Tijdens het weekend heeft Jamie Foxx enkele behoorlijk spoilery geheimen onthuld over The Amazing Spider-Man 2 en een mogelijke Sinister Six spin-off film. Foxx speelt de superschurk Electro in het aankomende superhelden vervolg, en het zette me aan het denken over de comic book film erfenis van In Living Color, een van mijn favoriete shows toen ik opgroeide.

Het jaar was 1990. Ik was een verlegen, nerdy 10-jarige die woonde in Newport News, Virginia. Zoals ik al zei, ik werd praktisch opgevoed door televisie omdat mijn moeder constant aan het werk was. Als ik niet keek naar horror shows zoals Tales from the Crypt, kon je me vinden kijkend naar alles wat me aan het lachen kon maken. Mijn favorieten waren sitcoms als The Fresh Prince of Bel Air en Family Matters. Omdat er geen Aziaten op de televisie te zien waren, keek ik naar deze series om een culturele band te vinden – en om onbedaarlijk te lachen. En geen enkele andere show maakte me harder aan het lachen dan In Living Color.

Vanaf het moment dat Keenan Ivory Wayans Mike Tyson imiteerde in een “Love Connection”-parodie, was ik verkocht. De volgende vier jaar kon ik niet wachten om elke zondagavond te kijken. Ik waardeerde alles aan de show, maar wat het belangrijkste voor me was, was dat ik me er op een persoonlijk niveau mee kon verbinden. Ik vond het geweldig dat de show een getalenteerde cast van gekleurde acteurs had. Jaren eerder had The Cosby Show de manier veranderd waarop zwarte gezinnen op televisie werden bekeken, en In Living Color deed hetzelfde voor sketch komedies. Eddie Murphy was begin jaren ’80 misschien wel te zien in Saturday Night Live, maar SNL was (en is nog steeds) overwegend blank. Keenan en zijn broer Damon tilden hun show naar een heel nieuw niveau en bewezen dat een cast van zwarte komieken een belachelijk succesvolle en grappige sketchshow kon samenstellen.

Over komieken gesproken, ik hield ook van de show omdat het vaak kruiste met mijn liefde voor stripboek superhelden en andere nerdy genres. (Ik weet dat het geen Star Trek Week meer is, maar deze “Wrath of Farrakhan” sketch is behoorlijk hilarisch). Mijn favoriete superhelden in die tijd waren X-Men’s Beast en Storm, vooral omdat Beast een intellectueel was en Storm een vrouwelijke mutant van kleur. Ik was altijd gewonnen voor de underdogs en buitenbeentjes – zoals de X-Men – omdat ik mezelf ook zo zag. Omdat ik half blank en half Koreaans ben, voelde ik me nooit volledig geaccepteerd door beide kanten, dus leefde ik mijn leven constant in angst voor afwijzing. Ik wilde gewoon geaccepteerd worden, en niet veroordeeld worden om mijn uiterlijk, of om de Cross Colours jeans die ik droeg. In het begin van de jaren ’90 was ik een onhandige middelbare scholier die een bril met cokes montuur droeg en dacht dat het dragen van een coltrui met Chicago Bulls reliëf een “cool” modestatement was. Ik had het duidelijk mis.

Dit gezegd hebbende, toen Damon Wayans voor het eerst verscheen als Handi-Man, de gehandicapte superheld wiens motto luidt: “Onderschat nooit de krachten van gehandicapten”, was ik dolenthousiast (net als bij de Mike Tyson-sketch). Sommige mensen waren beledigd door de onhandige humor van de sketch – zoals veel mensen waren met alle sketches in de show – maar ik zag het personage als een symbool van empowerment. Mensen met een handicap worden vaak afgebeeld als hulpeloos, en ze worden nooit gezien als helden. Maar hier had je een zwart en gehandicapt persoon die misdaad bestreed en je aan het lachen maakte! Ik hield van Handi-Man, en blijkbaar Gary Norris Gray ook, die schreef over het belang van het personage in Gibbs Magazine.

Ik bleef een toegewijde fan tot de laatste aflevering van de show in 1994. Het was verschrikkelijk om personages als Wanda, Vera de Milo, Anton Jackson en The Brothers Brothers niet meer elke zondagavond te zien. Ik zou ze gaan missen omdat ze allemaal een grote rol hebben gespeeld in de vorming van mijn gekke gevoel voor humor tijdens mijn pubertijd. Maar gelukkig voor mij zouden, net toen de show ten einde liep, enkele van mijn favoriete castleden hun debuut maken als superhelden op het grote scherm.

