BirthEdit

Zgodnie z relacją autorów z ustnej historii Mattaponi, historia Pocahontas jest historią miłości między Pocahontas i jej ojcem ?? Wahunseneca (czasem pisany jako Wahunsenaka), najważniejszym wodzem Powhatanów. Choć zwyczajowo żenił się on z dziewczętami z każdego ze swych plemion, by wzmocnić linię krwi w narodzie, jego najcenniejszym małżeństwem było małżeństwo z miłości z żoną Pocahontas, zanim został głównym wodzem. Pocahontas zmarła podczas porodu córki. Jej imię brzmiało wtedy ”’Matoaka”’ lub Amonute, przy czym Matoaka oznaczało „kwiat między dwoma strumieniami”, jako że jej matka była Mattaponi, a ojciec Pamunkey, co odnosiło się do rzek Mattaponi i Pamunkey (York). Była zdecydowana ulubienicą Wahunseneca, ponieważ najbardziej przypominała mu jej zmarłą matkę.

Przybycie AnglikówEdit

Matoaka miała około dziesięciu lat, kiedy Anglicy wylądowali w tym, co jest teraz Wirginią w 1607 roku. W tym czasie Quiakros próbował uczynić z Anglików sojuszników Powhatanów. Zimą tego samego roku Smith i kilku innych spotkali się z polującymi wojownikami. Po potyczce Smith został zaprowadzony do Wahunseneca, któremu wyjaśnił, że Anglicy przybyli, by uniknąć Hiszpanów, których Powhatanie się obawiali. Ze względu na trudności, z jakimi borykali się koloniści na wyspie Jamestown, Wahunseneca zaproponował, że przyjmie kolonistów do plemienia i nazwie Smitha ich werowancem (podwładnym). To właśnie podczas tej ceremonii Smith opisał słynną scenę, w której Pocahontas uratowała mu życie. Mattaponi twierdzą jednak, że życie Smitha nigdy nie było zagrożone, ponieważ był on wtedy szanowanym członkiem plemienia. Ceremonia uczynienia Smitha werowancem trwała cztery dni, a dzieci (takie jak Matoaka) nie miały wstępu do tych pomieszczeń.

Smith po raz pierwszy spotkał Matoakę w Jamestown po powrocie. Wahunseneca pozwolił członkom plemienia przynosić jedzenie Anglikom, ponieważ nie mieli oni wiedzy ani doświadczenia w uprawie ziemi. Matoaka znalazła się w tej grupie, ale miała zapewnioną ochronę ze strony wojowników i quiakros, ponieważ była cenną córką naczelnego wodza. To właśnie w tym czasie ona i Smith wymieniali angielskie i algonkińskie słowa do tłumaczenia, a ona w końcu pomogła służyć jako tłumacz między narodami. Nie podróżowałaby z własnej woli, gdyż dotarcie na wyspę Jamestown wymagało przeprawy przez rzekę York i przejścia dwunastu mil, co było trudnym zadaniem dla dziesięcioletniej dziewczynki. Mattaponi wierzą, że błędne wyobrażenia o niej prowadzącej świtę z jedzeniem wynikają z tego, że została umieszczona na jej czele jako symbol pokoju od Powhatan.

Latem 1608 roku wzrosło napięcie między Powhatanami a Anglikami z powodu żądania przez Smitha kukurydzy z wiosek. Smith został skarcony przez Wahunseneca, który powiedział Smithowi, że chce pokoju między dwoma ludami. To właśnie podczas tej wizyty, według popularnego mitu, Matoaka przyszedł do Smitha i ostrzegł go przed spiskiem Wahunseneca, który chciał go zabić. Mattaponi wierzą, że nie było to możliwe, gdyż nie prześlizgnęłaby się obok pilnujących jej w nocy wojowników. Po jakimś czasie Smith wrócił do Anglii po incydencie z prochem, na który koloniści powiedzieli Matoaka, że zmarł.

Coming of Age and CaptivityEdit

Z powodu napiętych stosunków Wahunseneca przestał pozwalać Pocahontas na wyjazd do Jamestown. Wierzył, że stanie się ona bardziej celem, ponieważ zaczynała osiągać pełnoletność. W końcu, między dwunastym a czternastym rokiem życia, odprawiła ceremonię osiągnięcia pełnoletności (huskanasquaw), podczas której zmieniła imię z Matoaka na imię swojej matki, Pocahontas. W tym czasie poznała również i poślubiła Kocouma (pisanego również jako Kokoum), wojownika swojego ojca, i zaszła w ciążę. Ze względów bezpieczeństwa opuściła Werowocomoco i zamieszkała w rodzinnej wiosce Kocouma, gdzie urodziła syna. Kiedy kapitan Samuel Argall dowiedział się o miejscu pobytu Pocahontas, zażądał, by wódz Japazaw (brat Kocouma) przyprowadził Pocahontas na statek, by mogła zobaczyć jego wnętrze. Po długim posiedzeniu rady Japazaw zdecydował, że spełnienie jego żądań będzie w najlepszym interesie i dla bezpieczeństwa plemienia. Wytargował, że po pewnym czasie zostanie mu ona bezpiecznie zwrócona. Jednak kiedy ją eskortowano, Mattaponi donoszą, że Argall złamał słowo i trzymał ją w niewoli na czas nieokreślony, rzucając Japazawowi i jego żonie miedziany garnek na dobry „handel”. Zanim statek wypłynął, ludzie Argalla poszli do domu Pocahontas i zabili Kocouma. Jej syn przeżył, ponieważ był z innymi kobietami z plemienia w tym czasie.

