De laatste tijd hebben we twee grote hobby’s. De ene is het voorspellen van het einde van de wereld; je zult het niet geloven, maar deze week vonden we absoluut niets in Openbaring dat relevant leek. De tweede is het koppelen van de eenvoudige vreugde van onze woord-per-dag kalender aan verschillende liederen. Vorige week was het woord “wainwright” en om dat te vieren lieten we Rufus Wainwrights cover van de Leonard Cohen-hit “Hallelujah” horen.

Het is een goede cover, ook al doet Wainwrights gebruik van “you” in plaats van “ya” afbreuk aan het rijmschema. Je kunt niet zeggen dat Wainwright de melodie geen recht doet, maar terwijl we er naar luisterden begonnen we ons voor het eerst af te vragen wat de tekst is.

I’ve heard there was a secret chord
That David played, and it pleased the Lord
But you don’t really care for music, do you?
Het gaat zo, de kwart, de kwint
De mineur-val, de majeur-heffing
De verbijsterde koning componeert Hallelujah

Is er een geheim akkoord waar God van houdt? We weten dat er een is dat Satan een grote stijve geeft, het “Duivels Interval,” dat al jaren verboden is in de liturgie omdat het horen ervan helse gedachten oproept. Metal bands gebruiken het nu veel.

We hebben het echter niet over de iPod van de Morgenster, we hebben het over het akkoord of de toonsoort die Big G’s tenen doet tikken.

Wel, de David is natuurlijk Koning David. Er zijn meer verwijzingen naar David later in het lied, in Cohen’s tekst over het zien van een vrouw badend op het dak (David zag Bathsheba een bad nemen).

Nou, David was beroemd als muzikant. Natuurlijk, dat was de antichrist Nero ook, dus neem het met een korreltje van de vrouw van Lot. Toch wordt David gecrediteerd met het kalmeren van Saul met gezang en het starten van het concept van tempelgezang. Hij kende zijn akkoorden, dat is wat we proberen te zeggen, en er zijn legendes over tonen of noten die God of de goden zo goed bevielen dat ze gunst afdwongen, die teruggaan tot in de oudheid.

In het geval van “Hallelujah” althans, lijkt het akkoord C majeur te zijn, wat ook de toonsoort van het lied is. De hele reden achter het Duivels Interval was dat het dissonant was, een halve stap onder de reine kwint die gewoonlijk de zuiverheid in de muziek symboliseerde. Theoretisch zou het tegenovergestelde van de gevreesde triton het akkoord zijn dat God het meest zou behagen. Het is ook een heel eenvoudige toonsoort om in te spelen, zonder kruizen of mollen, waardoor het misschien de enige keer was dat God blij was met de makkelijke weg. Goed gedaan, Cohen!

• Whatever