Legislature: Znaczenie, funkcje i rodzaje władzy ustawodawczej!

Spośród trzech organów rządu, miejsce pierwszeństwa należy do Legislatury. Funkcja rządu zaczyna się od tworzenia prawa i jest kontynuowana przez funkcje egzekwowania prawa i orzekania. Jako taki, ustawodawca jest pierwszym organem rządu.

Legislatura: Znaczenie

Termin 'legislatura’ jest terminem ogólnym oznaczającym organ, który stanowi prawo. Termin „Legg” oznacza prawo, a „lature” miejsce, a etymologicznie Legislatura oznacza miejsce tworzenia prawa. Innym terminem, który jest używany jako synonim Legislatury, jest „Parlament”. Słowo to pochodzi od francuskiego słowa „Parley”, które oznacza „rozmawiać” lub dyskutować i obradować.

W ten sposób możemy powiedzieć, że 'Parlament’ oznacza miejsce, w którym odbywają się obrady. Łącząc te dwa poglądy, możemy powiedzieć, że Legislatura lub Parlament jest tą gałęzią rządu, która wykonuje funkcję stanowienia prawa poprzez obrady.

The legislatura jest, że organ rządu, który przechodzi prawa rządu. Jest to agencja, która ma obowiązek sformułować wolę państwa i nadać mu moc prawną i siłę. W prostych słowach, władza ustawodawcza jest tym organem rządu, który formułuje prawa. Legislatura cieszy się bardzo szczególną i ważną pozycją w każdym demokratycznym państwie. Jest to zgromadzenie wybranych przedstawicieli ludu i reprezentuje krajową opinię publiczną i władzę ludu.

Funkcje władzy ustawodawczej:

1. Funkcje ustawodawcze lub prawotwórcze:

Pierwszą i najważniejszą funkcją władzy ustawodawczej jest stanowienie prawa, tj. tworzenie ustaw. W czasach starożytnych prawa pochodziły albo ze zwyczajów, tradycji i pism religijnych, albo były wydawane przez królów jako ich rozkazy. Jednak we współczesnej erze demokracji, ustawodawca jest głównym źródłem prawa. To ustawodawca formułuje wolę państwa w formie ustaw i nadaje im charakter prawny. Legislatura przekształca żądania ludu w autorytatywne ustawy/statuty.

2. funkcje deliberacyjne:

Debatowanie nad sprawami wagi państwowej, kwestiami publicznymi, problemami i potrzebami jest ważną funkcją współczesnej legislatury. Dzięki tej funkcji ustawodawca odzwierciedla opinię publiczną w różnych kwestiach. Debaty toczące się w legislaturze mają wielką wartość edukacyjną dla obywateli.

3. Opiekun finansów narodowych:

Prawie uniwersalną zasadą jest, że „ustawodawca państwa jest opiekunem narodowej sakiewki.” Trzyma ona sakiewkę narodu i kontroluje finanse. Żadne pieniądze nie mogą być zebrane ani wydane przez władzę wykonawczą bez zgody legislatury. Każdego roku władza wykonawcza musi przygotować i uzyskać od władzy ustawodawczej budżet na nadchodzący rok finansowy. W budżecie, władza wykonawcza musi umieścić rachunek rzeczywistych dochodów i wydatków z poprzedniego roku oraz szacowane dochody i wydatki na nowy rok.

Nie tylko ustawodawca uchwala budżet, ale również sam może zatwierdzić nałożenie, lub uchylenie lub pobór jakiegokolwiek podatku. Ponadto, ustawodawca utrzymuje kontrolę nad wszystkimi transakcjami finansowymi i wydatkami poniesionymi przez władzę wykonawczą.

4) Kontrola nad władzą wykonawczą:

Nowoczesna władza ustawodawcza posiada uprawnienia do sprawowania kontroli nad władzą wykonawczą. W parlamentarnym systemie rządów, jak ten, który działa w Indiach, za wszystkie swoje działania, decyzje i polityki, władza wykonawcza ponosi zbiorową odpowiedzialność przed władzą ustawodawczą. Jest ona odpowiedzialna przed legislatywą. Władza ustawodawcza ma prawo usunąć władzę wykonawczą, uchwalając wotum nieufności lub odrzucając politykę, budżet lub prawo władzy wykonawczej.

Premier i wszyscy inni ministrowie są zasadniczo członkami władzy ustawodawczej. Obowiązują ich zasady i procedury parlamentu.

