Konie mają dwie podstawowe formy komunikacji – głos i język ciała. Zdecydowanie bardziej wyrafinowaną z nich jest mowa ciała. Za pomocą zwykłego spojrzenia, mrugnięcia uszami lub odwrócenia głowy, konie mogą komunikować się między sobą i z nami, jeśli nauczymy się rozumieć ich mowę ciała. Konie uczą się tych umiejętności komunikacyjnych od urodzenia, ale ludzie często błędnie interpretują mowę ciała koni.

Być pewnym, że dźwięki głosu również odgrywają ważną rolę w komunikacji koni. Po pierwsze, jest to pełne miłości, niskotonowe skrzeczenie klaczy, która tuli swojego noworodka. Później, gdy dziecko błądzi zbyt daleko, jest pilna uwaga do skrzeczenia, i to jest wyższe dźwięki, jak ona wzywa go z powrotem do siebie.

Gdy koniowate są oddzielone, często wzywają się nawzajem z długimi, wyciągniętymi skomlenia. Dźwięk niesie wiadomość o pilności i samotności, jak kumple starają się być ponownie zjednoczeni. Istnieją również połączenia godowe przez ogiery, receptywne pozdrowienia klaczy w gorączce i rozpoznawalne odpieranie czułości przez klacze nie w sezonie.

Istnieją również piski, które oznaczają wyzwania i uległości, gdy nowa grupa koni ustanawia porządek dziobania. Piski, parsknięcia i gwizdy przybierają inny ton i znaczenie, gdy spotykają się dwa ogiery – stają się wrzaskliwe, ostre i wyzywające. Są one zapowiedzią walki lub poddania się jednego z nich. Zazwyczaj jeden z przeciwników sygnalizuje poprzez mowę ciała, że woli się poddać niż walczyć i poddaje się bez zadawania ciosu. Jednakże, gdy żaden z nich nie poddaje się, walka może być okrutna, a chrząkania i piski, które jej towarzyszą są mrożące krew w żyłach.

Skrzeczenie jest kolejną formą komunikacji werbalnej. Może wyrażać wiele emocji, ale często oznacza, że koń napotkał coś bojaźliwego lub jest przestraszony i niepewny. Podczas jazdy konnej może być wstępem do, lub częścią tego, że koń staje się nerwowy i nerwowy.

Przyjrzyjrzyjmy się komunikacji werbalnej

.