Przegląd literatury medycznej nie ujawnił żadnych doniesień na temat miejscowego stosowania leków w leczeniu ZMG. Niezależnie od tego, czy zapalenie błony naczyniowej spowodowane jest chorobą ogólnoustrojową, czy oftalmopatią związaną z tarczycą, miejscowy stan zapalny jest czynnikiem sprzyjającym. Miejscowy stan zapalny może reagować na leki przeciwzapalne. Należy zauważyć, że miastenia nie jest bezpośrednim wynikiem zapalenia, ale raczej osłabieniem spowodowanym przez przeciwciała. Objawy związane z miastenią są spowodowane produkcją przeciwciał, która niekoniecznie jest zlokalizowana, więc nie oczekuje się, że miejscowe zastrzyki kortykosteroidów zmniejszą produkcję krążących przeciwciał przeciwko receptorowi acetylocholiny. Może to być głównym powodem, dla którego w niewielu opublikowanych do tej pory badaniach badano stosowanie miejscowego leczenia w MG. Agius twierdzi jednak, że OMG może być związane z budową antygenów mięśni ocznych i/lub zmniejszoną podatnością na czynniki ryzyka. Soltys i wsp. donoszą, że w autoimmunologicznym MG połączenia nerwowo-mięśniowe w mięśniach zewnątrzgałkowych są bardziej podatne na uszkodzenia wywołane przez dopełniacz niż w innych mięśniach. Czynniki lokalne wydają się więc być główną przyczyną OMG. Chociaż wiele kwestii pozostaje do wyjaśnienia, miejscowe wstrzyknięcie deksametazonu wydaje się być skuteczną opcją leczenia. Miejscowe stosowanie deksametazonu jest proste, wygodne i prawie pozbawione ryzyka.

Co ważniejsze, miejscowe iniekcje deksametazonu osiągnęły dobre wyniki w praktyce klinicznej. W naszej prospektywnej analizie przypadków na małą skalę, która obejmowała 14 przypadków, 11 przypadków osiągnęło remisję niezależną od leku; 1 przypadek osiągnął remisję zależną od leku, 1 przypadek poprawił się; 1 przypadek nie poprawił się. Ogólny odsetek wyleczeń wyniósł 85,7%. Chociaż mechanizm działania miejscowej terapii hormonalnej w OMG pozostaje niejasny, nie można zaprzeczyć efektowi klinicznemu.

Pośród licznych badań dotyczących doustnej terapii farmakologicznej w OMG, niewiele z nich badało zeza, ptozę lub ilościowe pomiary zakresu ruchu gałek ocznych jako wyniki. Kupersmith i wsp. donosili o użyciu prednizonu i pirydostygminy w leczeniu pacjentów z OMG. Miesiąc później po leczeniu stopień zeza nie zmienił się znacząco w grupie otrzymującej pirydostygminę i zmniejszył się z 12,2 PD do 5,5 PD w grupie otrzymującej prednizon. Spośród 51 pacjentów, którzy odpowiedzieli na leczenie prednizonem, u 26 wystąpił nawrót objawów w miarę zmniejszania dawki prednizonu. W 2-letniej obserwacji tylko 12 z 55 pacjentów w grupie otrzymującej prednizon zgłosiło całkowite ustąpienie objawów. Żaden pacjent w grupie pirydostygminy nie uzyskał całkowitej ulgi. Park i wsp. obserwowali 20 pacjentów z MG, u których początkowym objawem był jawny zez porażenny, przez 45,4 ± 39,7 miesięcy. Po leczeniu systemowym (hormon i inhibitor cholinoesterazy) tylko 6 pacjentów (21,4 ± 11,1) dobrze zareagowało na leczenie i zgłosiło ustąpienie diplopii. Czterech pacjentów (14,3%) miało częściową reakcję, a 18 przypadków (64,3%) miało niewielką lub żadną odpowiedź na leczenie; 10 przypadków (35,7%) nadal cierpiało z powodu zeza o wartości > 15 PD. Sześć przypadków poddano operacji zeza. Vanikieti i wsp. przeprowadzili retrospektywne badanie wpływu doustnego podawania prednizonu i/lub pirydostygminy na OMG u dzieci. Tylko 13 (21,67%) z 60 dzieci z blepharoptosis uzyskało niezależną od leków remisję, a tylko 3 (7,9%) z 38 pacjentów z oftalmoplegią uzyskało niezależną od leków remisję. Około 50% pacjentów w niewielkim stopniu lub wcale nie reagowało na leki doustne. W tabeli 3 podsumowaliśmy wyniki tego badania i wcześniejszych doniesień o doustnej terapii hormonalnej dla OMG.W przeciwieństwie do tych wcześniejszych doniesień o stosowaniu leków doustnych, nasze badanie pokazuje, że miejscowe wstrzyknięcie deksametazonu ma lepszy wynik leczenia OMG.

W naszym badaniu, woleliśmy bezpośrednio wstrzykiwać lek do dotkniętych mięśni zewnątrzgałkowych, zazwyczaj prostownika przyśrodkowego, i badaliśmy czas trwania remisji dla różnych objawów. Uważamy, że takie podejście może pomóc w identyfikacji optymalnego podejścia terapeutycznego, z którym można przyspieszyć powrót do zdrowia po porażeniu pozagałkowym. Wśród pacjentów, którzy ostatecznie wyleczyli się z ptosis, czas do powrotu do zdrowia wynosił ≤1 tydzień. Średni czas do wyzdrowienia z diplopii wynosił 1,75 ± 0,62 tygodnia, a średni czas do wyzdrowienia z dwojenia oka wynosił 4,55 ± 2,44 tygodnia. Nadal najtrudniejsze jest odzyskanie porażenia pozagałkowego, które może trwać kilka miesięcy. Stwierdziliśmy, że powrót do zdrowia po porażeniu pozagałkowym jest najtrudniejszy, może trwać kilka miesięcy, a czas powrotu do zdrowia jest związany ze stopniem porażenia mięśni. Czas powrotu do zdrowia jest związany ze stopniem porażenia mięśni. W porównaniu z ogólnoustrojowymi steroidami, miejscowe iniekcje deksametazonu mają szybszy początek u pacjentów z OMG. Poprawa kliniczna wywołana doustnymi steroidami zwykle zaczyna się w ciągu 2 do 4 tygodni, z wyraźną poprawą wymagającą 6-8 tygodni .

