Analizie poddano rekonstrukcje zastawek żylnych w 31 kończynach (28 pacjentów) z przewlekłą głęboką niewydolnością żylną. Wskazaniem do operacji była pierwotna lub wtórna niewydolność zastawek głębokich z ciężkim refluksem i nadciśnieniem żylnym. Walwuloplastykę wykonano na proksymalnej zastawce żyły udowej powierzchownej (SFV) w 17 kończynach i na zastawce żyły udowej wspólnej w 2 kończynach; przeszczepienie zastawkowego odcinka żyły pachowej do żyły udowej wspólnej wykonano w 2 kończynach, do SFV w 7 kończynach, a do żyły podkolanowej w 3 kończynach. Wyniki walwuloplastyki były zadowalające, zaobserwowano 6 niepowodzeń w okresie obserwacji trwającym 84 miesiące (średnia 44 miesiące). Osiem z 12 rekonstrukcji przeszczepu zastawki nie powiodło się w ciągu 2 lat. W 6-miesięcznym kontrolnym okresie pooperacyjnym drożność i kompetencję rekonstrukcji uzyskano w 27 kończynach. Wpływ na ciśnienie żylne analizowano pod kątem obecności lub braku refluksu do żyły udowej głębokiej (PFV) za pomocą przedoperacyjnej flebografii wstecznej. Uzyskane wyniki wykazały istotne obniżenie ambulatoryjnego ciśnienia żylnego (p mniej niż 0,05) oraz wydłużenie czasu powrotu żylnego (p mniej niż 0,01) w kończynach z prawidłową PFV. W kończynach, w których PFV była niekompetentna, wartości ciśnienia nie uległy zmianie. Wyniki te sugerują, że stan czynnościowy PFV ma duże znaczenie dla hemodynamiki żylnej kończyny. Badanie to wskazuje również, że zasada jednopoziomowej naprawy w SFV wydaje się właściwa w kończynach z kompetentną PFV.