Surgical Management of the Fractured Penis: 10 Years of Experience

5 września, 2021
| Brak komentarzy

ABSTRACT

INTRODUCTION:The erect penis is very vulnerable to blunt trauma, which is mostly sustained during sexual intercourse or through vigorous manipulations during masturbation or other violent sexual activities. Działania te mogą prowadzić do złamania prącia. Celem tego retrospektywnego badania jest przegląd efektów wczesnej chirurgicznej eksploracji i naprawy złamań prącia oraz przedstawienie ogólnego przebiegu leczenia tych urazów i zdolności pacjenta do odzyskania funkcji erekcyjnych.

METODY: Łącznie 20 pacjentów zgłosiło się ze złamaniem prącia w okresie od października 1999 do listopada 2009. Ich średni wiek wynosił 27 lat (zakres, 16-48 lat). Wszyscy zostali poddani leczeniu operacyjnemu w ciągu 24 godzin od urazu przez tego samego chirurga (HA). Kontrola pooperacyjna odbywała się co miesiąc do 6 miesięcy. Miarami wyników były: (1) zadowolenie pacjenta z wyników kosmetycznych i (2) zadowolenie pacjenta z funkcji erekcji, określone przez Międzynarodowy Indeks Funkcji Erekcyjnej (IIEF). Podsumowano powikłania w okresie obserwacji.

WYNIKI: U wszystkich 20 pacjentów doszło do pomyślnego zagojenia się ran, chociaż u 4 pacjentów, którzy byli nosicielami wirusa HIV, rozwinęły się powierzchowne infekcje ran, które leczono antybiotykami. Wszyscy pacjenci zgłaszali normalną odpowiedź psychogenną, nocną erekcję i pełną aktywność seksualną w 3 miesiące po operacji. Średni wynik IIEF wynosił 23,5 na 25 punktów (zakres, 22-25).

Podsumowanie: Złamanie prącia jest nagłym przypadkiem urologicznym, który najlepiej jest leczyć poprzez natychmiastową eksplorację chirurgiczną i naprawę tuniki białej oraz wszelkich związanych z nią uszkodzeń. Surgical repair minimizes the incidence of erectile dysfunction.

Hassan Ashmawy

Department of Urology, Mpilo Central Hospital, Bulawayo, Zimbabwe

Submitted November 4, 2010 – Accepted for Publication November 30, 2010

KEYWORDS: Fractured penis; Urethral injury; Erectile dysfunction; Surgical management.

KORESPONDENCJA: Hassan Mahmoud Ashmawy, Consultant Urologist, Mpilo Central Hospital, Senior Lecturer School of Medicine, National University of Science and Technology (NUST), P. O. Box 3682, Bulawayo, Zimbabwe ([email protected]).

CITATION: UroToday Int J. 2011 Feb;4(1):art4. doi:10.3834/uij.1944-5784.2011.02.04

ABREWIATY I SKRÓTY: HIV, human immunodeficiency virus; IIEF, International Index of Erectile Function.

uijpurchasebutton

WPROWADZENIE

Złamanie prącia jest definiowane jako pierwotne pęknięcie tuniki białawej ciał jamistych prącia, które występuje podczas erekcji prącia. Pęknięcie może rozszerzyć się na ciało gąbczaste cewki moczowej. Stan ten wyklucza uraz penetrujący i zwyrodnieniowy lub amputację wiotkiego prącia.

Złamanie prącia jest rzadkim stanem nagłym w urologii. Pierwszy raport został wykonany przez Abdul Kasem (arabski lekarz w Cordobie) ponad 1000 lat temu. Częstość występowania złamań prącia jest niedoszacowana, ponieważ wielu pacjentów nie szuka pomocy medycznej z powodu zakłopotania sytuacją kliniczną.

Poprzednio złamania prącia były leczone okładami z lodu i lekami przeciwzapalnymi. Natychmiastowa chirurgiczna naprawa złamań prącia została po raz pierwszy opisana przez Fernstroma w 1957 roku. Obecnie natychmiastowa naprawa chirurgiczna jest leczeniem z wyboru, ponieważ daje doskonałe wyniki długoterminowe .

