W architekturze, wieżyczka (z włoskiego: torretta, mała wieża; łacina: turris, wieża) to mała wieża, która wystaje pionowo ze ściany budynku, takiego jak średniowieczny zamek. W czasach fortyfikacji wojskowych wieżyczki były używane do zapewnienia wystającej pozycji obronnej, umożliwiającej prowadzenie ognia osłonowego do przyległych murów. Gdy ich militarne zastosowanie zanikło, wieżyczki były używane do celów dekoracyjnych, jak w szkockim stylu baronialnym.

Wieżyczka (podświetlona) przymocowana do wieży na budynku baronialnym w Szkocji

Wieżyczka może mieć okrągły szczyt z krenelażami, jak widać na zdjęciu po prawej, spiczasty dach lub inny rodzaj wierzchołka. Może zawierać klatkę schodową, jeśli wystaje wyżej niż budynek; jednakże wieżyczka niekoniecznie jest wyższa niż reszta budynku; w tym przypadku jest to zazwyczaj część pomieszczenia, do którego można po prostu wejść – zobacz wieżyczkę Chateau de Chaumont w kolekcji wieżyczek, która również ilustruje wieżyczkę na nowoczesnym wieżowcu.

Budynek może mieć zarówno wieże, jak i wieżyczki; wieże mogą być mniejsze lub wyższe, ale wieżyczki zamiast tego wystają z krawędzi budynku, zamiast kontynuować do ziemi. Rozmiar wieżyczki jest zatem ograniczony, ponieważ powoduje ona dodatkowe obciążenia dla konstrukcji budynku. Wieżyczki były tradycyjnie wspierane przez gzyms.

W czasach współczesnych, wieżyczka działa jest uchwytem na broń, który mieści załogę lub mechanizm broni strzelającej pociskami, umożliwiając broń do celowania i strzelania w pewnym stopniu azymutu i elewacji. Można ją znaleźć na okrętach wojennych, pojazdach bojowych, samolotach wojskowych i fortyfikacjach lądowych, i zazwyczaj oferuje pewien stopień opancerzenia lub ochrony.

.