Nadszedł długo oczekiwany dzień – Henryk VIII z dumą oczekiwał narodzin swojego pierwszego syna z drugą żoną, Anną Boleyn. Nie udało mu się spłodzić syna z pierwszą żoną, Katarzyną Aragońską, co było powodem wielu sporów i skłoniło go do zerwania z Kościołem katolickim w Rzymie, by ponownie się ożenić. Henryk był tak pewny, że dziecko będzie chłopcem, że kazał zawczasu sporządzić listy zwiastujące narodziny księcia. Jednak 7 września 1533 roku Anna urodziła w pałacu Greenwich dziewczynkę – ku wielkiemu rozczarowaniu króla. Uroczysty pojedynek został odwołany, a do proklamacji przed ich wydaniem pośpiesznie dodano literę „s”. Dziecko, które odziedziczyło po ojcu płomiennie rude włosy, otrzymało imię Elżbieta po swoich babkach, Elżbiecie York i Elżbiecie Howard.

W chwili narodzin Elżbieta była domniemanym dziedzicem, ale jej miejsce w linii sukcesji ulegało wahaniom. Gdy miała zaledwie dwa lata, jej matka została stracona, a Elżbietę uznano za nieślubną – ten sam los spotkał jej starszą przyrodnią siostrę, Marię, po unieważnieniu małżeństwa jej rodziców. Elżbieta widywała ojca tylko przy specjalnych okazjach i miała zaledwie cztery lata, gdy książę, którego tak bardzo pragnął Henryk – Edward – urodził się jego trzeciej żonie, Jane Seymour.

• Czy sir Walter Ralegh naprawdę złożył swój płaszcz dla Elżbiety I?
• 7 rzeczy, których (prawdopodobnie) nie wiedziałeś o Elżbiecie I
• Jak naprawdę wyglądała Elżbieta I w wieku 60 lat?

Dopiero w 1543 roku Henryk naprawił swoje nadszarpnięte relacje z dwiema córkami, i to dzięki interwencji swojej szóstej i ostatniej żony, Katarzyny Parr. Księżniczki zostały ponownie przywrócone do linii sukcesji, po Edwardzie.

Po śmierci Henryka VIII w 1547 roku Elżbieta zamieszkała z Parr i jej nowym mężem, Thomasem Seymourem – bratem Jane Seymour, który wcześniej wyraził chęć poślubienia 13-letniej księżniczki.

Spekuluje się, że Seymour mógł znęcać się nad młodą Elżbietą; jej guwernantka donosiła, że widziała, jak Seymour często wchodził do pokoi księżniczki i zachowywał się nieodpowiednio. Nie jest jasne, co Parr czuła w związku z zachowaniem męża, ale w końcu odesłała Elżbietę po tym, jak przyłapała parę w uścisku. Po śmierci Parr w 1548 roku Seymour ponowił swoje starania o poślubienie Elżbiety, ale został stracony za zdradę stanu, zanim jego plany zdążyły cokolwiek zmienić.

• Czy Thomas Seymour wykorzystywał seksualnie nastoletnią księżniczkę Elżbietę?
• Osoba Elżbiety I: niezgłębiona królowa

Więcej wstrząsów miało dopiero nadejść. W 1553 r. Edward VI zmarł na gruźlicę. Tuż przed śmiercią sporządził testament, w którym ponownie wykluczył z tronu swoje przyrodnie siostry na rzecz kuzynki, lady Jane Grey. Rządy Jane trwały tylko dziewięć dni, zanim na tronie zasiadła Maria. Elżbiecie nie wiodło się lepiej podczas panowania Marii i stale była podejrzewana o spiskowanie przeciwko przyrodniej siostrze.

W 1554 r. Elżbieta została uwięziona na rok po Buncie Wyatta, rewolcie, która powstała z gniewu na decyzję Marii o poślubieniu Filipa Hiszpańskiego. Mówiono, że buntownicy chcieli zastąpić Marię Elżbietą, choć nie ma dowodów na to, że była w to zamieszana.

Kolej na rządy Elżbiety przyszła w 1558 r., w wieku 25 lat, po bezdzietnej śmierci Marii. Choć nie była synem, na którego liczył Henryk, Elżbieta jest powszechnie pamiętana jako najbardziej udany monarcha z dynastii Tudorów – i dowód na to, że kobiety mogą rządzić bez męża.

Ten artykuł został po raz pierwszy opublikowany w wydaniu BBC History Revealed z września 2019 roku

.