Neutralność i ograniczone działania wojenne, 1815-1914

Neutralność w formie, w jakiej istniała w 1914 roku, została ukształtowana przede wszystkim przez jej ewolucję podczas „długiego” XIX wieku. Uznawana za cenne narzędzie polityki państwowej zarówno przez wielkie, jak i małe mocarstwa, neutralność – tak stara jak sama wojna – została przedefiniowana jako zbiór międzynarodowych ustaw prawnych, które zobowiązywały państwa do określonych zachowań, regulując w ten sposób postępowanie wojowników i niewojowników w czasie wojny. Została ona przyjęta przez państwa chcące uniknąć angażowania się w kosztowne i niepotrzebne wojny, ale miała również właściwości systemowe: zapewniała europejską i światową stabilność poprzez ograniczanie skali i zakresu wojen oraz ochronę coraz bardziej istotnych powiązań między państwami europejskimi a ich (imperialnymi) rynkami i dostawami. Pierwsza wojna światowa i jej „totalizująca logika” pozbawiły jednak neutralność jej systemowej wartości, powodując ogromną presję wywieraną przez walczące wielkie mocarstwa na (mniejsze) państwa, które wybrały neutralność. Neutralność zdołała jednak zachować część swojej wartości – zarówno dla walczących stron, jak i dla samych neutralnych – z powodów strategicznych, politycznych, ekonomicznych i kulturowych.

W 1914 r. powstał obszerny, ale bynajmniej nie kompletny i niekwestionowany zbiór prawa międzynarodowego, który określał parametry działania państw neutralnych. Składały się na niego prawa i obowiązki neutralne sformalizowane w umowach międzynarodowych, takich jak Deklaracja Paryska z 1856 roku oraz Konwencje Haskie z 1899 i 1907 roku. Na przykład V Konwencja Haska gwarantowała, że w czasie wojny terytorium państw neutralnych będzie nienaruszalne. To prawo do integralności terytorialnej implikowało również obowiązek powstrzymania wojowniczego personelu wojskowego przed przemieszczaniem się przez terytorium neutralne. Pozwolenie im na swobodny przejazd dawałoby im wyraźną przewagę militarną, a zatem byłoby uznane za nieneutralne. Kwestia tego, co dokładnie stanowi wystarczające neutralne pilnowanie granic, pozostawała jednak otwarta, co pokazuje, że nawet w „złotym wieku” prawnej neutralności jej stosowanie było obarczone niepewnością. System był jednak wykonalny, nie tylko dlatego, że systemowa wartość neutralności była powszechnie doceniana, ale także dlatego, że neutralność nigdy nie była „tylko” systemem prawnym: była także kształtowana przez precedensy oraz narodowe i ponadnarodowe wyobrażenia o tym, co neutralny „powinien” robić.

Neutralność i wojna totalna, 1914-1918

Pierwsza wojna światowa była świadkiem naruszeń neutralności na bezprecedensową skalę. Wojownicy najechali neutralne terytorium i przyjęli „prawa wojownika” na morzu, które naruszały zarówno ducha porozumień sprzed 1914 roku, jak i dziesięciolecia precedensów. Ponieważ nie chodziło już o stabilność systemu międzynarodowego – oba walczące bloki przedstawiały swoje wysiłki wojenne jako walkę o zmianę świata na lepsze – neutralność państwa musiała służyć walczącym stronom w jakimś praktycznym celu. Czasami cele te były wspólne dla wszystkich walczących stron – neutralność Holandii była możliwa między innymi dzięki wspólnej niechęci do otwarcia nowego frontu tak blisko ważnych skupisk ludności niemieckiej i brytyjskiej – ale częściej były one sprzeczne. Często tylko (realne lub domniemane) korzyści ekonomiczne i niebezpieczeństwo zepchnięcia neutralnego do obozu wroga służyły ograniczeniu presji wojsk, co potrafili wykorzystać wytrawni neutralni dyplomaci.

Co więcej, w tych państwach, które zostały trwale zneutralizowane (np. Szwajcaria) lub były długo neutralne (np. Holandia i Szwecja), w XIX wieku ukształtował się związek między tożsamością narodową a neutralnością, który przetrwał I wojnę światową. Inne państwa pozostały neutralne, ponieważ uznano to za najmniej dzielącą je opcję (np. Hiszpania). Stanowiły one jednak mniejszość. Większość państw, które ogłosiły neutralność w momencie wybuchu wojny w lipcu 1914 roku, ostatecznie formalnie (jak Bułgaria czy Rumunia) lub nieformalnie opowiedziało się po którejś ze stron (jak państwa związane z aliantami lub mocarstwami centralnymi, czego przykładem jest Urugwaj). Ich elity rządzące uważały, że ambicje narodowe mogą zostać zrealizowane tylko poprzez aktywne zaangażowanie w wojnę lub miejsce przy stole na konferencji pokojowej, która ją zakończy. Na przykład zjednoczenie wszystkich Włochów w jednym państwie, argumentowali interwencjoniści na początku 1915 roku, mogło zostać osiągnięte tylko poprzez wyzwolenie siłą terytoriów irredentystycznych. A rząd amerykański twierdził w 1917 roku, że nie może tolerować globalnego porządku dyktowanego przez niemieckiego Kaisera; dlatego walczył o to, by porozumienie pokojowe było zgodne z amerykańskimi wartościami, interesami i ambicjami.

Neutralność mogła również zostać utracona z powodu wykroczeń wojownika: suwerenność Belgii i Albanii, na przykład, została poświęcona tylko dlatego, że postrzegane korzyści strategiczne przeważyły nad minusami. Neutralność mogła przetrwać I wojnę światową tylko wtedy, gdy zarówno ludność państwa neutralnego, jak i walczące mocarstwa były przekonane, że korzyści płynące z neutralności przeważają nad walką. Fakt, że 11 listopada 1918 roku tylko kilka państw pozostało neutralnych (w Europie: Norwegia, Szwecja, Dania, Holandia, Szwajcaria i Hiszpania; w Ameryce Południowej: Meksyk, Chile i Argentyna) sugeruje, że zdolność do tego w czasie I wojny światowej była raczej wyjątkiem niż regułą.

Oprócz państw neutralnych – i obywateli samoidentyfikujących się jako neutralni – niektóre organizacje i instytucje międzynarodowe, takie jak Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża i Stolica Apostolska, również pozostały neutralne przez całą wojnę. Również w tym przypadku dalsza neutralność zależała od połączenia ciągłej użyteczności ich usług świadczonych na rzecz walczących stron i ich postrzeganego interesu własnego w dalszym nieangażowaniu się w konflikt.

Samuël Kruizinga, Uniwersytet Amsterdamski

Redaktor sekcji: Emmanuel Debruyne

.