Chociaż wykazano, że wiele czynników ma związek z przeżyciem u pacjentów z POChP, wiek pacjenta i wyjściowa FEV1 po rozszerzeniu dróg oddechowych są najlepszymi predyktorami śmiertelności. Obecność łagodnej obturacyjnej choroby dróg oddechowych nie wskazuje na progresję choroby i skrócenie czasu przeżycia. Śmiertelność wśród pacjentów z wyjściową postbronchodilatorową FEV1 większą lub równą 50% wartości przewidywanej była tylko nieznacznie większa niż w grupie zdrowych palaczy. Badacze próbujący porównać przeżycie u chorych na POChP powinni starać się wykluczyć chorych na astmę lub astmatyczne zapalenie oskrzeli, ponieważ osoby te mają znacznie lepsze rokowanie niż chorzy na typową POChP (rozedmę płuc i przewlekłe zapalenie oskrzeli). Pacjentów należy ściśle dobierać pod względem wieku i stopnia upośledzenia sprawności, ponieważ osoby młodsze i z łagodniejszym upośledzeniem sprawności prawdopodobnie będą żyły dłużej. Wykazano, że inne czynniki, poza wiekiem i wyjściową wartością FEV1, mają wpływ na przeżycie. Pacjenci, którzy przestali palić, prawdopodobnie przeżyją dłużej niż ci, którzy nadal palą. Wykazano, że obecność niedożywienia wyraźnie pogarsza przeżycie. Konieczne będą dalsze badania w celu ustalenia, czy kortykosteroidoterapia może spowolnić postęp choroby u pacjentów z typową POChP. Tlenoterapia poprawia przeżycie u chorych na POChP ze znaczną hipoksemią, z których wielu ma również retencję CO2, policytemię i cor pulmonale. Obecnie w literaturze można znaleźć wiele badań sugerujących, że rodzaj kompleksowej opieki oddechowej zapewnianej przez programy rehabilitacji pulmonologicznej może nie tylko poprawić jakość życia, ale także przeżycie u pacjentów z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc.