Etyka medyczna ma długą historię, od czasów Hipokratesa do dziś. Pojęcie etyki jest bardzo dynamiczne i niekoniecznie wszędzie na świecie przestrzega się tych samych zasad etycznych. Etyka medyczna szybko stanie się częścią twojego życia po zdobyciu miejsca w szkole medycznej, ale uznanie nowoczesnej etyki medycznej jest również niezbędnym narzędziem do rozmowy kwalifikacyjnej w szkole medycznej, ponieważ bez wątpienia napotkasz pytania etyczne. Dlatego też zapewnimy Ci wprowadzenie do dziedziny etyki medycznej i jej podstawowych zasad, aby pomóc Ci rozpocząć podróż w zawodzie lekarza.

Wiele religii świata uczy nas kodów etycznych, które są akceptowane jako normy moralne, takie jak nie kradnij, nie zabijaj, nie bądź cudzołożnikiem, czcij swoich rodziców, itp. Te kodeksy etyczne są akceptowane przez większość bez pytania, ale niestety nie są one wystarczająco obszerne, jeśli chodzi o świat medycyny.

Po prostu bycie moralnym charakterem nie zapewnia wystarczających ram dla lekarza, aby wiedzieć, jak działać i podejmować właściwe decyzje. Posiadanie systemu etyki lekarskiej, który jest powszechnie akceptowany, daje punkt wyjścia do zmierzenia się z trudnymi dylematami, jakie stawia przed nami medycyna. Warto pamiętać, że etyka lekarska nie jest tylko domeną badań klinicznych, ale stanowi część codziennego życia każdego lekarza.

Scenariusze z zakresu etyki medycznej

70-letni mężczyzna jest w przychodni lekarskiej z tętniakiem aorty brzusznej (AAA) (poszerzenie naczynia krwionośnego w jamie brzusznej), o którym powiedziano mu, że ma 10% szans rocznie na pęknięcie i zabicie go niemal natychmiast. Powiedziano mu, że chirurdzy mogą go naprawić, ale ma 5% szans na śmierć podczas zabiegu.

Można tu zauważyć, że nie ma tu konfliktu moralnego. Pacjent chce żyć i zakładając normy moralne, lekarz też chce, aby pacjent żył. To jednak nadal pozostawia problem etyczny, czy operacja powinna być wykonana, czy nie.

Wynika to z faktu, że zabieg niesie ze sobą nieodłączne ryzyko, którego nie da się w pełni ograniczyć. Oczywiście, wytyczne oparte na dowodach są obecne, aby pomóc doradzić, kiedy i gdzie pewne procedury powinny i nie powinny być wykonywane. Wytyczne te nie mogą jednak dotyczyć każdej sytuacji, będą miały charakter uogólniony i będą uwzględniały populację jako całość, a nie jednostkę. Staje się oczywiste, że lekarze potrzebują ram do podejmowania decyzji etycznych, aby prawidłowo doradzać i leczyć swoich indywidualnych pacjentów.

Wielu wielkich lekarzy i filozofów, takich jak Hipokrates, Arystoteles i Immanuel Kant, próbowało zdefiniować takie ramy. Większość zachodniej medycyny stosuje podejście „czterech zasad”, przedstawione przez Toma Beauchampa i Jamesa Childressa w ich książce „Zasady etyki biomedycznej”. Jest to popularnie nazywane pryncypializmem.

Ten system etyczny opiera się na czterech głównych zasadach lub czterech filarach etyki medycznej, które można zastosować do etyki biomedycznej: Autonomia, Dobroczynność, Nie-małomówność i Sprawiedliwość.

Autonomia

Ta etyczna zasada autonomii odnosi się do prawa pacjenta do wyboru. Pochodzi ona z języka greckiego i oznacza dosłownie samowładztwo lub samorządność. Jest to pojęcie stosunkowo nowoczesne, a do niedawna często występowała paternalistyczna relacja lekarz-pacjent, z mentalnością „lekarz wie najlepiej” i pacjentami oddającymi swoje życie w ręce lekarza. Niektórzy z Pana pacjentów nadal często proszą o takie podejście i będą prosić Pana o podjęcie decyzji, więc musimy być ostrożni, aby upewnić się, że szanujemy ich autonomię.

