: Celem tego badania jest określenie, czy wiek pacjentki poddawanej operacjom rekonstrukcyjnym miednicy i/lub operacjom zapobiegającym nietrzymaniu moczu jest czynnikiem ryzyka powikłań okołooperacyjnych…: Przeprowadzono retrospektywny przegląd kart kobiet poddanych operacjom rekonstrukcyjnym miednicy mniejszej i przeciw nietrzymaniu moczu w latach 2000-2006. Kobiety były operowane przez 1 uroginekologa, w 2 szpitalach miejskich. Pacjentki z niekompletną dokumentacją medyczną zostały wykluczone z badania. Badane zmienne obejmowały dane demograficzne, historię palenia tytoniu, historię wcześniejszych operacji, choroby współistniejące, długość operacji, szacowaną utratę krwi, profilaktykę zakrzepicy żył głębokich, antybiotyki okołooperacyjne, rodzaj znieczulenia i klasyfikację Amerykańskiego Towarzystwa Anestezjologicznego. Zmienne wynikowe obejmowały zmianę hematokrytu, długość hospitalizacji, uraz śródoperacyjny i dominujące powikłania pooperacyjne. Powikłania pooperacyjne obejmowały zachorowalność na gorączkę (T ≥ 101, ≥24 godziny po operacji), udokumentowane zakażenia (ostre zapalenie pęcherza moczowego, zakażenie rany lub miednicy oraz zapalenie płuc), niewydolność układu sercowo-naczyniowego (zawał mięśnia sercowego, niewydolność nerek, erozja przeszczepu, dyspareunia, zatrzymanie moczu, niedokrwistość (hematokryt ≤24%), ileus, krwiak, krwiak surowiczy i przyjęcie na oddział intensywnej terapii. Dla każdego powikłania stworzono system punktowy, aby ograniczyć zmienność w zbieraniu danych. Zachorowalność i śmiertelność określono dla kobiet w wieku ≤55 lat (grupa I), od 56 do 69 lat (grupa II) i ≥70 lat (grupa III). W celu określenia różnic między grupami wiekowymi zastosowano jednoczynnikową analizę wariancji, a w celu określenia związku między wiekiem a wymienionymi zmiennymi wynikowymi – dokładne testy χ. Jako poziom istotności statystycznej przyjęto poziom alfa 0,05: Łącznie 411 pacjentek poddano operacjom rekonstrukcyjnym miednicy, 404 zabiegi operacyjne spełniały kryteria włączenia, grupa I (n = 168), grupa II (n = 152) i grupa III (n = 84). Większość operacji przeprowadzono drogą pochwową. Kobiety były obserwowane przez średnio 185 dni (grupa I), 243 dni (grupa II) i 248 dni (grupa III). Nie stwierdzono istotnych różnic w czasie operacji, długości hospitalizacji i okresie obserwacji między grupami. Pod względem demograficznym grupy miały podobny skład. Istnieją niewielkie różnice w zakresie wcześniejszych wywiadów medycznych i chirurgicznych pomiędzy grupami wiekowymi. U starszych kobiet częściej występowały choroby układu sercowo-naczyniowego w wywiadzie. Pacjentki z grupy II częściej miały w wywiadzie wcześniejszy zabieg założenia slingu śródkostnego (P = 0,02). Pacjentki z grupy III częściej miały w wywiadzie histerektomię brzuszną (P = 0,01) i kolporfafię przednią z przeszczepem (P = 0,01). W tym badaniu w grupie II wykonano więcej salpingektomii (P = 0,01), a w grupie III więcej histerektomii (P = 0,01), owariektomii (P = 0,05) i kolporfafii tylnych (P = 0,001). Ogólny wskaźnik powikłań śródoperacyjnych wyniósł 1,0%. Nie było statystycznej różnicy w częstości powikłań pooperacyjnych pomiędzy 3 grupami wiekowymi (P = 0,27) i nie było przypadków śmiertelnych: Wiek pacjentki poddawanej operacjom rekonstrukcyjnym pochwy i/lub operacjom miednicy przeciwdziałającym nietrzymaniu moczu nie wydaje się być czynnikiem ryzyka powikłań okołooperacyjnych.