„Dobry lekarz leczy chorobę; wielki lekarz leczy pacjenta, który ma chorobę.” – Sir William Osler

Nazwisko Osler jest bardzo dobrze znane większości studentów medycyny i lekarzy. Osler jest powszechnie uważany za „Ojca współczesnej medycyny” za jego pionierską pracę w ocenie medycznej, diagnostyce i edukacji. On również pożyczył swoje nazwisko do szerokiego zakresu znaków medycznych, chorób i technik, i pozostaje bardzo znaną postacią do dnia dzisiejszego. Był również bibliofilem, historykiem, autorem i znanym praktycznym żartownisiem.

Wczesne życie i wykształcenie medyczne

Ojciec Oslera, Featherston Lake Osler, był byłym porucznikiem w Royal Navy, który służył na HMS Victory. Jego matka, Ellen Free Pickton Osler, była głęboko religijną kobietą, a to będzie miało silny wpływ na niego przez całe jego dzieciństwo. Featherstone przeszedł na emeryturę z marynarki wojennej w 1837 roku, a para wyemigrowała do Kanady, gdzie miał założyć mały kościół i stać się minister.

Osler urodził się 12 lipca 1849 roku w odległej części Ontario, Kanada, znany jako Bond Head. Został nazwany po byłym królu Anglii, William of Orange, który wygrał bitwę pod Boyne w 1690 roku. Był hałaśliwym i wybiegającym w przyszłość dzieckiem, z wielkim zamiłowaniem do praktycznych żartów. Pewnego razu zamknął w sali szkolnej stado gęsi, a innym razem usunął z klasy wszystkie ławki i biurka. Te wybryki skończyłyby się jednak lądowaniem Oslera w kłopotach i na krótko został wydalony z gimnazjum w Dundas Ontario.

Jego rodzice bardzo chcieli, aby poszedł w ślady ojca i zależało im na tym, aby kształcił się na ministranta. W 1866 roku, w wieku szesnastu lat, zapisał się do Trinity College w Toronto, aby pomóc mu przygotować się do tej drogi. Podczas nauki w Trinity College Osler poznał jednego ze swoich największych inspiratorów, wielebnego Williama Arthura Johnsona, który wprowadził go w świat nauki i historii naturalnej. Spotkanie to zmieniło kierunek jego życia i ostatecznie zaowocowało podjęciem studiów medycznych. Osler opisuje swoje relacje z Johnsonem 50 lat później:

„Wyobraź sobie radość chłopca o dociekliwej naturze ze spotkania z człowiekiem, który nie dbał o słowa, ale wiedział o rzeczach – który znał gwiazdy w ich kursach i mógł powiedzieć nam ich nazwy, który zachwycał się lasami na wiosnę i opowiadał nam o żabim mleczu i robakach caddis, i który czytał nam wieczorami „Glaucusa” Gilberta White’a i Kingsleya, który pokazywał nam pod mikroskopem cuda w kropli brudnej wody ze stawu, i który podczas sobotnich wycieczek w górę rzeki mógł mówić o trylobitach i ortoceratytach i wyjaśniać powstawanie skorupy ziemskiej.”

Szkolenie medyczne i wczesna kariera

Ten wstęp do świata nauki ostatecznie pobudziłby zainteresowanie dziedziną medycyny, a w 1868 roku zapisał się do Toronto Medical School. W 1870 roku przeniósł się na Uniwersytet McGill w Montrealu, gdzie w 1872 roku uzyskał dyplom lekarza.

Po uzyskaniu kwalifikacji lekarskich Osler podróżował po Europie, aby zdobyć praktyczne wykształcenie. Szkolił się w Londynie, Wiedniu i Berlinie. Podczas swoich podróży, spędził czas studiując pod słynnym Rudolf Virchow w Niemczech, a w laboratorium fizjologii John Burdon-Sanderson w University College London. W 1873 roku odkrył, że stał się pierwszą osobą, która zidentyfikowała nowy typ ciałek krwi, które później stałyby się znane jako płytki krwi.

Wrócił do Montrealu w 1874 roku, gdzie został powołany na wydział medyczny na Uniwersytecie McGill. Rok później, w wieku zaledwie 26 lat, został awansowany na stanowisko profesora medycyny. W McGill wykładał medycynę, fizjologię i patologię. W 1884 roku przeniósł się na Uniwersytet Filadelfijski w Stanach Zjednoczonych i objął tam katedrę medycyny klinicznej. Podczas pobytu w Filadelfii został jednym z siedmiu członków założycieli Association of America Physicians, stowarzyszenia poświęconego 'postępowi medycyny naukowej i praktycznej.’

