Jednym z wyznaczników dobrego lidera biznesowego jest chęć ciągłego uczenia się i doskonalenia. W związku z tym istnieje ogromny rynek dla samodoskonalenia – od autobiografii prezesów, przez TED Talks, po książki na temat zarządzania i osiągnięć.

Ale ile tak naprawdę można się nauczyć od sukcesu? Weźmy na przykład Steve’a Jobsa, który od podstaw zbudował potężne imperium Apple. Czy możemy zidentyfikować kluczowy czynnik, który przyczynił się do jego sukcesu? Czy był to jego potężny napęd? Jego smykałka do marketingu? Czy może coś zupełnie innego?

Przyczyny niepowodzeń, z drugiej strony, mogą być o wiele łatwiejsze do określenia, zwłaszcza gdy przynoszą upadek wcześniej odnoszącej sukcesy organizacji. I chociaż truizmem jest, że najlepiej uczymy się na błędach, te błędy nie muszą być nasze własne.

Przyglądamy się siedmiu najgorszym dyrektorom generalnym w historii i temu, co zrobili, aby zasłużyć na tę etykietę – abyś mógł się upewnić, że nie pójdziesz w ich ślady.

Kay Whitmore

Eastman Kodak
Ta historia to historia samozadowolenia i braku wizji. W 1990 roku, w pierwszym roku pracy Kaya Whitmore’a jako dyrektora generalnego Kodaka, zasnął on na spotkaniu z Billem Gatesem, na którym omawiano integrację produktów firmy z systemem Windows.

I pomimo faktu, że Eastman Kodak opracował aparat cyfrowy w 1975 roku, Whitmore odmówił poważnego potraktowania tej technologii i nie zainwestował. Gdy cyfrówki zaczęły opanowywać świat, firma podupadła. Whitmore został zwolniony po trzech latach, głównie za to, że nie udało mu się wystarczająco obniżyć kosztów. Lekcja: Whitmore wywodził się z branży filmowej i zupełnie nie dostrzegł możliwości, jakie daje świat cyfrowy.

Carly Fiorina

HP

Kiedy Carly Fiorina została dyrektorem generalnym HP w 1999 roku, określiła się jako „agentka zmian” – i z pewnością zmieniła firmę. Do czasu jej odejścia sześć lat później, HP stracił połowę swojej wartości i tysiące pracowników, choć Fiorina nadal płacił sobie dużo.

Nieprawidłowe decyzje obejmowały próby zakupu PricewaterhouseCoopers za 14 mld USD; po jej zniechęceniu, to poszedł do IBM za mniej niż 4 mld USD. Tymczasem fuzja z Compaqiem była powszechnie postrzegana jako katastrofa. W dniu, w którym Fiorina została zwolniona, wartość rynkowa HP wzrosła o 3 miliardy USD.

Lekcja: Fiorina antagonizowała zarówno pracowników, jak i inwestorów, jednocześnie najwyraźniej nigdy nie wątpiąc we własną słuszność. Słuchaj tych, którzy cię otaczają.

Warren Anderson

Union Carbide
Warren Anderson był dyrektorem generalnym amerykańskiej firmy chemicznej Union Carbide, gdy zakład w Bhopalu w Indiach uwolnił ponad 40 ton trującego gazu do otaczającego miasta, zabijając kilka tysięcy ludzi i poważnie raniąc kolejne setki tysięcy. Podczas gdy Anderson miał odwagę odwiedzić Bhopal kilka dni później, uciekł po aresztowaniu i zwolnieniu za kaucją, nigdy nie wracając.

Firma twierdziła, że wypadek został spowodowany przez niezadowolonego pracownika, i że rząd indyjski był winny, pozwalając ludziom żyć tak blisko miejsca zdarzenia. Ale Anderson sam przyznał, że zakład nie miał takich samych standardów bezpieczeństwa jak te w USA.

Lekcja: Anderson był najwyraźniej zdruzgotany katastrofą, ale faktem pozostaje, że wszystko zatrzymuje się na górze.

John Sculley

Apple
John Sculley został zatrudniony w PepsiCo ze względu na swoje doświadczenie biznesowe i umiejętności marketingowe – ale skończyło się na wyrzuceniu Steve’a Jobsa, który nie tylko go zatrudnił, ale był niewątpliwie prawdziwą siłą napędową firmy.

Sculley podobno widział Jobs, znakomity marketer sam, jako rywal.

Sculley nie posiadał prawdziwej wiedzy technicznej i podjął szereg chwiejnych decyzji produktowych, w tym uruchomienie Apple Newton i przejście do kamer i odtwarzaczy CD.

W końcu, oczywiście, Jobs został sprowadzony z powrotem; do tego czasu, Sculley został zwolniony po dekadzie problemów.

Lesson: Nie pozwól, aby emocje doprowadziły Cię do podejmowania złych decyzji.

Ken Lay

Enron

Wzlot i upadek Kena Laya zawiera w sobie element greckiej tragedii. Pod jego kierownictwem gigant energetyczny Enron urósł do rangi firmy wartej 100 miliardów dolarów – zanim w 2001 roku stracił 99,7% swojej wartości.

Lay zdobywa podwójne punkty jako katastrofalny dyrektor generalny, wykazując się zarówno niekompetencją, jak i nieuczciwością. Niezainteresowany codziennym funkcjonowaniem firmy, dał wolną rękę kilku wyraźnie podejrzanym podwładnym. Gdy firma upadała, podpisał się pod ogromnym oszustwem księgowym, mającym na celu zawyżenie kondycji finansowej firmy.

Lay zmarł na atak serca w lipcu 2006 roku, na krótko przed wydaniem wyroku, ale spodziewano się, że dostanie do 30 lat więzienia za swój udział w oszustwie.

Lekcja: Kultura korporacyjna Enronu skupiała się na zwiększaniu przychodów za wszelką cenę. Upewnij się, że nie zachęcasz do braku etyki.

Gerald Ratner

Ratners Group
Ten dyrektor generalny i prezes popełnił tylko jeden błąd, ale był on duży; tak duży, że obecnie znany jest jako Efekt Ratnera. W wywiadzie dla magazynu, Gerald Ratner, z tytułowej firmy jubilerskiej, opisał zestaw karafek do sherry z ciętego szkła sprzedawanych w jego sklepach jako „totalne gówno” i przeszedł do obrażania innych produktów też.

Klienci uciekli, a miliony funtów zostały wymazane z wartości firmy. Ratner zatrudnił nowego prezesa, który poszedł go zwolnić.

Lekcja: Zawsze traktuj swoich klientów z szacunkiem.

Chen Jiulin

China Aviation Oil
Przez długi czas Chen Jiulin był okrzyknięty znakomitym dyrektorem zarządzającym i dyrektorem generalnym; pod jego kierownictwem wartość aktywów netto China Aviation Oil wzrosła o niezwykłe 85 200% do 150 milionów USD.

Jednakże spekulacyjny handel cenami ropy niemal doprowadził firmę do upadku, a Chen próbował ukryć to, co się stało. W 2006 roku został skazany na cztery lata i trzy miesiące więzienia po tym, jak nie ujawnił straty handlowej w wysokości 550 milionów USD.

Lekcja: Nie uprawiaj hazardu z aktywami swojej firmy; to zawsze kończy się łzami.

.