Miałam jedenaście lat, kiedy moja mama po raz pierwszy zwróciła uwagę na czarne włoski wyrastające z mojej brody. Rozmawiała przez telefon z przyjaciółką, kiedy rzuciła na mnie okiem i powiedziała: „Możesz chcieć je wyrwać, kochanie.”

W wieku jedenastu lat nie tylko rosły mi włosy na twarzy – mój głos się pogłębiał, a mięśnie stawały się coraz bardziej zdefiniowane. Patrzyłam na inne dziewczyny w mojej szóstej klasie, widziałam jak ramiączka ich staników opadają na ramiona, jak ich biodra wypełniają ich dżinsy z niskim stanem. Zdałam sobie sprawę, że nie jestem zbudowana tak jak one. Nie miałam piersi, nie miałam okresu, nie czułam się nawet komfortowo wychodząc na dwór na przerwę z obawy, że słońce odsłoni zarost na mojej twarzy.

W wieku szesnastu lat, trzeba było pediatry, dermatologa, ginekologa i w końcu endokrynologa, aby dowiedzieć się, że mam nieklasyczny wrodzony przerost nadnerczy.

Wspólnie określany jako CAH, wrodzony przerost nadnerczy jest chorobą genetyczną, która wpływa na zdolność organizmu do produkcji hormonu stresu – kortyzolu. Jako rekompensata za ten brak produkcji kortyzolu, gruczoł nadnerczy nadprodukuje testosteron.

Ponieważ moja odmiana CAH jest nieklasyczna, efekty nie pokazały się aż do okresu dojrzewania. Nadmiar testosteronu jest tym, co spowodowało, że moje mięśnie rosną, mój głos spada, a moje ciało produkuje więcej włosów.

Bycie zdiagnozowanym z CAH było jednocześnie wyzwalające i izolujące. W końcu zrozumiałem, że byłem zewnętrznie różne od innych dziewcząt z powodu moich różnic hormonalnych. Zaczęłam brać leki, urosły mi piersi, dostałam pierwszą miesiączkę w wieku osiemnastu lat i zaczęłam czuć się jak „normalna dziewczyna.”

Ale te medycznie wywołane zmiany nie wymazały lat dysforii i nienawiści do samej siebie, których doświadczyłam jako nastolatka. Mój lekarz określił moje CAH jako „niewiarygodnie rzadkie schorzenie” i podkreślił, że mogę nigdy nie spotkać drugiej osoby z takimi różnicami jak moje. Moje ciało było anomalią. Moje CAH było tajemnicą, którą trzeba było utrzymać za wszelką cenę. Chociaż CAH wiąże się z potencjalnie zagrażającymi życiu komplikacjami medycznymi związanymi z zarządzaniem hormonami stresu, oferowany mi język kliniczny nie obejmował tego, jak różnice cielesne spowodowane przez CAH wpłynęły na moje poczucie własnej wartości. Myślałem, że osiągnąłem zdrowe miejsce akceptacji z moim stanem, aż do jesieni 2018 roku.

Kończyłem mój ostatni rok studiów licencjackich i niedawno ujawniłem się jako queer. Moje poczucie siebie w końcu zaczynało się stabilizować. Przeglądałem YouTube, kiedy natknąłem się na wideo Pidgeona zatytułowane „Hi, I’m Intersex”. Nigdy wcześniej nie słyszałam słowa „interseksualny”. Coś w doświadczeniu Pidgeon rezonowało ze mną w sposób, którego nie potrafiłam wyjaśnić.

Pidgeon’s videos wysłał mnie do godzin badań o intersex, gdzie odkryłem, że intersex jest terminem parasolowym dla różnych naturalnych odmian w rozwoju reprodukcji i anatomii płci. CAH jest jednym z tych wariantów, ponieważ powoduje różnice hormonalne i genitalne. W tym momencie wszystko się wyjaśniło: Jestem interseksualna. Poczucie siebie, nad którego stabilizacją tak ciężko pracowałam, natychmiast się roztrzaskało, ale kawałki, które pozostawiło, pozwoliły mi odbudować jeszcze bardziej złożoną, zniuansowaną i promienną wersję siebie.

Odkrycie terminologii interseksualnej radykalnie zmieniło mój stosunek do mojego ciała i siebie. Moje ciało nie jest zepsute przez stan medyczny, jest pięknym wariantem na wiecznie ekspansywnym spektrum. Stwierdzenie tego, poprzez aktywną identyfikację jako interseksualna, pozwala mi powoli oduczyć się wstydu i nienawiści do samej siebie, które zinternalizowałam jako dziecko.

Rozpaczliwie żałuję, że mój lekarz nie powiedział mi, że jestem interseksualna i nie poprowadził mnie w kierunku zasobów, które pozwoliłyby mi wykształcić i wzmocnić tę część mnie samej. Niemożliwe jest oddzielenie mojego doświadczenia z CAH od moich doświadczeń związanych z płcią i seksualnością oraz sposobów, w jakie moje różnice ukształtowały moje rozumienie siebie w odniesieniu do innych. Nauka o tym, że jestem interseksualna na nowo zdefiniowała moje rozumienie miłości do samej siebie i własnej wartości.

Bycie queer interseksualną kobietą z CAH jest darem: skłoniło mnie to do myślenia poza binarnym rozumieniem płci i seksualności. Mogę uznać i objąć marginesy, spektrum i przecięcia, w obrębie których istniejemy. Nauka o tym, że jestem interseksualna, pozytywnie zmieniła trajektorię mojego życia i pozwoliła mi osiągnąć miłość i sukces w sposób, w jaki moja jedenastoletnia ja nigdy nie mogła sobie wyobrazić.
Sophia DeJesus-Sabella jest artystką i rzeczniczką młodzieży interseksualnej w interACT.

.