Stempel z arkusza „imprimatur”, przedstawiony do zatwierdzenia przez urzędnika, z pierwszej płyty Penny Black.

Brytyjska reforma pocztowa przebiegała w szybkich etapach. 10 stycznia 1840 roku ustalono opłatę pocztową za wszystkie listy o wadze pół uncji na 1 pensa. Wprowadzenie przedpłaconych znaczków i papeterii zajęło jeszcze prawie cztery miesiące, stając się ważne dla poczty 6 maja 1840 roku.

Hill i jego asystent, Henry Cole, musieli działać szybko, aby wyprodukować pierwsze znaczki do tej daty. Hill wybrał drukarza, wiodącą firmę drukarską Perkins, Bacon & Petch. Wybrał również prosty projekt, który przedstawiał profil królowej Wiktorii. Perkins, Bacon zlecił artyście Henry’emu Corbouldowi narysowanie jej wizerunku, opierając swoją pracę na medalu autorstwa Williama Wyona.

List opatrzony Penny Black i celowo wysłany 5 maja 1840 roku, dzień przed tym jak znaczek był ważny dla poczty. Opłata pocztowa została uiszczona gotówką.

Hill wybrał czarny tusz dla znaczka groszowego, który stał się znany jako Penny Black. Dla listów nieco ponad pół uncji, wartość dwóch pensów była potrzebna. Hill zmienił tylko kolor znaczka i liternictwo, tworząc Twopenny Blue. Znacznie mniej Twopenny Blues zostało wydrukowanych i są one dziś znacznie rzadsze.

Przesyłka pocztowa z dziesięcioma Penny Black, wysłana w pierwszym dniu emisji znaczka. Znanych jest ponad 70 pierwszodniowych znaczków Penny Black, ale tylko ten jeden, „Kirkcudbright cover”, ma więcej niż dwa Penny Blacks.

Ponieważ były to pierwsze znaczki pocztowe, Penny Black i Twopenny Blue nie wskazywały kraju pochodzenia. Dzisiaj, brytyjskie znaczki są nadal jedynymi znaczkami pocztowymi, które tego nie robią. Wszystkie brytyjskie znaczki również naśladują pierwsze znaczki poprzez włączenie wizerunku panującego monarchy.

Największy znany zachowany blok druku Plate 1 z 1840 Twopenny Blue. W stanie menniczym, 38-stemplowy blok został zakupiony przez króla Jerzego V w latach 20-tych XX wieku.

.