Datzelfde jaar sloegen Damon Wayans en David Alan Grier de handen ineen voor de superheldenparodie Blankman. In plaats van Wayans die een gehandicapte superheld speelde, was hij deze keer een extreem nerdy superheld. (Dus natuurlijk vond ik hem geweldig!) Wayans’ vertolking van Darryl/Blankman was onschuldig en hartverwarmend, en Grier als Darryl’s sceptische oudere broer/sidekick, was hilarisch. Plus, Robin Givens (die de show had geparodieerd in die eerste sketch die ik noemde – serieus, ik hield van die Tyson sketch) speelde de love interest. Blankman is nog steeds een van de weinige voorbeelden van een superheldenfilm waarin gekleurde mensen de hoofdrol spelen en niet alleen maar bijrollen.

Ook in 1994 verscheen misschien wel de grootste ster van de show, Jim Carrey, in The Mask, dat gebaseerd was op de Dark Horse Comics-serie. Hij speelde de ongelukkige verliezer die stripheld Stanley Ipkiss werd, met veel charme. Daarom was het zo makkelijk voor Carrey om het jaar daarop de rol van The Riddler in Batman Forever van Joel Schumacher op zich te nemen. Hoewel ik geen fan was van de film, denk ik dat Carrey de superschurk speelde op een over-the-top (en irritante) manier die perfect was voor de regisseur’s kijk op het personage. Onlangs heeft Jim Carrey de zeldzame strip trifecta bereikt door de hoofdrol te spelen in Kick-Ass 2, die gebaseerd is op de gelijknamige strips van Mark Millar en John Romita Jr. Hoewel ik de film niet gezien heb, weet ik dat hij een ex-maffia burgerwacht speelt met de naam Colonel Stars and Stripes. (Carrey zou zijn gewelddadige rol in de film na de schietpartijen in Sandy Hook aan de kaak stellen, en hij heeft als gevolg daarvan geweigerd de film te promoten).

Na Carrey’s rol als Edward Nygma in 1995 hebben de jongens van In Living Color een tijd lang geen stripfilms meer gemaakt. Pas in 2009 was een van de jongere Wayans – Marlon – te zien in G.I. Joe: The Rise of Cobra. Als Ripcord, een kolonel wiens specialiteit luchtinfanterie en explosieven zijn – en die van oudsher een blank personage was in de Joe-strips en -tekenfilm, bracht Wayans een gevoel voor humor in de rol die de houterige vertolking van Channing Tatum als de “all-American” Duke compenseerde. In plaats daarvan bewees Wayans’ Ripcord dat je grappig kon zijn en toch de meest echte Amerikaanse helden kon zijn. Echter, zijn beste inspanningen hebben hem niet teruggevraagd voor het vervolg. Oh well.

Het meest interessante is echter dat G.I. Joe eigenlijk niet Marlon’s eerste poging was om een stripfilm rol te spelen. In 1991, toen Tim Burton Batman Returns zou gaan regisseren, had hij Marlon uitgekozen om Robin te spelen. Helaas werd de rol uit de film geknipt voor de opnames, en toen Burton zich terugtrok uit de franchise voor Batman Forever, hadden Joel Schumacher en de studio een andere (lees: wittere) visie voor de sidekick. Het is waarschijnlijk het beste dat Marlon Robin niet heeft gespeeld, omdat, je weet wel, vleermuis tepels en zo. Toch zou het geweldig zijn geweest om Robin door een zwarte man gespeeld te zien worden op het grote scherm.

Dus dat brengt me bij mijn laatste In Living Color alumnus met superheldenfilm credo: de enige echte Wanda… ik bedoel, Jamie Foxx! Zoals ik al eerder zei, is Foxx klaar om de hoofdrol te spelen als de superschurk Electro in The Amazing Spider-Man 2. Deze rol staat ver af van het spelen van Ray Charles of de president, aangezien het spelen van een Marvel Comics superschurk die elektriciteit kan absorberen en bliksemschichten uit zijn vingertoppen kan schieten, de eerste keer is dat Foxx de slechterik speelt. In een interview met Blackfilm.com zei hij dat het traditionele groen en gele kostuum niet gebruikt zal worden, en dat alles aan dit personage opnieuw uitgevonden zal worden voor de 21ste eeuw. Dat blijkt wel uit de foto’s die al van de set zijn vrijgegeven. Alleen al het zien van deze foto van Foxx in schurkenmake-up maakt me enthousiast voor de film.

Zoals je kunt zien, hebben de alumni van In Living Color al sinds de jaren negentig een revolutie teweeggebracht op televisie- en filmschermen. En het ziet er niet naar uit dat ze snel zullen stoppen. Ik ben blij dat velen van hen er nog zijn, en dat ze de herinnering aan Wanda, Handi-Man, “Hey Mon,” en meer levend houden! Zelfs als de show dat niet is.