(b) W prezydenckiej formie rządu, takiej jak ta, która funkcjonuje w USA, władza ustawodawcza sprawuje pewną kontrolę nad władzą wykonawczą. Może powoływać komisje śledcze w celu zbadania funkcjonowania departamentów rządowych. Wykorzystując swoje uprawnienia do stanowienia prawa i uchwalania budżetu, legislatywa sprawuje dość dużą kontrolę nad egzekutywą. Tak więc, niezależnie od tego, czy system polityczny ma system parlamentarny, czy prezydencki, władza ustawodawcza sprawuje kontrolę nad władzą wykonawczą.

5. Funkcje konstytuanty:

W prawie każdym stanie, to legislatura jest uprawniona do zmiany konstytucji. W tym celu ustawodawca musi uchwalić specjalne ustawy, zwane poprawkami, zgodnie z procedurą ustanowioną w konstytucji. W niektórych stanach wymóg jest taki, że ustawodawca musi uchwalić poprawkę 2/3 lub 3/4 lub bezwzględną większością głosów.

6. funkcje wyborcze:

Władza ustawodawcza zazwyczaj wykonuje pewne funkcje wyborcze. The dwa dom the Indiański Parlament wybierać the Wiceprezydent. Wszyscy wybrani deputowani i MLA tworzą Kolegium Elektorskie, które wybiera prezydenta Indii. W Szwajcarii Legislatura Federalna wybiera członków Rady Federalnej (władza wykonawcza) i Trybunału Federalnego (władza sądownicza).

7. funkcje sądownicze:

Zwyczajem jest przyznanie pewnej władzy sądowniczej władzy ustawodawczej. Zazwyczaj ustawodawcy powierza się działanie jako sąd impeachmentu, tj. jako sąd śledczy do sądzenia wysokich urzędników publicznych pod zarzutem zdrady, wykroczeń i wysokich przestępstw oraz usuwania ich z urzędu. W Indiach Parlament Unii może impeachmentować prezydenta. Ma on również prawo do podjęcia uchwały o usunięciu z urzędu sędziów Sądu Najwyższego i Wysokiego Sądu z powodu niewłaściwego zachowania lub niezdolności do sprawowania urzędu.

8) Wentylacja skarg:

Prawodawca działa jako najwyższe forum dla wentylacji publicznych skarg przeciwko władzy wykonawczej. Poza reprezentowaniem każdego interesu i odcienia opinii, władza ustawodawcza działa jako krajowe forum dla wyrażania opinii publicznej, publicznych skarg i publicznych aspiracji. Debaty i dyskusje parlamentarne rzucają światło na różne sprawy wagi publicznej.

9. Funkcje różne:

Niektóre legislatury otrzymują specyficzne zadania wykonawcze. Na przykład, Senat USA (wyższa izba amerykańskiej legislatury) ma prawo potwierdzić lub odrzucić najważniejsze nominacje dokonane przez prezydenta USA. Podobnie, to cieszy się uprawnienia do ratyfikacji lub odrzucenia traktatów dokonanych przez prezydenta USA. W Indiach,

Rajya Sabha otrzymał prawo do ustanowienia lub wyeliminowania wszelkich All India Service. Legislatury pełnią również funkcję zatwierdzania lub odrzucania lub zmieniania wszystkich polityk i planów tworzonych przez władzę wykonawczą. W Konstytucji USA, Kongres (Legislatura) cieszy się prawem do wypowiadania wojny.

Tak więc organy ustawodawcze rządu odgrywają bardzo ważną i aktywną rolę w wykonywaniu suwerennej władzy państwa. W rzeczywistości władza ustawodawcza jest prawnym suwerenem w państwie. Ma ona prawo przekształcić każdą decyzję państwa w prawo. Legislatura jest głównym źródłem prawa. Jest zwierciadłem narodowej opinii publicznej i symbolem władzy ludu.

Typ legislatywy: Legislatury dwuizbowe i jednoizbowe:

Współczesna legislatura jest albo Dwuizbowa albo Jednoizbowa. Dwuizbowość oznacza władzę ustawodawczą z dwiema izbami, podczas gdy jednoizbowość oznacza władzę ustawodawczą z jedną izbą. Duża liczba współczesnych legislatur, szczególnie dużych państw, jest dwuizbowa, tzn. posiada dwie izby (Bi = Two, Cameral = House).

Indie, USA, Wielka Brytania, Francja, Rosja, Szwajcaria, Australia i duża liczba innych stanów mają dwuizbowe legislatury. 22 stan Indii mieć dwuizbowy ustawodawstwo.