W odniesieniu do naszego pana z jego AAA, lekarz nie może mu powiedzieć, czy powinien poddać się operacji, czy nie, ale może jedynie wskazać fakty, które obejmowałyby szczegóły zabiegu, zamierzone korzyści, przewidywalne ryzyko i wszelkie inne informacje, które pacjent może uznać za istotne dla zabiegu, takie jak czas rekonwalescencji, długość pobytu w szpitalu itp. Zadaniem lekarza jest dostarczenie takich informacji, aby pacjent mógł podjąć wyważoną i świadomą decyzję, czy zgadza się na zabieg, czy nie.

Obowiązkiem lekarza jest również przedstawienie informacji w sposób i na poziomie zrozumiałym dla pacjenta. Pacjent nie może podjąć autonomicznej decyzji, jeśli nie rozumie, co się dzieje. Problemy z autonomią pojawiają się, gdy nie wierzymy, że pacjent ma zdolność umysłową do podjęcia świadomej, samodzielnej decyzji.

W medycynie przykłada się dużą wagę do ustalenia, czy ktoś ma zdolność umysłową, czy nie, i należy pamiętać, że pewne procesy chorobowe mogą wpływać na zdolność, takie jak delirium, demencja i choroby neurologiczne. Wracając do naszego przykładu, uważam, że autonomia stanowi sedno debaty etycznej w przypadku tego pana.

Chirurdzy zaproponowali przeprowadzenie operacji, której zamierzoną korzyścią będzie przedłużenie jego życia. Wskazali również na możliwość wystąpienia niezamierzonej szkody podczas operacji. Pozostawia to w rękach pacjenta decyzję, czy 5% ryzyko śmierci jest dla niego odpowiednim kompromisem za prawdopodobne przedłużenie życia o kilka lat. Jest to decyzja, która musi być podjęta przez niego autonomicznie, ponieważ 5% ryzyko jest do przyjęcia dla niektórych, a dla innych nie.

Autonomia pozwala również pacjentowi podążać za własnymi przekonaniami kulturowymi, religijnymi i duchowymi w odniesieniu do leczenia.

Beneficjencja

Beneficjencja jest zasadą, która mówi, że nasze działania powinny przyczyniać się do dobrobytu naszych pacjentów lub poprawiać go, czyli zasadniczo czynić dobro.

Jest ona ściśle powiązana z zasadą nie-maleficjencji i nie ma ostrego odcięcia między tymi dwiema zasadami, ponieważ wiele interwencji medycznych jest zarówno korzystnych, jak i niesie ze sobą pewne ryzyko lub skutki uboczne, które mogą być szkodliwe. W niektórych systemach etycznych non-maleficence i beneficence są jedną zasadą etyczną obejmującą spektrum pomiędzy nieszkodzeniem a czynieniem tylko dobra.

Zasada beneficence brzmi łatwo, ponieważ większość z nas chce robić to, co właściwe dla naszych pacjentów i poprawiać ich wyniki zdrowotne, więc gdzie jest trudność? W przypadku człowieka z AAA, wydaje się oczywiste, że operacja daje mu 95% szans na przedłużenie życia, a to jest oczywiście korzystne.

Omówiliśmy równoważenie tego z zasadą nie-małomówności, ale przypuśćmy, że teraz dodam do scenariusza postęp w medycynie, który oferuje alternatywną procedurę, która naprawia AAA, ale tylko z 1% wskaźnikiem zgonu. Problem w tym, że ta nowa procedura kosztuje 10 razy więcej. To sugeruje, że w pewnym momencie, musimy umieścić ograniczenie na dobroczynności, jak jesteśmy ograniczeni przez praktyczne ograniczenia, takie jak koszty, czas i liczba lekarzy.

W końcu, nasze zasoby medyczne są ograniczone i musimy przynieść wyniki dla populacji jako całości, co oznacza, że nie każdy zabieg może być oferowane. Jest często kontrowersje w wiadomościach, gdzie bardzo drogie leki, które mogłyby korzystać ludzie z rzadkimi warunkami nie są oferowane na NHS w Wielkiej Brytanii lub na prywatnych ubezpieczeń w Stanach Zjednoczonych, ponieważ nie zapewniają one najlepsze wyniki zdrowotne populacji. Prowadzi to dobrze do zasady sprawiedliwości, którą omówimy wkrótce.