Ze względu na rzadkość tego stanu, badania obejmują małą liczbę pacjentów i potrzebne są dodatkowe dane. Procedury leczenia często zależą od indywidualnych preferencji chirurga, poza konkretnymi wytycznymi. W niniejszym retrospektywnym opracowaniu przedstawiamy wyniki 10-letniego doświadczenia z natychmiastową chirurgiczną naprawą złamania prącia. Celem tego retrospektywnego badania jest przegląd efektów wczesnej chirurgicznej eksploracji i naprawy złamań prącia oraz przedstawienie ogólnego wyleczenia tych urazów i zdolności pacjenta do odzyskania funkcji erekcyjnych.

METODY

Dane do tego retrospektywnego badania uzyskano z rejestrów chirurgicznych Centralnego Szpitala Mpilo w okresie od października 1999 do listopada 2009.

Uczestnicy

W sumie 20 pacjentów w średnim wieku 27 lat (zakres, 16 do 48 lat) miało złamane prącie. Spośród 20 pacjentów, 18 pacjentów podało wyraźny wywiad dotyczący tępego urazu: 6 podczas energicznej masturbacji i 12 podczas stosunku seksualnego (5 z kobietami w pozycjach nadrzędnych, 6 z wymuszonego pchnięcia, które ominęło introity, 1 podczas stosunku pochwowego z tylnym wejściem). Pozostałych 2 pacjentów zaprzeczyło współżyciu, stwierdzając, że złamanie zostało odkryte, gdy pacjent obudził się z obrzękiem prącia i przebarwieniem.

Pytani o objawy, 10 pacjentów stwierdziło, że słyszało dźwięk pękania, a 6 słyszało dźwięk trzaskania. Badania krwi wykazały, że 14 pacjentów było ujemnych na obecność ludzkiego wirusa niedoboru odporności (HIV), a 6 pacjentów było HIV-dodatnich. Uretrografia wsteczna została wykonana, jeśli podejrzewano uraz cewki moczowej.

Procedury chirurgiczne

Wszyscy pacjenci otrzymali przedoperacyjne przeciwciała pozajelitowe i analgezję. Naprawa została przeprowadzona w ciągu 24 godzin od urazu przez tego samego chirurga (HA).

Pionowe nacięcie w linii pośrodkowej zostało wykonane na grzbiecie prącia. Nacięto warstwę powierzchowną i powięź Bucka, a krwiak zdrenowano. Zidentyfikowano uszkodzenie tuniki białej i zaszyto je szwami ciągłymi 2/0 z poliglaktyny (Ethicon Inc, Somerville, NJ, USA). W przypadku towarzyszącego uszkodzenia cewki moczowej wykonywano rekonstrukcję cewki moczowej i pozostawiano 2-drożny cewnik Foleya in situ przez 2-3 tygodnie. Ewentualny przeciek sprawdzano przez wytworzenie sztucznego wzwodu za pomocą wewnątrzjamistego wstrzyknięcia soli fizjologicznej. Następnie powięź i skórę zeszyto szwami wchłanialnymi 3/0 z poliglaktyny. Na koniec założono opatrunek uciskowy na prącie. Pooperacyjne antybiotyki podawano przez 5 dni.

Pacjenci i ich partnerki (jeśli były dostępne) otrzymali poradę przed wypisem. Do wyjaśnienia mechanizmu erekcji, przyczyny urazu i sposobu postępowania wykorzystano schematy. Pacjenci zostali zapewnieni, że po całkowitym wyzdrowieniu mogą prowadzić normalne życie seksualne. Poproszono ich o powstrzymanie się od współżycia przez 10-14 dni; pacjentów z uszkodzeniem cewki moczowej poproszono o wstrzymanie się od współżycia do 6 tygodni.