Jednoizbowe ciała ustawodawcze działają w Chinach, Nowej Zelandii, Zimbabwe, Turcji, Portugalii i kilku innych stanach. Stanowe legislatury wszystkich kanadyjskich i szwajcarskich kantonów (przepisów) są jednoizbowe. W Indiach 6 stanów i 2 Terytoria Unijne mają jednoizbowe ciała ustawodawcze…

Argumenty na rzecz dwuizbowej lub argumenty przeciwko jednoizbowej władzy ustawodawczej:

1. Druga izba jest zabezpieczeniem przed despotyzmem jednej izby:

Druga izba ciała ustawodawczego jest niezbędna, aby zapobiec sytuacji, w której pierwsza izba staje się arbitralna i despotyczna. Pojedyncza izba posiadająca całą władzę ustawodawczą może stać się skorumpowana i despotyczna. Druga izba jest potrzebna, aby utrzymać ją z dala od bycia arbitralną i despotyczną.

2. Druga izba jest niezbędna do zapobiegania pochopnej i 111-rozważnej legislacji:

Druga izba zapobiega uchwalaniu pospiesznego i nieprzemyślanego ustawodawstwa przez jedną izbę. Mając na względzie zaspokojenie masowych namiętności i żądań, izba jednoosobowa może popełnić błąd polegający na uchwaleniu w pośpiechu nieprzemyślanych aktów prawnych, które następnie mogą być źródłem dużych szkód dla interesów narodowych. Druga izba zapobiega, a przynajmniej znacznie ogranicza takie szanse. Wywiera ona bowiem kontrolny i modyfikujący wpływ na ustawę uchwaloną przez pierwszą izbę.

3. Druga izba pełni funkcję izby rewizyjnej:

Praca ustawodawcza we współczesnym państwie opiekuńczym stała się wysoce złożona i techniczna. Wymaga ona dogłębnego i starannego zbadania wszystkich aspektów środków, które mają być wprowadzone w życie jako ustawy. Druga izba pełni rolę weryfikatora. „Kiedy trzeba przeprowadzić deliberacje, dwie głowy są lepsze niż jedna”.

4. Druga Izba Zmniejsza Obciążenie Pierwszej Izby:

Wyłonienie się państwa opiekuńczego spowodowało wieloraki wzrost zakresu tworzenia prawa. Współczesny ustawodawca musi uchwalać dużą liczbę ustaw. W tych okolicznościach, ustawodawca z jedną izbą może nie być w stanie skutecznie przekazać wszystkich prac legislacyjnych. Druga izba jest potrzebna do podziału pracy ustawodawczej.

5. Dwie izby lepiej reprezentują opinię publiczną:

Dwie izby mogą razem prawidłowo działać jako barometr opinii publicznej. Pojedynczy dom może wypaść z rytmu i nie utrzymać się w harmonii z opinią publiczną. Drugi dom wybrany w innym czasie może pomóc ustawodawcy w przezwyciężeniu powyższej wady.

6. Niezbędny do dawania reprezentacji partykularnym interesom:

Druga izba zapewnia dogodne środki do dawania reprezentacji różnym klasom i interesom, które potrzebują reprezentacji. Izba niższa może składać się z wybranych przedstawicieli ludu jako całości, a izba wyższa może dać reprezentację mniejszościom i specjalnym interesom i grupom, takim jak robotnicy, kobiety, naukowcy, artyści, nauczyciele, intelektualiści, pisarze, izby handlowe.

7) Opóźnienie jest użyteczne:

Krytycy drugiej izby często argumentują, że jest ona źródłem opóźnienia w uchwalaniu ustaw. Niewątpliwie, uchwalanie ustaw przez dwie izby prowadzi do pewnych opóźnień. Opóźnienie to jest jednak bardzo pożyteczne. Pomaga wykrystalizować się opinii publicznej na temat wszystkich projektów ustaw, zanim staną się one ustawami. Istnienie drugiej izby działa jako źródło opóźnienia między wprowadzeniem a ostatecznym przyjęciem ustawy i w ten sposób daje czas na refleksję i deliberację.

8. niezbędna dla federacji:

Dwuizbowa legislatura jest uważana za niezbędną dla systemu federalnego. W takim systemie izba niższa daje reprezentację ludziom stanu jako całości, a izba wyższa daje reprezentację jednostkom federacji.

9. Instrument wykorzystania usług osób zdolnych i doświadczonych:

Druga izba umożliwia państwu wykorzystanie zdolności politycznych i administracyjnych takich osób, które z pewnych względów nie są w stanie lub nie bardzo chcą wejść do izby niższej w drodze wyborów. Druga izba może, jako taka, pomóc w indukcji doświadczenia i zdolności w legislaturze.

