Siedemset czterdzieści cztery osoby zostały stracone w Stanach Zjednoczonych w ciągu ostatnich 15 lat. Tylko dziewięć z nich, zgodnie z Centrum Informacji o Karze Śmierci nonprofit, zostało zabitych przez porażenie prądem.

Ale ta liczba może wkrótce wzrosnąć. Wśród kontrowersji związanych z lethal injection drugs, kilka stanów jest w trakcie ponownego wprowadzania krzesła elektrycznego jako metody sankcjonowanej przez państwo kary śmierci.

Izba Delegatów w Wirginii uchwaliła ostatnio prawo, które wymagałoby użycia krzesła elektrycznego dla skazanych więźniów, jeśli nie można znaleźć leków do zastrzyku śmiertelnego. Podobne przepisy przeszły w zeszłym roku przez izbę stanową w Alabamie, a rok wcześniej stały się obowiązującym prawem w Tennessee.

To ponowne zainteresowanie krzesłem elektrycznym jest po części wynikiem rosnących trudności z uzyskaniem leków niezbędnych do wykonania śmiertelnych zastrzyków, które są metodą egzekucji z wyboru od czasu przywrócenia kary śmierci przez Sąd Najwyższy w 1976 roku.

Warto ponownie przeanalizować, dlaczego krzesło elektryczne wypadło z łask w pierwszej kolejności.

Śmierć przez porażenie prądem została pierwotnie wprowadzona w latach osiemdziesiątych XIX wieku jako sposób na zabijanie bydła, kulawych koni, osłów i bezpańskich zwierząt. Szybko zaproponowano ją jako sposób na egzekucję przestępców, jako metodę lepszą od powieszenia. Thomas Edison był wielkim zwolennikiem egzekucji za pomocą prądu elektrycznego. Demonstrował zabójczą moc elektryczności, organizując konferencje prasowe, na których porażał na śmierć bezpańskie koty i psy.

W XX wieku wykonano ponad tysiąc egzekucji przy użyciu prądu do 1972 roku, kiedy to ogłoszono moratorium na wykonywanie kary śmierci. Zostało ono zniesione w 1977 roku i od tego czasu wykonano ich około 150.

Ale elektrokaucja jest coraz częściej postrzegana jako nieskuteczna w najlepszym przypadku i nieludzka w najgorszym. W egzekucji za pomocą elektrowstrząsów skazany jest przywiązywany do drewnianego krzesła, a na jego nogach i głowie umieszcza się elektrody. Prąd elektryczny jest następnie przesyłany przez ciało. W teorii pierwszy wstrząs ma spowodować utratę przytomności; drugi ma uszkodzić ważne dla życia organy i spowodować śmierć.

Ale często, to nie jest sposób, w jaki to działa. W swojej książce Old Sparky: The Electric Chair and the History of the Death Penalty, Anthony Galvin opowiada o kilku przerażających scenach w komorze śmierci. Jedną z nich była egzekucja elektryczna Franka J. Coppoli z 1982 roku, który został skazany na śmierć w Wirginii. Jak opisuje to Galvin:

„Adwokat, który tam był, powiedział, że potrzeba było dwóch długich wstrząsów prądu, aby zabić Coppolę. Pierwszy z nich nie zatrzymał jego serca. Podczas drugiego, trwającego pięćdziesiąt pięć sekund wstrząsu, świadkowie mogli usłyszeć dźwięk skwierczącego ciała, a głowa i noga Coppoli zapaliły się. Dym wypełnił małą komnatę śmierci, utrudniając zobaczenie wijącej się ofiary przez mgłę.”

Inne przerażające historie związane z krzesłem elektrycznym dotyczą tryskającej krwi, zapachu palonego ciała, a w niektórych przypadkach płomieni wybuchających z głowy więźnia.

„Nawet kiedy wszystko idzie dobrze,” pisze Galvin, „z ciała skazańca unosi się dym, a mała komora egzekucyjna cuchnie zwęglonym ciałem. Funkcjonariusze więzienni zwyczajowo moczą swoje ubrania przez noc przed ich wypraniem, aby pozbyć się zapachu po egzekucji.”

Niewiele jest powodów, by sądzić, że te makabryczne historie nie powtórzyłyby się, gdyby ponownie wprowadzono elektryzowanie. Po pierwsze, sprzęt używany w krzesłach elektrycznych nie został ulepszony na przestrzeni lat.

Barbarzyństwo egzekucji prądem może być częścią jej atrakcyjności, przynajmniej dla niektórych. Kiedy Alabama debatowała nad ustawodawstwem, aby przywrócić krzesło elektryczne w 2015 roku, sponsor ustawy Lynn Greer powiedział: „System, który mamy dzisiaj, wszyscy wiemy, że nie działa. Może i działa dla przestępców, ale nie działa dla ofiar. Dla mnie, to ma zdrowy rozsądek.”

Inny ustawodawca powiedział: „Popieram w 100 procentach, ponieważ uważam, że zrobiliśmy wystarczająco dużo, aby chronić ludzi w celach śmierci, i myślę, że powinniśmy zacząć chronić tych, którzy chodzą po ulicach tego stanu.”

Podobnie jak w przypadku wielu najbardziej dręczących Amerykę pytań dotyczących polityki publicznej, debata nad karą śmierci prawdopodobnie zakończy się rozstrzygnięciem przez Sąd Najwyższy. Sąd ten nigdy nie uznał żadnej metody egzekucji za niekonstytucyjną. Co najmniej dwukrotnie podtrzymał stosowanie krzesła elektrycznego. Ale kilka sądów stanowych zdelegalizowało ostatnio krzesło elektryczne jako naruszające konstytucyjny zakaz okrutnego i niezwykłego karania. I wielu obserwatorów sądu, który w ciągu ostatnich 15 lat 17 razy orzekał w sprawie kary śmierci, wierzy, że wkrótce zrobi to samo.

Debata wokół kary śmierci sprowadza się do jednego zasadniczego pytania: Jaki jest cel kary śmierci? Czy ma ona zabijać z kliniczną skutecznością, aby dać ofiarom i ich bliskim jakieś poczucie sprawiedliwości i zamknięcia? Czy też po to, by skazańcy cierpieli?

To, jak na to pytanie odpowiedzą sądy, ustawodawcy i całe społeczeństwo, w znacznym stopniu zadecyduje o tym, czy krzesło elektryczne trafi na śmietnik historii, czy też pozostanie reliktem bardziej barbarzyńskiej przeszłości.