To część serii badającej australijską tożsamość narodową, zwłaszcza wokół toczącej się debaty na temat Dnia Australii.

Warto zauważyć, że Dzień Australii upamiętnia zrzucenie ładunku wyrzutków Wielkiej Brytanii na brzegi kontynentu australijskiego. Nie był to akt ucieczki przed opresją religijną, jak w przypadku Ameryki, ani założenie nowego porządku politycznego, jak we Francji.

Brytyjska Australia była tworem decyzji imperialnej. Oznaczało to, że silne związki z Wielką Brytanią i brytyjską monarchią trwały aż do XX wieku. Od czasu do czasu pojawiali się republikanie, którzy opowiadali się za tak zwaną niepodległą Australią, zwłaszcza w XIX wieku, ale entuzjazm dla Imperium Brytyjskiego wzrósł w pierwszej połowie XX wieku.

Australijczycy byli Australijczykami, ale byli też Brytyjczykami. Dumnie przechwalano się, że Australijczycy są bardziej „brytyjscy” niż mieszkańcy Londynu. To, oczywiście, było prawdopodobnie prawdą, biorąc pod uwagę, że Londyn przyciągał ludzi z całego imperium i był kosmopolityczny w sposób, który Australia nie była.

Wcześniejsi osadnicy byli Brytyjczykami w bardzo australijski sposób. Australijskość była osadzona w ich brytyjskości; te dwa nie były w konflikcie. W świętowaniu Dnia Australii świętowali siebie i swój osobliwy australijski sposób. Takie obchody nie mogły być interpretowane jako wskazujące na chęć pozbycia się monarchii lub imperium.

„Cringe kulturowy” może być ważny dla Barry’ego Humphriesa i innych postaci literackich, które uczęszczały do prywatnych szkół w Melbourne, ale, jak argumentował Len Hume, zwykli Australijczycy pierwszej połowy XX wieku mieli żywą kulturę popularną, w tym wielkie postacie komiczne, takie jak Roy Rene i Lennie Lower.

Co więcej, Australijczycy czuli dużą solidarność ze swoimi brytyjskimi kuzynami. Rozważmy następujący cytat:

Australijczycy wiedzą, że nasza przyszłość jest związana z Wielką Brytanią, nie tylko przez więzy rasy i pokrewieństwa, ale z twardych, praktycznych powodów.

Nie, mówcą nie był Robert Menzies, ale Ben Chifley w 1948 roku.

Witness the massively popular reception of the new monarch, Queen Elizabeth, when she visited Australia in 1954.

W 1950 r. Wielka Brytania odbierała jeszcze 38,7% australijskiego eksportu, który do 1960 r. spadł do 26%. Nawet w latach 50. silny związek między Australią a Wielką Brytanią miał wiele sensu.

Do tego czasu stało się jednak jasne, że Imperium Brytyjskie nie było już koncernem, a czas Wielkiej Brytanii jako znaczącej potęgi światowej dobiegł końca. Stary związek między Australią a Wielką Brytanią zmieniał się, a Australia kierowała swoje polityczne lojalności bardziej w stronę USA, a swój handel w stronę Azji.

Przed drugą wojną światową nie było powodu, by zakładać, że 25 lat później nie będzie już Imperium Brytyjskiego i że Wielka Brytania będzie dążyć do „przyłączenia się do Europy”.

Myślę, że można argumentować, iż był to szok i że historia Wielkiej Brytanii w ciągu ostatnich 50 lat może być rozumiana, przynajmniej częściowo, jako próba poradzenia sobie z utratą „wielkości”. Zeszłoroczne głosowanie w sprawie Brexitu wskazuje, że Brytyjczycy nie pogodzili się jeszcze ze swoim nowym miejscem w świecie.

Szok powojennego upadku Imperium Brytyjskiego był również wielki dla Australii. Cut adrift od imperium, to musiał refashion i remake siebie. Z pewnością nadal posiadała polityczne, społeczne i kulturowe dziedzictwo wywodzące się z Wielkiej Brytanii, ale oddalała się i coraz bardziej formowała swoją własną, odrębną tożsamość.

Zmniejszały się więzi handlowe i napływały wielkie rzesze imigrantów z wielu części świata, przekształcając kraj. Więzi solidarności z Wielką Brytanią, tak oczywiste dla Chifleya w 1948 r., zastanowiłyby młodego Australijczyka w 2017 r.

Ponownie, podobnie jak w przypadku Wielkiej Brytanii, znaczna część historii Australii w ciągu ostatnich 50 lat była próbą pogodzenia się z końcem imperium. Proponowano i próbowano wielu rozwiązań, od nowego nacjonalizmu lat Whitlama, przez wielokulturowość, po ideę, że Australia jest częścią Azji. Albo nawet mieszankę wszystkich trzech. I wtedy, oczywiście, jest ciągła kwestia miejsca rdzennych Australijczyków.

Australia wciąż nie wypracowała swojego miejsca w postimperialnym świecie. Wie, że nie może być drugim USA; Australia nie posiada zasobów, aby utrzymać 300 milionów ludzi. Wie, że więzi z Wielką Brytanią będą się z czasem tylko osłabiać. Wydaje się, że nadal istnieje wiele niepokoju o to, gdzie jest nasze miejsce, podczas gdy to, czego potrzebujemy, to jasne, trzeźwe i realistyczne podejście do przeszłości i teraźniejszości.

Dzień Australii świętuje początki brytyjskiej Australii i w pewnym sensie może być rozumiany jako twór imperialny. W ostatnich czasach stał się on świętem australijskiej kultury popularnej, naznaczonym grillowaniem i noszeniem ubrań z australijską flagą. Czy to znak, że dzień ten stracił na znaczeniu?

Prawdopodobnie jednym z najbardziej atrakcyjnych elementów australijskiej historii od 1788 roku jest fakt, że tak wielu jej mieszkańców, przynajmniej w początkowym okresie, było odrzutkami brytyjskiego społeczeństwa, którzy musieli odnaleźć się w obcym świecie, który zmuszeni byli nazywać domem.

Prawdopodobnie z tego powodu, Australia rozwinęła energiczną kulturę popularną z ballad buszu do The Bulletin i dalej. Jest wiele do powiedzenia dla świętowania australijskiej zwyczajności, która z pewnością wykracza poza jej imperialne korzenie.

Zobacz inne kawałki w serii tutaj.