Non-maleficence

Non-maleficence ma na celu nie wyrządzanie szkody innym. Krzywda w medycynie odnosi się zwykle do szkód fizycznych lub psychicznych. Podobne stwierdzenie znajdowało się w przysiędze Hipokratesa. Jest to często trudna koncepcja dla lekarzy, ponieważ z pewnością niektóre z naszych procedur mają szkodę jako przewidywany efekt uboczny, a jednak nadal wykonujemy procedury.

Jeśli spojrzymy na człowieka w naszym przykładzie powyżej, chirurdzy stwierdzili śmierć jako możliwy wynik. Ponadto, nie wspomnieliśmy fakt, że może czuć się dość chory i chory z znieczulenia i może cierpieć ból z powodu operacji, więc jak to jest dopuszczalne?

Sposób próbuje określić zasadę jest to, że działanie może być postrzegane mieć dwa efekty, jeden dobry i jeden szkodliwy, który w przypadku naszego pana może być ważone w górę jako dobry poprawy żywotności kontra śmierć. W tym przypadku, chirurdzy mogą przeprowadzić operację z zamierzonym efektem przedłużenia życia pacjenta, ale z przewidzianym, ale niezamierzonym ryzykiem śmierci podczas operacji. W tych okolicznościach może być postrzegane jako moralnie właściwe, aby kontynuować operację.

Zasadniczo dążymy do równowagi między nie-maleficencją i dobroczynnością tutaj, a to staje się częścią codziennej rutyny lekarza. Nawet w przypadku rzeczy, które mogą wydawać się błahe, jak np. zdjęcie rentgenowskie, lekarz powinien zastanowić się, czy szkoda wyrządzona przez promieniowanie jest uzasadniona.

Sprawiedliwość

Pojęcie sprawiedliwości odnosi się do uczciwości. Formalną zasadę sprawiedliwości często przypisuje się Arystotelesowi, który rzekomo miał powiedzieć: „Równi muszą być traktowani równo, a nierówni nierówno”. To wymaga trochę dostać głowę wokół, aby rozpocząć, ale zasadniczo oznacza to, że nie każdy w społeczeństwie musi być traktowany tak samo, ale musimy traktować ludzi o podobnej demografii w ten sam sposób.

Przykład tego może wrócić do naszego biednego starego dżentelmena z jego AAA z obu metod leczenia teraz dostępne dla niego. To nie byłoby uważane za sprawiedliwość jeśli on był oferowany pierwsza procedura jeśli on żył w jednej części kraju, ale bezpieczniejsza procedura jeśli on żył w innym. Nie byłoby to postrzegane jako sprawiedliwość, ponieważ jest on dyskryminowany ze względu na miejsce zamieszkania.

Było wiele przypadków w wiadomościach w Wielkiej Brytanii mówiących o dostępie do terapii nowotworowych będących „loterią kodów pocztowych”, z opinią publiczną postrzegającą to jako niesprawiedliwe i jako konflikt interesów. Może być również możliwe, że NHS może zaoferować obie procedury i to nadal pasuje do kryteriów sprawiedliwości.

Wyobraźmy sobie, że zamiast być 70, nasz człowiek AAA jest teraz 60, bardzo sprawny, nadal pracuje i biega w półmaratonach, mógłby być patrząc na 40 lat więcej żyć z procedurą i może to mieć sens, aby użyć finansowania dla droższej procedury. Teraz proponujemy odwrotną sytuację i zamiast mieć 60 lat, mężczyzna ma 92 lata, nadal pali i chociaż jest wystarczająco sprawny do operacji, ma ogólnie niską mobilność. Wtedy może mieć sens leczenie go tańszą operacją, tak aby pozostało więcej pieniędzy, które można przeznaczyć dla innych ludzi. To nie jest sprzeczne z zasadą sprawiedliwości, ponieważ mówisz, że sytuacja tych dwóch pacjentów jest różna.