W przyszłym miesiącu Konserwatyści będą u władzy od 10 lat. Brytyjskie partie, którym udaje się osiągnąć ten jubileusz, są zazwyczaj niepopularne do czasu jego nadejścia.

W 1989 roku rząd Margaret Thatcher na dobre stracił przewagę w sondażach. W 2007 roku Tony Blair nie był już dominującym premierem. Kumulacja błędów, wypalenie osobiste, trudność w znalezieniu nowych celów i znudzenie wyborców statusem quo – wszystko to sprawia, że nawet partie ze zdolnymi przywódcami słabną i odchodzą od władzy po trzech lub czterech kadencjach. W dużym stopniu zależy od tego tradycyjne poczucie Wielkiej Brytanii jako zróżnicowanej, zdrowej demokracji.

Jednak ostatnio nasze czczone wahadło polityczne wydaje się przestać się kołysać. W zeszłym roku Torysi wygrali swoje czwarte z rzędu wybory powszechne, znacznie większą przewagą niż pozostali. Od tego czasu ich przewaga w sondażach jeszcze bardziej wzrosła. Powszechnie oczekuje się, że wygrają piąte wybory, kiedy tylko do nich dojdzie. Żadna brytyjska partia nie dokonała tego od wczesnych lat 1800.

Ta przewaga Torysów została utrzymana pomimo rekordów w biurze od 2010 roku, które są prawdopodobnie gorsze niż te z najbardziej niesławnych współczesnych rządów Wielkiej Brytanii, przytłoczonych konserwatywnych i laburzystowskich administracji z lat 1970. Torysi zwołali i przegrali referendum w sprawie UE, popchnęli Szkocję i Irlandię Północną do opuszczenia Wielkiej Brytanii, prowadzili politykę oszczędnościową, która ogromnie zaszkodziła usługom publicznym i społeczeństwu – nie zmniejszając długu publicznego zgodnie z obietnicami – i przewodniczyli najgorszemu wzrostowi płac od dwóch stuleci. Teraz wydaje się, że w katastrofalny sposób nie radzą sobie z koronawirusem. Partii Pracy nigdy nie pozwolono zapomnieć o jej mniejszej porażce w powstrzymaniu zimy niezadowolenia, ponad 40 lat temu, kiedy to strajki notorycznie opóźniały pochówek niektórych osób, które zmarły z przyczyn naturalnych. Po koronawirusie Wielka Brytania może kojarzyć konserwatystów z dużo gorszymi okropnościami.

Ale to się jeszcze nie dzieje. Sondaże pokazują pewną łagodną dezaprobatę społeczeństwa dla ich działań w czasie kryzysu. Pozostaje jednak powszechna zgoda na to, że w dającej się przewidzieć przyszłości, na dobre i na złe, Torysi będą naszymi panami. Takie odczucia mogą być samospełniające się. W 1954 roku francuski socjolog Maurice Duverger napisał: „Partia dominująca to taka, którą opinia publiczna uważa za dominującą.”

A administracja Borisa Johnsona wydaje się dążyć do pełniejszej dominacji niż poprzednie rządy brytyjskie. Żąda od Whitehall raczej zgodności niż szczerości. Wyklucza krytycznych dziennikarzy z oficjalnych briefingów. Unika kontroli parlamentu: w ciągu pierwszych 10 lat rządów Johnsona Izba Gmin obradowała przez jeden pełny miesiąc. Tymczasem Torysi wielokrotnie twierdzili, że reprezentują „lud”, tak jakby żadna inna partia nie mogła tego zrobić.

Na wszystkie te sposoby Wielka Brytania może zbliżać się do stania się państwem jednopartyjnym. Nie totalitarnym, ale demokratycznym, jak powojenne Włochy czy Japonia, gdzie jedna partia jest u władzy przez dziesięciolecia, samodzielnie lub w koalicji, wchłaniając idee i politykę od rywalizujących partii, bezwstydnie przesuwając się na prawo lub lewo w zależności od okoliczności i zdobywając pragmatyczne poparcie coraz większej liczby grup interesów. Życie pojedynczej partii – jej ideologiczna trajektoria, walki frakcyjne i konkursy na przywództwo – staje się niemal całą polityką.

Dla niektórych wyborców demokracja jednopartyjna jest ulgą. Uwalnia ich od konieczności myślenia o polityce, od konieczności oceniania innych partii. Zeszłoroczne zwycięstwo Torysów w dużej mierze zawdzięczamy temu impulsowi: głosując w trzecich wyborach powszechnych w ciągu czterech lat, niektórzy ludzie byli zmęczeni koniecznością rozważania alternatyw Partii Pracy i zadowolili się tym, co znali.

W Wielkiej Brytanii demokracja jednopartyjna istnieje w formach innych niż torysowska – dzięki polityce decentralizacji uchwalonej przez Partię Pracy. Walia jest nieprzerwanie rządzona przez Partię Pracy (czasami w koalicji) od 1999 roku, Szkocja przez SNP od 2007 roku. A obawy dotyczące tendencji Wielkiej Brytanii do tworzenia demokratycznych monokultur poprzedzają obecną erę torysów. Dwadzieścia lat temu, za rządów Blaira, politolog Colin Crouch ukuł wyrażenie „postdemokracja”, aby opisać skurczenie się polityki wyborczej do „niewielkiego zakresu spraw”, wybranych „przez rywalizujące ze sobą zespoły profesjonalistów”, podczas gdy bardziej fundamentalne kwestie zostały rozstrzygnięte prywatnie przez wielki biznes i uległych polityków.

W jednym sensie nasza demokracja jest teraz zdrowsza. Partia Pracy i Torysi nie zgadzają się ze sobą o wiele bardziej niż za czasów Blaira – wyborcy mają odpowiedni wybór. Ale pod innymi względami to, co mamy teraz, jest gorsze: system polityczny zdominowany nie przez „profesjonalistów” – nijakich, ale często kompetentnych i ciężko pracujących ministrów Nowej Partii Pracy – ale przez amatorskich torysów.

Czy ta jednopartyjna demokracja przetrwa? Parlament wreszcie wraca w przyszłym tygodniu. Rząd nadal ponosi wyraźne porażki w sprawie koronawirusa. Labour ma prokuratora dla nowego lidera. A Torysi, przy całej swojej wyborczej supremacji, wciąż wyglądają na źle przygotowanych do radzenia sobie z kryzysami, które powrócą na pierwszy plan po koronawirusie: nad klimatem, żywotnością nowoczesnego kapitalizmu i tym, jak stworzyć społeczeństwo, które pracuje dla wszystkich grup wiekowych, a nie głównie dla ludzi starych i w średnim wieku. Te pytania będą prawdopodobnie zbyt dzielące, by można je było rozstrzygnąć w ramach jednej partii.

Kiedy era konserwatystów w końcu się skończy, może to zrobić w spektakularny sposób. Jak przekonało się wielu dyktatorów i premierów z długim stażem, jest jeden wielki problem dla zwolenników rządów jednej partii. Kiedy społeczeństwo w końcu zdecyduje, że nie spełniłeś oczekiwań, nie ma na kogo zwalić winy.

– Andy Beckett jest felietonistą „Guardiana”

• Share on Facebook
• Share on Twitter
• Share via Email
• Share on LinkedIn
• Share on Pinterest
• Share on WhatsApp
• Share on Messenger

.