Pacjenci byli wypisywani 2-3 dni po operacji, z wyjątkiem tych z uszkodzeniem cewki moczowej. Ci pacjenci byli hospitalizowani do czasu usunięcia cewnika.

Analiza danych

Wyniki śródoperacyjne zostały podsumowane. Pacjenci powrócili na badanie kontrolne 2 tygodnie po wypisie i co miesiąc przez okres do 6 miesięcy. Miarami wyników tego badania kontrolnego były: (1) zadowolenie pacjenta z wyników kosmetycznych i (2) zadowolenie z funkcji erekcji, określone przez Międzynarodowy Indeks Funkcji Erekcyjnej (IIEF). Podsumowano powikłania w okresie obserwacji.

Wyniki

Z całkowitej liczby 20 pacjentów, 4 pacjentów miało powiązane uszkodzenie cewki moczowej z przerwaniem ciągłości ciał jamistych; 7 pacjentów miało rozdarcie tylko tunica albuginea; 9 pacjentów miało przerwanie ciągłości ciał jamistych (4 było obustronne, związane z uszkodzeniem cewki moczowej; 5 było jednostronne). Wszystkie rozdarcia znajdowały się na dystalnych 2/3 trzonu prącia. U 4 pacjentów będących nosicielami wirusa HIV rozwinęły się powierzchowne zakażenia ran. Te zagoiły się dobrze dzięki antybiotykom i codziennemu opatrywaniu ran.

Wszyscy pacjenci zgłaszali normalne wyniki psychogenne. Wszyscy osiągnęli nocne erekcje i mieli pełną aktywność seksualną po 3 miesiącach. Średni wynik IIEF wynosił 23,5 na 25 punktów (zakres, 22-25).

DISCUSSION

Urazy wiotkiego prącia są rzadkie z powodu jego chronionej lokalizacji i względnej mobilności. Jednakże w stanie tumescencji ciało jamiste prącia staje się wypełnione krwią, a tunika biaława przerzedza się z 2 mm do 0,25-0,5 mm. Wydarzenia te mogą uczynić prącie podatnym na urazy.

Diagnoza złamania prącia opiera się na historii pacjenta i wynikach klinicznych . Pacjenci często zgłaszają nagłe pękanie lub trzaskanie z towarzyszącą detumescencją, obrzęk prącia i zniekształcenie jajnika; kątowanie prącia w kierunku strony przeciwnej od uszkodzenia jest również powszechne. Jeśli krwiak jest zawarty w powięzi Bucka, może wystąpić objaw toczenia (wyczuwalny skrzep odczuwany bezpośrednio nad rozdarciem w tunica albuginea), który może określić miejsce urazu. Jeśli powięź Bucka zostanie przerwana, krew wynaczynia się do płaszczyzny podskórnej moszny, krocza lub okolicy łonowej, co powoduje znaczny obrzęk.

Powikłane urazy cewki moczowej odnotowano w 0-3% przypadków w Japonii i na Bliskim Wschodzie oraz do 20%-38% przypadków w USA i Europie. Rozbieżność ta wynika najprawdopodobniej z odmiennych mechanizmów powstawania urazów. Stosunek seksualny jest typową przyczyną w USA i Europie; siłowe zginanie wzwiedzionego penisa w celu osiągnięcia detumescencji jest typową przyczyną na Bliskim Wschodzie i w Japonii. Inne przyczyny obejmują masturbację, wypadnięcie z łóżka lub umieszczenie wzwiedzionego prącia w bieliźnie .