10. Druga izba jest źródłem stabilności:

Druga izba może otrzymać dłuższe i ciągłe określenie dla zabezpieczenia stabilności. Niższa izba, będąc przedstawicielem ludu, musi otrzymać krótszą kadencję. W przeciwieństwie do tego, druga izba może otrzymać dłuższą kadencję i stały lub quasi-stały charakter dla zapewnienia pewnej stabilności. Z tego powodu członek indyjskiej Rajya Sabha ma sześcioletnią kadencję, a izba ta ma charakter quasi-stały – nigdy nie jest rozwiązywana jako całość, a tylko 1/3 jej członków przechodzi na emeryturę po każdych dwóch latach.

11. Wsparcie historyczne:

Historia wspiera sprawę na korzyść dwuizbowości. Pomyślna praca dwuizbowych legislatur w różnych stanach świata jest akceptowanym faktem. Żaden z głównych stanów, niezależnie od formy rządu, nie był skłonny zrezygnować z drugiej izby. „The doświadczenie historia być, na korzyść dwa izba. Nie jest mądre lekceważenie lekcji historii.”

Na podstawie tych wszystkich argumentów, zwolennicy dwuizbowej legislatury budują bardzo silną sprawę. Odrzucają oni argumenty za jednoizbowością.

Argumenty przeciwko Legislaturze Dwuizbowej lub Argumenty na rzecz Legislatury Jednoizbowej:

Krytycy dwuizbowości i zwolennicy jednoizbowości odrzucają jednak tezę, że druga izba jest niezbędna. Przeciwstawiają się jej jako izbie zbędnej, która zawsze powoduje więcej wad niż zalet.

Bikameralizm jest przeciwstawiany, a uniokameralizm popierany na podstawie następujących argumentów:

1. Dwie izby dezorientują opinię publiczną:

Krytycy argumentują, że opinia publiczna jest jedna i może być reprezentowana przez jedną izbę. Suwerenność jest jedna. Ludzie są suwerenni. Ich wola jest jedna i nie może być podzielona. Najlepiej reprezentuje je jedna izba. Dwie izby dezorientują opinię publiczną, zwłaszcza gdy jedna izba nie zgadza się z drugą izbą.

2. Druga izba jest albo Złośliwa, albo Zbędna:

Abbie Sieyes utrzymuje, że druga izba jest albo złośliwa, albo zbyteczna. Jeśli druga izba nie zgadza się z pierwszą, jest złośliwa; jeśli się z nią zgadza, jest zbyteczna. Ten argument zakłada, że wola powszechna jest reprezentowana przez izbę niższą.

3. Problem organizacji drugiej izby:

Powszechną zasadą jest, że pierwsza izba powinna być bezpośrednio wybieraną izbą przedstawicielską ludu. Nie ma jednak konsensusu co do organizacji drugiej izby. Różne państwa przyjęły różne podstawy, ale rezultaty nie były zachęcające.

Dziedziczny i nominowany charakter brytyjskiej Izby Lordów uczynił z niej izbę drugorzędną i prawie bezużyteczną. Senat USA, ze względu na swój niewielki rozmiar i długą” kadencję, stał się potężniejszy niż Izba Reprezentantów USA.

Indyjski eksperyment polegający na osiągnięciu równowagi, poprzez uczynienie Rajya Sabha ani tak bezsilną jak brytyjska Izba Lordów, ani tak potężną jak Senat USA, również nie przyniósł pożądanych rezultatów. Rajya Sabha nie odniosła sukcesu w sprawowaniu pożądanej kontroli ani w dzieleniu ciężaru Lok Sabhy. Jako taka, nie istnieje żadna rozsądna metoda organizacji drugiej izby.

4. Żadne Prawo nie jest uchwalane w pośpiechu:

W panującym systemie tworzenia prawa, w którym projekt ustawy musi przejść przez kilka etapów przed uzyskaniem miejsca w księdze ustaw, nie ma potrzeby drugiej izby. System tworzenia prawa, jak to działa dzisiaj eliminuje szanse nieprzemyślane i pospieszne ustawodawstwo przez jedną izbę. Stąd też druga izba nie jest potrzebna.

5. Źródło opóźnień w stanowieniu prawa:

Druga izba jest zawsze źródłem niechcianego opóźnienia. Ustawa musi przejść przez kilka etapów w pierwszej izbie, zanim zostanie uchwalona. Kiedy trafia do drugiej izby, musi ponownie przejść przez podobny proces. Powoduje to niechciane i szkodliwe opóźnienia. W tym procesie, ustawodawstwo zostaje niepotrzebnie opóźnione.

