Buforowanie pH gleby

Gleby piaszczyste zakwaszają się szybciej ze względu na niższą zdolność buforowania, ale pH można odzyskać szybciej przy zastosowaniu mniejszej ilości wapna w porównaniu z glebami gliniastymi.

Zdolność buforowania gleby wskazuje zdolność gleby do przeciwstawiania się zmianom pH. Jony wodorowe w glebie są obecne zarówno w roztworze glebowym, jak i zaadsorbowane na powierzchni gleby. pH mierzy stężenie jonów wodorowych w roztworze glebowym. Gleby różnią się liczbą miejsc na powierzchni, które mogą przyjąć jony wodorowe. Gleby z dużą liczbą miejsc zdolnych do zatrzymania jonów wodorowych są w stanie oprzeć się zmianom stężenia jonów wodorowych w roztworze glebowym i dlatego mają wysoką zdolność buforowania.

Gleby z dużą zawartością gliny lub materii organicznej mają większą liczbę miejsc powierzchniowych zdolnych do zatrzymania jonów wodorowych i są w stanie oprzeć się spadkowi pH. Jednakże, gdy gleba jest kwaśna, gleby o wysokiej zawartości buforu są w stanie oprzeć się wzrostowi pH. Kiedy jony wodorowe w roztworze glebowym są neutralizowane przez wapno, jony wodorowe z powierzchni gleby są uwalniane do roztworu glebowego, aby utrzymać równowagę i oprzeć się wzrostowi pH. Gleby lepiej zbuforowane zakwaszają się wolniej, ale wymagają więcej wapna do podniesienia pH, gdy się zakwaszają.

Gliny są na ogół lepiej zbuforowane niż iły, które z kolei są lepiej zbuforowane niż piaski (tabela 1). Słabo buforowane typy gleb piaszczystych obejmują ponad 40% gruntów rolnych w południowo-zachodniej części WA Department of Primary Industries and Regional Development (DPIRD) soil-landscape map unit database, 2013.

Naturalnie kwaśne piaski torfowe na południowym wybrzeżu mają wysoką zdolność buforowania i wymagałyby więcej wapna do podniesienia pH niż inne gleby pszenicy w pasie pszenicy.

.