Seryjne poszerzanie powoduje małe rozdarcia ujścia cewki moczowej, po których następuje wtórne gojenie. W dłuższej perspektywie czasowej powoduje to powstanie ciaśniejszego zwężenia na końcu prącia; dlatego też odradza się tę procedurę.

Meatotomia lub meatoplastyka jest ostatecznym sposobem leczenia zwężenia przewodu mięsnego. Mezatotomia jest prostą procedurą, w której komora zwieracza jest miażdżona (w celu hemostazy) przez 60 sekund za pomocą prostego zacisku (autorzy uznali, że prążki małego, nieząbkowanego zacisku jelitowego są idealne do tego zastosowania), a następnie dzielona za pomocą drobno zakończonych nożyczek.

Brown i wsp. przedstawili doskonałe wyniki po 130 gabinetowych meatotomiach, z tylko dwoma nawrotami zwężenia przewodu i jednym pacjentem z krwawieniem wymagającym założenia szwów. Podkreślili oni również opłacalność tego leczenia i zauważyli dobrą tolerancję pacjentów, jeśli zastosuje się opiekuńcze podejście, aby uspokoić dziecko przed i podczas zabiegu. W tej serii zachęcano rodziców do pozostania z dziećmi podczas operacji; ich obecność zdawała się mieć działanie uspokajające.

W retrospektywnym badaniu 55 chłopców, u których wykonano kliniczną meatotomię (CM) w znieczuleniu miejscowym lidokainą i prilokainą (EMLA), Fronczak i wsp. stwierdzili, że chociaż odsetek powodzeń był niższy niż we wcześniejszych badaniach, a częstość występowania bólu większa, to jednak możliwe było wykonanie wszystkich CM, a u ponad 90% pacjentów obserwowano ustąpienie lub poprawę objawów. Koszt CM wynosił w przybliżeniu jedną dziesiątą kosztu meatotomii wykonywanej w znieczuleniu ogólnym, a w piśmiennictwie nie ma dowodów na jej niższość.

Jeśli opiekunowie i pacjent współpracują, meatotomię można wykonać w gabinecie lekarskim, nakładając miejscowo eutektyczną mieszaninę środków znieczulenia miejscowego (krem EMLA) na całą żołądź i zabezpieczając ją na miejscu przez co najmniej 30 minut opatrunkiem okluzyjnym. Po 30 minutach opatrunek jest usuwany, a prącie przygotowywane i umieszczane w sterylnym polu.

Przez cały czas trwania procedury ważne jest, aby uspokoić dziecko i powiedzieć mu, co jest robione.

Jedno ostrze prostego zacisku jest wprowadzane do ujścia cewki moczowej, a komora cewki moczowej jest miażdżona (~3 mm) przez zamknięcie zacisku. W większości przypadków zapewnia to odpowiednią hemostazę. Zmiażdżony obszar jest dzielony prostymi, drobno zakończonymi nożyczkami i nakładana jest maść z antybiotykiem.

Po operacji bardzo ważne jest, aby opiekunowie oddzielili brzegi ujścia i stosowali maść dwa razy dziennie przez 2 tygodnie, a następnie raz dziennie przez kolejne 2 tygodnie, aby zapobiec przyleganiu jednej strony meatotomii do drugiej. Niektórzy specjaliści zalecają rozszerzenie za pomocą nasmarowanej rurki do karmienia lub końcówki rurki z maścią (antybiotyk, steryd lub kombinacja) na okres do 8 tygodni.

W badaniu ankietowym dotyczącym urologicznych procedur dziecięcych wykonywanych w gabinecie, które obejmowały meatotomię, lizę zrostów wargowych i obrzezanie noworodków, Smith i Smith stwierdzili, że 95 z 99 rodziców stwierdziło, że są zadowoleni z decyzji o wykonaniu tych procedur w gabinecie, a 95% zgłosiło dobre wyniki (tylko u jednego pacjenta wystąpiło nawracające zwężenie przewodu moczowego).

Łagodna dysuria może być obecna przez 1-2 dni po meatotomii. Jeśli dysuria prowadzi do zatrzymania moczu, umieszczenie dziecka w wannie z ciepłą wodą może pobudzić mikcję.

Należy również pamiętać, że przez pewien czas po korekcji chirurgicznej może wystąpić zraszanie strumienia moczu jako konsekwencja obrzęku.

Zależnie od wieku i temperamentu dziecka, preferowane może być wykonanie zabiegu meatotomii z pacjentem poddanym sedacji lub znieczuleniu ogólnemu na sali operacyjnej.

Niektórzy chirurdzy preferują meatoplastykę, w której zakłada się szwy, aby pomóc w utrzymaniu otwartego ujścia moczowego, niż meatotomię, powołując się na badania sugerujące mniejszy odsetek nawrotów po meatoplastyce. Meatoplastyka wymaga zwykle sedacji lub znieczulenia ogólnego.

Inni donoszą o doskonałych wynikach stosowania meatotomii. Ostatecznie wybór metody (meatotomia, meatoplastyka lub brak operacji) opiera się na dokładnej dyskusji między świadczeniodawcą, członkami rodziny i pacjentem (jeśli dotyczy).

.