6. Rewizja projektu ustawy przez drugą izbę jest niepotrzebna i bezużyteczna:

Krytycy dwuizbowości odrzucają argument, że druga izba jest potrzebna do rewizji projektu ustawy.

Argumentują oni:

(i) Rewizja jest niepotrzebna, ponieważ ustawa jest rewidowana trzykrotnie przez pierwszą izbę, zanim zostanie uchwalona;

(ii) Pojawienie się dobrze zorganizowanego systemu komitetów sprawiło, że rewizja ustawy przez drugą izbę stała się zbędna; oraz

(iii) Ponieważ wszystkie dyskusje w drugiej izbie również odbywają się po liniach partyjnych, żadna naprawdę obiektywna lub dodatkowa rewizja nie jest dokonywana podczas dyskusji. W związku z tym nie ma ani potrzeby, ani żadnego zastosowania tak zwanej rewizji dokonywanej przez drugą izbę.

Przeciwnicy dwuizbowości utrzymują, że w rzeczywistej praktyce druga izba nigdy nie jest w stanie sprawdzić tzw. despotyzmu pierwszej izby. Działa ona jedynie jako izba opóźniająca lub spowalniająca. Indyjska Rajya Sabha może opóźnić projekt ustawy pieniężnej tylko o 14 dni, a zwykłej ustawy o nieco dłuższy czas.

8. Druga izba jest w większości izbą konserwatywną i reakcyjną:

Przez krytyków drugiej izby zarzuca się, że jest ona na ogół cytadelą reakcji i konserwatyzmu. Działa ona jak hamulec na kołach demokracji. Praktyka dawania reprezentacji mniejszościom i partykularnym interesom czyni z drugich izb domy reakcyjne i konserwatywne. Druga izba jest zwykle zdominowana przez bogatych biznesmenów, kapitalistów, właścicieli ziemskich i „elitarne” grupy społeczne.

9. Interesy specjalne mogą być reprezentowane w pierwszej izbie:

Zwolennicy jednoizbowych legislatur opowiadają się za tym, że specjalne interesy mniejszości i słabszych grup społecznych mogą być reprezentowane w niższej izbie bez żadnej straty. Można to zrobić bez zakłócania natury i charakteru członkostwa w izbie, określonego przez ludzi w drodze wyborów.

10. Druga izba nie jest niezbędna dla federacji:

Znaczenie drugiej izby jako reprezentanta jednostek federacji straciło na znaczeniu również ze względu na rolę partii politycznych w systemie politycznym. Partie polityczne dominują obecnie w całym życiu politycznym każdego stanu – zarówno federalnego, jak i unitarnego czy niefederalnego. Ponieważ każde wybory odbywają się na zasadach partyjnych, również druga izba reprezentuje interesy partii, a nie jednostek federacji.

11. Zwiększone wydatki:

Istnienie dwóch izb oznacza większe obciążenia dla finansów państwa bez większego pożytku, ponieważ druga izba prawie zawsze nie spełnia swojej należnej roli w procesie legislacyjnym. Druga izba pociąga za sobą duże wydatki i nie służy żadnemu pożytecznemu celowi.

Na podstawie tych wszystkich argumentów zwolennicy uni-kameralizmu zdecydowanie opowiadają się za jednoizbową legislaturą. Odrzucają dwuizbowość jako niepotrzebny, mniej użyteczny i niechciany kosztowny system, który poważnie ogranicza pracę legislacyjną.

Po przeanalizowaniu obu zestawów argumentów możemy stwierdzić, że przypadek na rzecz dwuizbowej legislatury lub dwuizbowości jest jakościowo silniejszy niż przypadek na rzecz jednoizbowości.

Można stwierdzić, że krajowe ciała ustawodawcze powinny być dwuizbowe ze względu na wagę pracy, którą muszą podjąć. Również w przypadku federacji korzystniejsze jest posiadanie legislatury dwuizbowej niż jednoizbowej. Druga izba, jako reprezentant jednostek federalnych, służy jako źródło siły dla zdrowia państwa federalnego.

Przede wszystkim lekcja historii wyraźnie przemawia na korzyść dwuizbowości. Dwuizbowe legislatury okazały się bardziej skuteczne i użyteczne niż jednoizbowe.

Jednakże dla małych państw i dla jednostek członkowskich (prowincji lub stanów) federacji, jednoizbowe ciała ustawodawcze mogą służyć celowi. W Indiach mamy zarówno dwuizbowe, jak i jednoizbowe legislatury na poziomie stanowym.

.