ed. Upper Saddle River, NJ: Prentice Hall, 1998.

Wilson, Woodrow. Congressional Government. Houghton Mifflin Co., 1885. Reprint, New Brunswick, NJ: Transaction Publishers, 2002.

Wolfensberger, Donald R. Congress and the People. Waszyngton, DC, i Baltimore: Woodrow Wilson Center Press i Johns Hopkins University Press, 2000.

WEB SITES

Amy, Douglas. „Najbardziej potrzebna reforma polityczna”. FairVote: The Center for Voting and Democracy.http://www.fairvote.org/op_eds/tompaineamy.htm (dostęp 14 marca 2005 r.).

United States House of Representatives.http://www.house.gov (dostęp 14 marca 2005 r.).

United States Senate.http://www.senate.gov (dostęp 14 marca 2005 r.).

„Unofficial Returns for the Special Election Held on May 15, 2001”. Pennsylvania Department of State. http://www.dos.state.pa.us/bcel/cwp/view.asp?A=1099&Q=431861&pp=3 (data uzyskania: 14 marca 2005).