Południowoindyjska architektura świątynna, zwana też stylem Drāviḍa, architektura niezmiennie stosowana w świątyniach hinduistycznych we współczesnym Tamil Nadu od VII do XVIII wieku, charakteryzująca się piramidalną wieżą lub wieżą typu kūṭina. Odmienne formy występują w stanach Karnataka (dawniej Mysore) i Andhra Pradesh. Świątynia południowoindyjska składa się zasadniczo z kwadratowo-komorowego sanktuarium zwieńczonego nadbudową, wieżą lub iglicą i dołączonym do niego gankiem lub salą (maṇḍapa, lub maṇṭapam), zamkniętym perystylem komórek w obrębie prostokątnego dziedzińca. Ściany zewnętrzne świątyni podzielone są pilastrami i posiadają nisze, w których znajdują się rzeźby. Nadbudowa lub wieża nad sanktuarium jest typu kūṭina i składa się z układu stopniowo cofających się kondygnacji w kształcie piramidy. Każde piętro jest ograniczone parapetem z miniaturowymi kapliczkami, kwadratowymi na rogach i prostokątnymi z beczkowatymi sklepieniami w centrum. Wieża jest zwieńczona kopułą w kształcie kopuły i wieńczącym garnkiem i finial.

Początki stylu Drāviḍa można zaobserwować w okresie Gupta. Najwcześniejsze zachowane przykłady rozwiniętego stylu to 7-wieczne świątynie wykute w skale w Mahābalipuram i rozwinięta świątynia strukturalna, Świątynia Brzegu (ok. 700), w tym samym miejscu.

Styl południowoindyjski jest najpełniej zrealizowany we wspaniałej świątyni Bṛhadīśvara w Thanjāvūr, zbudowanej ok. 1003-10 przez Rājarāja Wielkiego, oraz wielkiej świątyni w Gaṅgaikoṇḍacōḻapuram, zbudowanej ok. 1025 przez jego syna Rājendrę Cōla. Później styl ten stawał się coraz bardziej rozbudowany – kompleks budynków świątynnych otoczonych dworem stawał się coraz większy, dodawano też szereg kolejnych ogrodzeń, każde z własną bramą (gopura). Do okresu Vijayanagar (1336-1565) gopuras wzrosła w wielkości tak, że zdominowały znacznie mniejsze świątynie wewnątrz obudowy.