Jedno z dzieci, którymi opiekuję się w Nowym Jorku, dokucza mi bezlitośnie na temat sposobu, w jaki wymawiam – błędnie, jej zdaniem – imiona jej szkolnych kolegów.

„To jest elle-oh-EEZE (Elouise), nie eh-LOO-ease”, powiedziałaby, trzymając ręce na biodrach. „I jest Cass-sy (Cassie), nie Kay-see.”

Cóż, mam singapurską przyjaciółkę o imieniu Cassie, która również mieszka w Nowym Jorku, a która upiera się przy wymowie Kay-see – bardzo wymowa, która irytuje amerykańską dziewczynkę, którą opiekuję się, nawet w wieku zaledwie sześciu lat.

Jako Singapurczyk, odkryłem, że w ciągu ostatniego półtora roku, w którym mieszkałem w Stanach Zjednoczonych – z czego większość spędziłem w tyglu, jakim jest Nowy Jork, nie mniej – wielu wydaje się mnie nie rozumieć, mimo że angielski jest moim pierwszym językiem.

Albo, oni by wykrzyknęli, „Wow, twój angielski jest taki dobry!”. Dzięki, jak sądzę, za pochwalenie mnie za płynność w moim ojczystym języku.

Zauważyłem również, że nawet jeśli przekazują te same słowa, pewne odmiany angielskiego są częściej kojarzone z kompetencjami zawodowymi i intelektualnymi niż inne.

Moi rówieśnicy z mniejszości dzielą się podobnymi doświadczeniami.

Singapurska aktorka Jody Doo, która przyjechała do Nowego Jorku, aby studiować aktorstwo nie została dopuszczona do swojego showcase’u dyplomowego pięć lat temu, „ponieważ wydział uważał, że 'nie brzmiałam wystarczająco amerykańsko’.”

„Wycięli większość imigrantów”, powiedziała Doo, która ukończyła teatr muzyczny w Circle in the Square Theatre School na Manhattanie. To było po zapłaciła do lekarza mowy trzy razy w tygodniu, aby „rozwiązać problem językowy”.

Interesująco, Doo niedawno zdobył jedną z głównych ról w White Pearl, sztuki, która niedawno miała premierę w Waszyngtonie, DC. Jest on osadzony w Singapurze, a koncentruje się na rasistowskiej reklamy kremu do wybielania skóry. Niegdyś zawstydzona za swój rodzimy akcent, teraz będzie mogła na scenie wypowiadać patois tej małej czerwonej kropki, która łączy w sobie angielski, mandaryński, malajski i dialekty chińskie, takie jak Hokkien. W poście na Facebooku, Doo napisał: „Nie muszę neutralizować mój akcent, aby zaspokoić amerykańskie uszy? SAY WHUT……”

Podobnie południowokoreański aktor Park Hyo Jin, który niedawno ukończył z tytułem magistra sztuk pięknych The New School, również w Nowym Jorku, był sfrustrowany tym, że do spektaklu dyplomowego przydzielono mu tylko role nieme. Przypomniała sobie również, że została wykluczona z zajęć dialektu podczas trzyletniego programu, ponieważ instruktorzy „powiedzieli, że mój amerykański akcent nie był wystarczająco neutralny.”

„Z jednej strony instruktorzy proszą mnie, abym 'pozostała wierna sobie’,” powiedziała Park, przypominając sobie, jak zniechęcili ją do nadania sobie angielskiego imienia, kiedy po raz pierwszy dołączyła do programu. „Z drugiej strony, nie traktują mnie na równi z moimi kolegami z klasy, którzy są biali.”

Złożyła skargę na podstawie Title IX, ale nie przyniosło to większych rezultatów, prawdopodobnie dlatego, że amerykańskie prawo federalne, które reguluje szkoły otrzymujące fundusze publiczne, zakazuje dyskryminacji ze względu na płeć, a nie język.

Brazylijska dziennikarka Gisele Regatao napisała w kawałku dla Columbia Journalism Review w zeszłym roku, że NPR nie nada jej historii „częściowo z powodu mojego akcentu”. Regatao jest również adiunktem dziennikarstwa na City University of New York.