W szczególności, chociaż wybrano bezpośrednie wstrzykiwanie mięśni zewnątrzgałkowych, sekwencja odzyskiwania objawów obserwowana u pacjentów naszego badania była podobna do tej obserwowanej u pacjentów, którzy otrzymali doustną terapię lekową .Zauważyliśmy również, że mięsień szyi najdalej od punktu wstrzyknięcia odzyskał najszybciej. Staraliśmy się zidentyfikować przyczynę tego zjawiska. Nan i wsp. donoszą, że pojedyncza iniekcja podtorebkowa acetonidu triamcynolonu (TA) była w stanie rozprzestrzenić się po całym globie, włączając w to ciecz wodnistą, ciało rzęskowe tęczówki, ciało szkliste, neurosiatkówkę, nabłonek barwnikowy siatkówki i naczyniówkę, a stężenie terapeutyczne utrzymywało się przez co najmniej 30 dni. Roesel i wsp. zaobserwowali podobne wyniki stosowania okołogałkowych iniekcji kortykosteroidów, podawanych drogą podtorebkową lub w postaci iniekcji w dno oczodołu, w leczeniu zapalenia błony naczyniowej oka. Na podstawie powyższych badań spekulujemy, że okołogałkowe iniekcje kortykosteroidów mogą łatwo dyfundować do przyległych tkanek mięśniowych i w ten sposób osiągać stężenia terapeutyczne. Ostatnie badania donoszą, że terapia wysokimi dawkami dożylnego metyloprednizolonu u pacjentów z OMG lub łagodną GMG pozwala na szybszą poprawę i lepszą skuteczność niż doustne podawanie prednizonu. Deksametazon wstrzyknięty do mięśni okoruchowych lub zewnątrzgałkowych może również dotrzeć do innych części ciała za pośrednictwem krwi krążącej. Ta zdolność do dyfuzji może tłumaczyć szybkie złagodzenie objawów związanych z szyją obserwowane w tym badaniu. Zastrzyki pod-Tenon mogą osiągnąć takie same efekty leczenia jak zastrzyki w mięśnie pozagałkowe, jednocześnie zmniejszając ryzyko krwotoku z mięśni i miejscowego urazu.

Pomimo że większość pacjentów miała dobre wyniki, zauważyliśmy, że dwóch starszych pacjentów z ciężką blepharoptozą miało słabe wyniki (pacjenci 7 i 13). Oprócz faktu, że niektórzy pacjenci nie są wrażliwi na hormony, zauważamy również, że wyniki systemowej terapii lekami doustnymi pokazują, że leczenie OMG u dzieci wydaje się być lepsze niż u osób starszych. Czy ten sam problem istnieje w terapii miejscowej pozostaje do dalszego obserwowania.

W przypadku OMG, które jest leczone lekami systemowymi, kontynuacja terapii kortykosteroidami jest zazwyczaj konieczna, aby zapobiec nawrotom i konwersji do GMG. Biorąc pod uwagę działania niepożądane hormonów, nie podawaliśmy ciągłej terapii iniekcyjnej pacjentom, u których objawy ustąpiły. W tym badaniu 10 z 14 pacjentów (71,3%) pozostało stabilnych w okresie obserwacji po zaprzestaniu leczenia. Niektóre badania sugerują, że pacjenci, którzy otrzymują immunologiczną terapię interwałową podczas wczesnego stadium OMG, są mniej narażeni na rozwój choroby ogólnoustrojowej. Agius podał, że OMG może wynikać ze zwiększonej produkcji przeciwciał i rozszerzenia antygenowych celów molekularnych. Czas trwania początkowej fazy ataku immunologicznego na połączenie nerwowo-mięśniowe może być ważnym czynnikiem determinującym ciężkość choroby. Spekulujemy, że skuteczność miejscowych kortykosteroidów w łagodzeniu objawów OMG może zmniejszyć możliwość nawrotu i zaostrzenia choroby. Dramatyczne wyniki tego badania mogą również odzwierciedlać błąd statystyczny spowodowany krótkim czasem obserwacji i małą liczbą przypadków. Podsumowując, długoterminowy wpływ miejscowej terapii hormonalnej na OMG wymaga dalszych badań.

Badanie to miało pewne ograniczenia. Po pierwsze, mechanizm miejscowego wstrzykiwania hormonów w leczeniu OMG nie jest jasny. Po drugie, nie dokonano klinicznego porównania z lekami systemowymi. Ponadto, liczba przypadków uwzględnionych w tym badaniu jest niewielka. Jako układowa choroba immunologiczna, MG powszechnie utrzymuje się w czasie, pomimo przejściowej remisji. Dlatego też konieczne będą dalsze badania w celu określenia optymalnego miejsca wstrzyknięcia, optymalnego odstępu czasowego między wstrzyknięciami oraz optymalnego przebiegu leczenia. Stabilność osiągniętego efektu leczniczego, odsetek nawrotów i odsetek konwersji będą musiały być badane na większą skalę i przez dłuższy okres czasu.

.