Autorzy badania napisali, że szacunki wskazują, że od 5% do 15% pacjentów z IPF doświadcza AE każdego roku, które są zwykle leczone w oparciu o praktyki kliniczne w każdym szpitalu. Zwykle wiąże się to z podawaniem kortykosteroidów, chociaż istnieje niewiele randomizowanych badań kontrolowanych, które badają ten temat, stwierdzili autorzy badania.
Większość pacjentów w analizie miała IPF, stwierdzili autorzy badania, a najczęstszą podgrupą był CTD-ILD. Autorzy badania ustalili, że 11 pacjentów miało AE związane z azbestozą. Autorzy badania nie zidentyfikowali żadnych czynników wyzwalających AE, powiedzieli.
Dodatkowo 56% okresów leczenia miało miejsce na oddziale oddechowym, a nie na oddziałach intensywnej lub natychmiastowej opieki i nie wymagało inwazyjnej lub nieinwazyjnej wentylacji mechanicznej, powiedzieli autorzy badania. Tylko 16 pacjentów wymagało wentylacji mechanicznej, a 6 przeżyło leczenie szpitalne.
Po hospitalizacji z AE-IPF mediana przeżycia wynosiła 2,6 miesiąca, określili autorzy badania. Pacjenci z niektórymi innymi FILD mieli dłuższą medianę przeżycia 21 miesięcy. Autorzy badania napisali, że pacjenci z IPF lub azbestozą mieli najkrótsze przeżycie w porównaniu z innymi FILD, podczas gdy niespecyficzne śródmiąższowe zapalenie płuc (NSIP) było podgrupą o najbardziej korzystnym rokowaniu, powiedzieli.
Włóknienie płuc było najczęstszą podstawową i bezpośrednią przyczyną zgonu, jak stwierdzili badacze; stanowiło ono 84% i 45% zgonów odpowiednio z IPF i bez IPF.
Poprzednie badania nad AEs u pacjentów z IPF nie wykryły wyraźnego wskaźnika przeżycia po hospitalizacji, powiedzieli autorzy badania. Ich ustalenia są bardziej unikalne, ponieważ byli w stanie dostrzec różnice pomiędzy podgrupami FILD, takimi jak IPF, NSIP, RA-ILD, azbestoza i inne FILD.
Autorzy badania porównali również wyniki 3 prac opublikowanych w Stanach Zjednoczonych z ich ustaleniami. W badaniach amerykańskich stwierdzono śmiertelność 1-roczną wynoszącą ponad 50% wśród pacjentów z nie-IPF, która była znacznie wyższa niż w ich własnym badaniu. Jednak w badaniach amerykańskich nie stosowano w analizie zaktualizowanych kryteriów AE-IPF, a 1 z badań obejmowało pacjentów leczonych na oddziale intensywnej terapii (znany czynnik ryzyka zgonu wśród pacjentów z IPF), zauważyli autorzy badania.
„Podsumowując, można stwierdzić, że wcześniejsze publikacje koncentrujące się na ostrym pogorszeniu oddechowym lub AE w przypadku FILD z IPF lub nie z IPF składały się z małych i heterogenicznych populacji badawczych o zmiennych kryteriach włączenia, co komplikuje dokonywanie porównań między badaniami” – podsumowali autorzy badania. „Nasze wyniki pokazujące niezwykłą różnicę w czasie przeżycia między pacjentami z IPF i nieIPF po AE sugerują, że AE-FILD i AE-IPF nie mogą być uważane za całkowicie identyczne jednostki chorobowe, a ponadto nawet podtypy nieIPF FILDs mogą mieć zmienne rokowanie po AE.”
Autorzy badania stwierdzili również, że leczenie kortykosteroidami poprzedzające hospitalizację było również czynnikiem ryzyka skrócenia przeżycia u pacjentów z IPF. Rzadko zdarzało się, że pacjentowi podawano nintedanib lub pirfenidon w ich badaniu, jak powiedzieli, ponieważ większość hospitalizacji została przeprowadzona, gdy w Finlandii nie były dostępne żadne leki przeciwmiażdżycowe. Autorzy badania powiedzieli, że nie byli w stanie wykazać żadnych korzyści z leków przeciwfibrotycznych u 7 pacjentów, którzy otrzymali nintedanib lub pirfenidon.