W naszym badaniu, 4 z 20 pacjentów (20%) miało powiązany uraz cewki moczowej. Większość autorów zaleca wykonanie uretrogramu wstecznego w celu wykluczenia urazu cewki moczowej, jeśli u pacjentów występuje krew w ujściu zewnętrznym, krwiomocz brutto lub zatrzymanie moczu. Jednakże wyniki fałszywie ujemne mogą wystąpić z powodu zalegającego skrzepu krwi, małego rozdarcia tunelu z nienaruszoną błoną śluzową lub niewystarczającej ilości środka kontrastowego wstrzykniętego podczas badania. Sugerowano, że ultrasonografia prącia, rezonans magnetyczny lub kawernosografia mogą wiarygodnie zlokalizować pęknięcie tuneliki białej (tunica albuginea). Jednak pozytywna wartość predykcyjna tych badań jest podobna do wartości badania klinicznego. W obecnym badaniu nie zastosowaliśmy żadnej z tych metod obrazowania ze względu na ich wysoki koszt, ogólną niedostępność i ograniczoną wartość diagnostyczną. Jednakże te metody obrazowania mogą być przydatne w diagnostyce różnicowej złamań prącia. Obejmuje to izolowane pęknięcie cewki moczowej, zerwanie więzadła wieszadłowego prącia, zapalenie węzłów chłonnych prącia lub zmiany naczyniowe prącia, takie jak pęknięcie powierzchownej żyły grzbietowej prącia, głębokiej żyły grzbietowej, tętnicy grzbietowej .

Do lat 80-tych leczenie złamanego prącia było wysoce kontrowersyjne. Wiele zachowawczych metod leczenia zostało zastosowanych, ale były one związane z istotnymi powikłaniami, takimi jak opóźniona cięciwa, tworzenie blaszki włóknistej, zorganizowany krwiak, ciężkie kątowanie i impotencja. Pobyt w szpitalu jest również dłuższy w przypadku leczenia zachowawczego w porównaniu z leczeniem chirurgicznym.

Ostatnio nastąpił ruch w kierunku wczesnej naprawy chirurgicznej. Zaproponowano kilka technik chirurgicznej naprawy złamań prącia: degloving prącia, podłużne nacięcie nad krwiakiem, nacięcie inguinoscrotal, wysokie nacięcie linii środkowej moszny na raphe oraz nacięcie nadłonowe. W obecnym badaniu przyjęliśmy nacięcie brzuszne w linii pośrodkowej na trzonie prącia. Zaletą tego dostępu jest łatwa eksploracja podstawy ciał jamistych prącia (gdzie statystycznie dochodzi do większości złamań prącia) oraz bezpośredni dostęp do cewki moczowej prącia w przypadku pęknięcia cewki moczowej. Autorzy ostatniego badania dotyczącego wczesnego postępowania w przypadku złamania prącia doszli do podobnych wniosków .

Pooperacyjne poradnictwo i uspokojenie pacjenta zapewniają wsparcie w szybkim powrocie do normalnej aktywności seksualnej. W tym badaniu wszyscy pacjenci otrzymali poradę przed wypisem. Wszyscy zgłaszali normalną aktywność seksualną w ciągu 3 miesięcy po operacji.

Podsumowanie

Złamanie prącia jest nagłym przypadkiem urologicznym, który można łatwo zdiagnozować na podstawie badania klinicznego bez konieczności wykonywania dodatkowych badań obrazowych. Złamane prącie najlepiej jest leczyć poprzez natychmiastową eksplorację chirurgiczną i naprawę tuniki białej oraz wszelkich towarzyszących jej uszkodzeń. Postępowanie chirurgiczne minimalizuje czas hospitalizacji, sprzyja gojeniu i zmniejsza częstość występowania zaburzeń erekcji. Pooperacyjne poradnictwo i wsparcie psychologiczne prowadzą do wczesnego powrotu do pełnej aktywności seksualnej.

Konflikt interesów: nie zgłoszono.

  1. Muentener M, Suter S, Hauri D, Sulser T. Long-term experience with surgical and conservative treatment of penile fracture. J Urol. 2004;172(2):576-579.

    2. PubMed; CrossRef

  2. Taha SA, Sharayah A, Kamal BA, Salem AA, Khwaja S. Fracture of the penis: surgical management. Int Surg. 1988;73(1):63-64.

