Literatura z zakresu hydrologii wód podziemnych zajmuje się prawie wyłącznie przepływowymi warstwami wodonośnymi, tj. zbiornikami skał przepuszczalnych, które zawierają wodę we wszystkich swoich pustych przestrzeniach oraz mają aktywne zasilanie, znaczny przepływ i odpowiedni odpływ. Niniejsza praca uzupełnia ten obraz o systemy wód podziemnych, w których prawdopodobnie występują stagnujące warstwy wodonośne, tj. warstwy skał przepuszczalnych, które zawierają wodę we wszystkich swoich przestrzeniach, ale są odcięte od dopływu i odpływu, a zatem nie mają przepływu wody. W niniejszym opracowaniu zastosowano podejście fenomenologiczne, oparte na pierwszych zasadach fizyki, geologii, hydrologii i chemii, ponieważ wody podziemne są ukrytym płynem, którego nie można bezpośrednio śledzić.

Hydraulicznie izolowane ciśnieniowe (artezyjskie) poziomy wodonośne zidentyfikowano w skałach kontynentalnych formacji Hazeva, mioceńskiej, w rejonie Hazeva, w obrębie Doliny Ryftowej. Różne warstwy wodonośne są definiowane na podstawie właściwości wód wznoszących się w studniach artezyjskich, np. stężenia głównych jonów, wieku wody opartego na 14C, składu izotopowego i głowic hydraulicznych.

Różne ciśnieniowe warstwy wodonośne są interpretowane jako hydraulicznie izolowane stagnujące warstwy wodonośne, ponieważ: (1) kontynentalne skały macierzyste ujawniają wysoki stopień zmian facjalnych, a skały przepuszczalne występują w soczewkach o ograniczonej rozciągłości, na przemian ze skałami nieprzepuszczalnymi, (2) obecny klimat jest skrajnie suchy i nie obserwuje się efektywnego zasilania, (3) wody gruntowe analizowane w tym regionie nie zawierają mierzalnego trytu, a wiek 14C waha się od 1000 do ponad 25 000 lat, oraz (4) izotopy wodoru i tlenu wskazują, że zasilanie miało miejsce w różnych paleoklimatach.