FSLN umocniła swoją pozycję 22 sierpnia 1978 roku, kiedy grupa frakcji Trzeciej Drogi, kierowana przez Edéna Pastorę Gómeza (znanego również jako Komandor Zero–Comandante Cero), zajęła Pałac Narodowy i przez dwa dni przetrzymywała jako zakładników prawie 2000 urzędników państwowych i członków Kongresu. Dzięki mediacji arcybiskupa Miguela Obando y Bravo, jak również ambasadorów Kostaryki i Panamy, kryzys został zażegnany w ciągu dwóch dni. Wyniki negocjacji sprzyjały powstaniu i jeszcze bardziej nadszarpnęły wizerunek rządu. Prezydent Somoza nie miał innego wyjścia, jak spełnić większość żądań rebeliantów, w tym uwolnienie z więzienia sześćdziesięciu partyzantów FSLN, rozpowszechnienie w mediach deklaracji FSLN, 500 tys. dolarów okupu i bezpieczny przejazd zakładników do Panamy i Wenezueli. Atak zelektryzował opozycję. Upokorzenie dyktatury odbiło się również na morale Gwardii Narodowej, zmuszając Anastasio Somozę Debaylego do wymiany wielu oficerów, by zapobiec zamachowi stanu, oraz do rozpoczęcia kampanii rekrutacyjnej, by wzmocnić jej szeregi. Walki wybuchły w całym kraju, ale Gwardia Narodowa, mimo wewnętrznych podziałów, wciąż odzyskiwała większość terytoriów zajętych przez partyzantów.
Pod koniec 1978 roku, niepowodzenie FAO w uzyskaniu wynegocjowanego rozwiązania zwiększyło znaczenie ruchu powstańczego. W październiku Los Doce wycofali się z procesu negocjacji, kiedy FAO uparcie dążyło do negocjacji z dyktatorem, a wielu członków FAO podało się do dymisji w proteście przeciwko negocjacjom z Somozą. W międzyczasie ruch powstańczy przybrał na sile i nasilił walki. Reżim Somozy został jeszcze bardziej odizolowany i zdyskredytowany, kiedy w listopadzie Międzyamerykańska Komisja Praw Człowieka Organizacji Państw Amerykańskich (OAS) opublikowała raport, w którym oskarżyła Gwardię Narodową o liczne naruszenia praw człowieka. Po raporcie nastąpiła rezolucja Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ) potępiająca rząd nikaraguański. W grudniu 1978 r. FSLN została jeszcze bardziej wzmocniona, kiedy kubańska mediacja doprowadziła do porozumienia między trzema frakcjami FSLN w sprawie zjednoczonego frontu sandinistów. Formalne zjednoczenie FSLN nastąpiło w marcu 1979 r.
.