Zrównoważony rozwój gospodarczy jest niemożliwy w skutecznie zamkniętym systemie, jakim jest planeta Ziemia. Jest zatem bardziej niż trochę zaskakujące, jak wiele uwagi poświęca się dziś zmianom klimatycznym, a jednocześnie jak mało uwagi poświęca się potencjalnie dużo bardziej palącemu problemowi wyczerpywania się zasobów. Na szczęście te dwa wyzwania są ze sobą powiązane w takim stopniu, że większość środków mających na celu walkę ze zmianami klimatycznymi wiąże się z mniejszym zużyciem zasobów i/lub recyklingiem cennych materiałów. Jednakże fakt, że nikt nie zdobył masowej uwagi opinii publicznej lub polityków dla sprawy używania mniejszej ilości zasobów, ponieważ się wyczerpią – w przeciwieństwie do używania mniejszej ilości zasobów, ponieważ może nam to pomóc w walce ze zmianami klimatycznymi – pozostaje więcej niż trochę dziwaczny.
Nie można teraz rozsądnie zaprzeczyć, że zasoby naturalne Ziemi są obecnie zużywane na coraz wyższym i całkowicie niezrównoważonym poziomie. W rezultacie, w ciągu jednego pokolenia, ropa naftowa i wiele metali szlachetnych może być przestraszony i znacznie droższe. W 1972 r. we wpływowym opracowaniu zatytułowanym „Granice wzrostu” (The Limits to Growth) ostrzegano, że ludzkość zacznie przekraczać pojemność środowiska naturalnego Ziemi, jeśli nie zmienimy naszych sposobów postępowania. Niestety, kapitalizm postępował bez przeszkód i 40 lat później ślad ekologiczny ludzkości wynosi co najmniej 20 procent ponad to, co Ziemia może udźwignąć. Poniższy rysunek przedstawia tę alarmującą sytuację w sposób schematyczny. A jeśli spojrzysz na tę liczbę i pomyślisz „cóż, wciąż tu jesteśmy — więc to musi być złe”, pamiętaj, że każdy żyjący system może przekroczyć swoje limity na krótki okres, ale nie na zawsze.
W 2011 roku Program Środowiskowy Organizacji Narodów Zjednoczonych podał, że jeśli nic się nie zmieni, ludzkość będzie potrzebować 140 miliardów ton minerałów, rud, paliw kopalnych i biomasy rocznie do 2050 roku. To trzykrotnie więcej niż nasze obecne tempo zużycia zasobów i znacznie więcej niż to, co może dostarczyć Ziemia. Musimy zatem dość szybko nauczyć się oddzielać wykorzystanie zasobów naturalnych i wpływ na środowisko od wzrostu gospodarczego.
Najbardziej skuteczne radzenie sobie z wyczerpywaniem się zasobów będzie wymagało szerokiego zakresu strategii. Będą one prawdopodobnie obejmować bardziej lokalne życie, styl życia o niskim zużyciu energii, dematerializację, projektowanie w celu naprawy i śmierć ekonomii jako naszego głównego mechanizmu alokacji zasobów. Wszystkie te rzeczy (i nie tylko) są również tematem mojej książki „Siedem sposobów na naprawę świata” i prawdopodobnie obejmą rozwój i zastosowanie nowych technologii, w tym druku 3D i biologii syntetycznej, jak również propagowanie nowych, bardziej zrównoważonych narracji.
.