Ale więcej niż „nie brzmi wystarczająco amerykańsko”, wydaje się, że istnieje hierarchia akcentów w wielu społeczeństwach.

W Stanach Zjednoczonych, na przykład, białe, choć zagraniczne akcenty wydają się być łatwo akceptowane. Ogólny brytyjski akcent jest postrzegany szczególnie przychylnie; podczas rozmowy o programach telewizyjnych kilka tygodni temu, dwóch przyjaciół jednogłośnie wymieniło The Great British Bake Off jako jeden z ich ulubionych ze względu na sposób, w jaki brzmi.

Z drugiej strony, badania wykazały, że zagraniczne akcenty od ludzi koloru mają tendencję do bycia negatywnie postrzeganymi tutaj. Profesor językoznawstwa New York University Carina Bauman, na przykład, odkryła w swoich badaniach opublikowanych w 2013 roku – porównując postrzeganie przez anglojęzycznych amerykańskich słuchaczy głównego nurtu amerykańskiego angielskiego, angielskiego o azjatyckim akcencie i brazylijskiego angielskiego o portugalskim akcencie – że azjatycki akcentowany angielski ma tendencję do bycia ocenianym niżej przez amerykańskich słuchaczy pod względem atrakcyjności, statusu i dynamizmu.

Podkreślając, że hierarchia akcentów jest „społecznie arbitralna”, profesor językoznawstwa Boston University Neil Myler przytoczył siebie jako studium przypadku. Urodzony i wychowany w robotniczej dzielnicy w północno-zachodniej Anglii, jego akcent był często odrzucany przez rówieśników, kiedy poszedł na uniwersytet, na południe kraju. Postrzeganie jego akcentu „całkowicie się zmieniło” po przybyciu do USA, powiedział Myler, a także jego życie społeczne.

„Nawet dla mojej żony, Amerykanki, częścią początkowej atrakcyjności był sposób, w jaki brzmiałem!”

Podczas naszej rozmowy Myler kazał mi przeczytać kilka monosylabicznych słów, takich jak „face”, „fade” i „know”, aby zademonstrować, że akcenty ze społeczeństw nieanglojęzycznych mają tendencję do bycia bardziej monotonnymi.

Tan Ying Ying, profesor studiów wielojęzycznych na Nanyang Technological University w Singapurze, powiedziała mi, że najbardziej frustrujące dla niej jest to, jak niektórzy nie-biali ludzie sami mają „szczególną obsesję” na punkcie anglojęzycznych akcentów. „Często nie chodzi o to, co mówisz, ale jak brzmisz”, powiedziała.

I rzeczywiście, za każdym razem, gdy mówimy, nasze języki są wystawiane na próbę. Hierarchia akcentów może utrwalać bigoterię – nawet samo-dyskryminację – a czasem prowadzić do poważnych konsekwencji.

Na przykład Rachel Jeantel, która zeznawała przeciwko byłemu kapitanowi straży sąsiedzkiej George’owi Zimmermanowi za śmiertelne postrzelenie jej szkolnego kolegi, Trayvona Martina w 2013 roku zobaczyła swoje zeznania odrzucone z powodu ich nieznajomości dla ławników. Jeantel, która mówiła w afroamerykańskim, wernakularnym angielskim, została potępiona w internecie za bycie „tępakiem”, „idiotą” i kimś, kto „ledwo potrafi mówić spójnymi zdaniami”. Zimmerman został uniewinniony, a sprawa później zapoczątkowała ruch #BlackLivesMatter.

Czy był to przypadek Jeantel, która nie mówiła dobrze, czy też inni nie słyszeli jej dobrze – z powodu swoich uprzedzeń wobec konkretnych ras, grup etnicznych lub klas społecznych?

Fakt, że nadal jesteśmy oceniani przez nasze akcenty w tym „kosmopolitycznym” wieku, a ludzie mogą być szybko odrzuceni lub uwielbiani przez sposób, w jaki mówią, jest absurdalny. Jeśli nie nauczymy się dobrze słuchać i być otwartym na mowę, która brzmi inaczej, wielu z nas zajmie dużo czasu, aby naprawdę zostać usłyszanym.

Posłuchaj akcentu autorki w jej wywiadzie poniżej:

Śledź Kelly na Twitterze.