Johns Hopkins University

W 1873 roku zmarł bogaty bankier handlowy z Baltimore i filantrop Johns Hopkins, który pozostawił sumę 7 000 000 dolarów na założenie nowego szpitala i uniwersytetu swojego imienia. Szesnaście lat później, w 1889 roku, szpital Johnsa Hopkinsa został wreszcie otwarty, a do jego prowadzenia zatrudniono czterech najznamienitszych lekarzy tamtych czasów. Stali się oni znani jako „wielka czwórka”, a każdy z nich był osobowością większą niż życie: patolog William Henry Welch, chirurg William Halstead, ginekolog Howard Kelly i, oczywiście, William Osler.

Osler został mianowany lekarzem naczelnym i walnie przyczynił się do powstania Johns Hopkins School of Medicine, która została otwarta w 1893 roku. W 1892 roku Osler opublikował „Zasady i praktyka lekarska”, który był oparty na postępach w naukach medycznych z poprzednich pięćdziesięciu lat, zwłaszcza teorii zarazków choroby. Książka ta stała się najbardziej znanym tekstem medycznym dnia, i pozostał standardowym tekstem na temat medycyny klinicznej przez następne czterdzieści lat, i pozostał w druku do 2001.

Krótko po publikacji „Zasady i praktyka lekarska”, Osler ożenił się Grace Revere Gross, prawnuczka Paula Revere, i wdowa po dr Samuel W. Gross. Mieli razem dwoje dzieci: pierwszy syn, urodzony w 1893 roku, zmarł wkrótce po urodzeniu. Ich drugi syn, Revere, zmarł na polach bitewnych I wojny światowej. Osler napisał w swoim dzienniku, kiedy usłyszał wiadomość:

„Biuro Wojny telephoned o 9 wieczorem, że nie żyje. Słodszy chłopiec nigdy nie żył, z delikatną i kochającą naturą. Mamy złamane serce, ale jesteśmy wdzięczni, że mamy cenną pamięć o jego kochającym życiu. Los nie pozwala, aby szczęście, które podążało za mną, poszło z nim do grobu – nie nazywaj człowieka szczęśliwym, dopóki nie umrze.”

Wkład w edukację medyczną

Może najbardziej godne uwagi osiągnięcia Oslera w Johns Hopkins były jego rewolucyjnym wkładem w nauczanie i szkolenie medyczne. Po raz pierwszy wyprowadził edukację medyczną z sali wykładowej i przyniósł ją do łóżka. Jego obchody po oddziałach studenckich stały się legendarne, a on sam wykazał się wielką pokorą, często wykorzystując własne błędy kliniczne jako przykłady dydaktyczne. Ten słynny cytat Oslera pokazuje poziom znaczenia, jakie przywiązywał do nauki w warunkach klinicznych:

„Medycyna uczy się przy łóżku chorego, a nie w klasie. Niech nie twoje koncepcje choroby pochodzą od słów usłyszanych w sali wykładowej lub przeczytać z książki. Patrzcie, a potem rozumujcie, porównujcie i kontrolujcie. Ale najpierw zobaczcie.”

Ustalił również bardzo pierwszy program rezydentury dla lekarzy podyplomowych. Hierarchiczna struktura programu rezydencji okazała się doskonałym środowiskiem nauki dla młodych lekarzy stażystów. Rezydent pracował w pełnym wymiarze godzin, w systemie sleep-in, zazwyczaj mieszkając w budynku administracyjnym szpitala. Lekarze spędzali w ten sposób nawet siedem lub osiem lat, zanim awansowali na wyższe stanowisko. Ten system rezydentury okazał się tak skuteczny, że wiele innych szpitali przyjęło go w tamtym czasie, a następnie rozprzestrzenił się on na cały anglojęzyczny świat. Pozostaje on w mocy do dziś, a ja pracowałem w podobnym systemie jako młodszy lekarz na początku XXI wieku w Londynie.

Późniejsze życie i śmierć

Osler odwiedził Anglię w 1904 roku, a gdy tam był zaproszony do zastąpienia Sir Johna Burdona Sandersona jako Regius Chair of Medicine na Uniwersytecie Oksfordzkim. Przyjął tę pozycję i przeniósł się do Anglii. Podczas pobytu w Oksfordzie wykładał tylko raz w tygodniu i znacznie ograniczył swoje obowiązki kliniczne.

W 1919 roku zdrowie Oslera słabło i rozwinął się u niego ciężki przypadek zapalenia płuc. Zmarł 29 grudnia 1919 roku z powodu odmy powikłanej zapaleniem płuc. Niewielu lekarzy wpłynęło na oblicze współczesnej medycyny tak bardzo, jak Osler. Na zawsze pozostanie uwieczniony w świecie medycznym dzięki przełomowym zmianom w szkoleniu i edukacji medycznej, które wprowadził, a także dzięki dużej liczbie eponimów medycznych związanych z jego nazwiskiem.