    3. PubMed

  3. Ugwu BT, Yiltok SJ, Uba AF, Abdulmajid UF. Fracture of the penis–a rare injury on the Jos Plateau, Nigeria. Cent Afr J Med. 1998;44(4):107-109.

    4. PubMed

  4. Eke N. Fracture of the penis. Br J Surg. 2002;89(5):555-565.

    5. PubMed; CrossRef

  5. Creecy AA, Beazlie FS Jr. Fracture of the penis: traumatic rupture of corpora cavernosa. J Urol. 1957;78(5):620-627.

    6. PubMed

  6. Fernstrom U. Rupture of the penis. Report of one operated case and review of literature. Acta Chir Scand. 1957;113(3):211-217.

    7. PubMed

  7. Zargooshi J. Penile fracture in Kermanshah, Iran: the long-term results of surgical treatment. BJU Int. 2002;89(9):890-894.

    8. PubMed; CrossRef

  8. Rosen RC, Riley A, Wagner G, Osterloh IH, Kirkpatrick J, Mishra A. The international index of erectile function (IIEF): a multidimensional scale for assessment of erectile dysfunction. Urology. 1997;49(6):822-830.

    9. PubMed; CrossRef

  9. Asgari MA, Hosseini SY, Safarinejad MR, Samadzadeh B, Bardideh AR. Penile fractures: evaluation, therapeutic approaches and long-term results. J Urol. 1996;155(1):148-149.

    10. PubMed; CrossRef

  10. Fergany AF, Angermeier KW, Montague DK. Review of Cleveland Clinic experience with penile fracture. Urology. 1999;54(2):352-355.

    11. PubMed; CrossRef

  11. Kamdar C, Mooppan UM, Kim H, Glumi FA. Penile fracture: preoperative evaluation and surgical technique for optimal patient outcome. BJU Int. 2008;102(11):1640-1644.

    12. PubMed; CrossRef

  12. McDougal WS. Methods of care and special considerations of perineal genital wounds. In: Libertino JA ed. Reconstructive Urologic Surgery, 3rd ed. St Louis, MO: Mosby, 1998: 653.
  13. Cendron M, Whitmore KE, Carpiniello V, et al. Traumatic rupture of the corpus cavernosum: evaluation and management. J Urol. 1990;144(4):987-991.

    14. PubMed

  14. Uygur MC, Gülerkaya B, Altug U, Germiyanoglu C, Erol D. 13 years’ experience of penile fracture. Scand J Urol Nephrol. 1997;31(3):265-266.

    15. PubMed; CrossRef

  15. Kervancioglu S, Ozkur A, Bayram MM. Color Doppler sonographic findings in penile fracture. J Clin Ultrasound. 2005;33(1):38-42.

    16. PubMed; CrossRef

  16. Mazaris EM, Livadas K, Chalikopoulos D, Bisas A, Deliveliotis C, Skolarikos A. Penile fractures: immediate surgical approach with a midline ventral incision. BJU Int. 2009;104(4):520-523.

    17. PubMed; CrossRef

  17. Ozen HA, Erkan I, Alkibay T, Kendi S, Remzi D. Fracture of the penis and long-term results of surgical treatment. Br J Urol. 1986;58(5):551-552.

    18. PubMed; CrossRef

  18. Seftel AD, Haas CA, Vafa A, Brown SL. Inguinal scrotal incision for penile fracture. J Urol. 1998;159(1):182-184.

    19. PubMed; CrossRef

  19. Su LM, Sutaria PM, Eid JF. Repair of penile rupture through a high-scrotal midline raphe incision. Urology. 1998;52(4):717-719.

    20. PubMed; CrossRef

  20. Konnak JW, Ohl DA. Microsurgical penile revascularization using the central corporeal penile artery. J Urol. 1989;142(2 Pt 1):305-308.

    21. PubMed

  21. Shelbaia A, Morsy A, Bedir AS, Hussein A. Early Management of the Fractured Penis: A Report of 16 Cases. UroToday Int J. 2009 Dec;2(6).

    22. CrossRef

.

Articles