Pocahontas została zabrana z powrotem do Jamestown, gdzie została zwrócona do Sir Thomasa Gatesa. W tym czasie miała około piętnastu lub szesnastu lat. Tradycja mówi, że była przygotowana do swojego pojmania. Wynika to z faktu, że od najmłodszych lat uczono ją, co ma robić w przypadku pojmania przez obcy lud, gdyż powszechne było, że żony Powhatanów były pojmane w czasach wojny.

Nawrócenie i małżeństwoEdit

Przez sir Thomasa Dale’a, wielebnego Alexandra Whitakera i Johna Rolfe’a zostały podjęte wysiłki, by nawrócić ją na chrześcijaństwo i nauczyć angielskich manier. Ostatecznie została ochrzczona i nadano jej imię Rebecca. W tym czasie, Mattaponi twierdzą, że miała stany lękowe i popadła w głęboką depresję. Stała się bojaźliwa i wycofana, co w końcu doprowadziło do załamania nerwowego. Z tego powodu, Anglicy zażądali, aby jej najstarsza siostra, Mattachanna, została z nią i była jej opiekunem w niewoli.

Do swojej siostry, Pocahontas zwierzyła się, że została zgwałcona. W książce podkreśla się ten fakt. Uważa się, że Mattachanna przyszedł do niej w pierwszym trymestrze ciąży.

Uważa się, że w czasie ciąży została przeniesiona z Jamestown do Henrico, aby uniknąć podejrzeń. Tam, jej drugi syn, Thomas, urodził się przed jej małżeństwem z Johnem Rolfe wiosną 1614 roku w Jamestown, po tym jak napisał list do Sir Thomasa Dale’a szukając pozwolenia.

Jej ojciec nie był obecny na tym ślubie z obawy, że zostanie schwytany; jednak wysłał Pocahontas naszyjnik z pokaźnych pereł, który jest widoczny na wielu portretach.

Śmierć w AngliiEdit

Rolfe zyskał prestiż dzięki małżeństwu z córką naczelnego wodza. Z tego powodu udał się z Pocahontas i Thomasem na tournee public-relation’s w Anglii. Towarzyszyło im kilkunastu Powhatanów wraz z Mattachaną. Wyruszyli w rejs wiosną 1616 roku. Tutaj, według Mattaponi, Pocahontas została pokazana, aby ukryć upadającą kolonię w Wirginii i zebrać poparcie korony angielskiej, aby wysłać więcej osadników do Nowego Świata. Pocahontas w końcu zdała sobie z tego sprawę, gdy odkryła, że Smith wciąż żyje i ma się dobrze w Anglii. Skonfrontowała się z nim w furii z powodu jego oszustwa wobec niej i jej ludzi.

Umówiono się na powrót do Wirginii na statku, którego kapitanem był Argall. Gdy zaczął płynąć 21 marca 1617 roku, Pocahontas szybko zachorowała po kolacji z Rolfe’em i Argallem. Wróciła do swojego pokoju i zwymiotowała, mówiąc Mattachannie, że myśli, iż coś dosypano do jej jedzenia. Mattachanna poszła po Rolfa, gdy ta dostała konwulsji. Kiedy wróciła, Pocahontas już nie żyła. Została szybko pochowana w Gravesend, gdzie Thomas został pozostawiony duchownym do czasu przybycia krewnych. Rolfe natychmiast wyjechał do Wirginii.

Po powrocie, Mattachanna i jej mąż, wraz z resztą Powhatanów, donieśli, że Pocahontas została otruta przed wyjazdem, gdyż cieszyła się dobrym zdrowiem w Anglii i na łodzi do domu. To kontrastuje z przekonaniem, że zmarła na gruźlicę, jako że Mattachanna upierał się, że śmierć Pocahontas była szybka i nagła.

Mattaponi wierzą, że została otruta, ze względu na jej uświadomienie sobie angielskich zamiarów przejęcia ziem Powhatanów do produkcji tytoniu.

Po jej porwaniu, zdrowie Wahunseneca szybko podupadło. W końcu nie mógł podejmować rozsądnych decyzji i przekazał władzę swojemu bratu, Opechancanough, który przeniósł stolicę z Werowocomoco do Pamunkey. Wahunseneca zmarł ostatecznie wiosną 1618 roku, w rok po śmierci samej Pocahontas. Książka kończy się wyjaśnieniem, że zmarł obwiniając się za jej śmierć i zawodząc swoją żonę, ponieważ tradycje ustne mówią, że jej ostatnie słowa do niego brzmiały „zaopiekuj się moim dzieckiem dla mnie.”

.