BIBLIOGRAFIA

Ale Zygmunt Freud jest najbardziej znany ze swojego wpływu na dziedzinę psychologii, był on również znanym nauczycielem. Alfred Adler (1870-1937), uczeń Freuda, zerwał z jego naukami, krytykując jego skupienie na sferze seksualnej. Adler stworzył podejście, które nazwał psychologią indywidualną, która koncentrowała się na indywidualnej potrzebie spełnienia i władzy; przypisuje mu się stworzenie takich pojęć jak porządek narodzin, poszukiwanie znaczenia, życie psychiczne i różne kompleksy, w tym kompleks niższości. Adler zasugerował, że dwie potrzeby, które dzieci muszą opanować to niższość (lub chęć władzy) i potrzeba aprobaty społecznej. Według Adlera, ludzie nieustannie dążą do bycia potężnymi, a uczucia niższości (lub słabości) często wciągają ich w pochłaniający stan samozadowolenia. Ważne jest, aby zauważyć, że dla Adlera, niższość sama w sobie nie jest negatywna; raczej jest to normalna, a nawet motywująca siła w życiu. Wszyscy ludzie mają pewne poczucie niższości i dążą do jego przezwyciężenia. Kiedy człowiek staje się w pełni pochłonięty swoim dążeniem do władzy lub poczuciem niższości aż do paraliżu, niższość staje się ciężarem. To w tym momencie, że jeden przesuwa się z uczuciem niższości do posiadania tego, co Adler nazwał kompleks niższości.

Adler początkowo konceptualizacji niższości w odniesieniu do tego, co nazwał gorszy organ. W 1907 roku Adler napisał Study of Organ Inferiority and Its Physical Compensation, w którym teoretyzował, że organ gorszy wystąpił, gdy jeden organ ciała był znacznie słabszy niż inny organ, powodując otaczające organy, aby zrekompensować słabość w gorszym narządzie i uzupełnić braki w inny sposób. Podobnie Adler sugerował, że jednostki mają lub postrzegają, że mają obszary, w których są deficytowe – czy to fizycznie czy psychicznie. Adler uważał, że począwszy od dzieciństwa, głębokie poczucie niższości jest zaszczepione w każdej jednostce w wyniku fizycznej wielkości dziecka. W przeciwieństwie do osoby dorosłej, dziecko postrzega siebie jako gorsze zarówno pod względem fizycznym, jak i psychicznym. Adler uważał jednak, że to, w jakim stopniu dziecko czuje się gorsze, zależy w dużej mierze od jego środowiska i interpretacji tego środowiska. To znaczy, niektóre dzieci postrzegają, że mają więcej braków lub większe słabości z powodu wyzwań, przed jakimi stają, sposobu, w jaki wchodzą w interakcje z dorosłymi w swoim życiu lub negatywnych komunikatów, jakie otrzymują na temat swoich zdolności. Dzieci te dochodzą do przekonania, że są gorsze na podstawie swoich wyobrażeń o sobie i swoim życiu, a nie na podstawie wymiernych lub konkretnych kryteriów.

Jako dorośli, jednostki również dostrzegają obszary braków lub słabości. Te postrzegane słabości mogą wynikać z doświadczeń życiowych (np. otrzymanie niskiego wyniku w teście) lub z krytycznych wypowiedzi ważnych osób (np. bycie nazwanym głupim). Niezależnie od tego, w jaki sposób postrzegany deficyt został uświadomiony, po zidentyfikowaniu obszaru postrzeganego jako słaby, jednostka stara się zrekompensować to poczucie niższości i osiągnąć siłę. Jednakże, jeśli ta kompensacja nie ma pożądanego rezultatu, jednostka może stać się w pełni skoncentrowany na niższości i rozwijać to, co Adler nazwał kompleks niższości.

Według Adlera, kompleks niższości jest nerwica, osoba jest w pełni zużyte w ich skupieniu się na niższości. Jest to powiększenie normalnych uczuć niższości, a wyniki, gdy dążenia do przezwyciężenia niższości są znacznie utrudnione. Osoby, które zmagają się z uczuciami niższości mogą oceniać siebie w jakimś obszarze ważnym dla nich jako 5 w skali od 1 do 10, kiedy będą dążyć do 6 lub 7. Dla kontrastu, osoby z kompleksem niższości mogą oceniać siebie jako 2 w skali od 1 do 10, podczas gdy aspirują do 9. Osoby z kompleksem niższości mogą również wierzyć, że nie ma nadziei na osiągnięcie 9. Postrzeganie swoich braków jest ważnym aspektem tego kompleksu. To znaczy, to ma znaczenie bardziej, gdzie jednostki postrzegają siebie być niż to, gdzie są one rzeczywiście.

Osoba z kompleksem niższości jest często przytłoczony, a w rezultacie, kompleks niższości może stać się tak konsumujące jak dolegliwości lub choroby. Osoby mogą stać się manipulacyjne, aby spróbować dostać innych, aby dać im afirmacji szukają, lub mogą próbować wykorzystać swoje braki, aby uzyskać szczególną uwagę lub zakwaterowanie dla okoliczności, które są rzeczywiście w stanie obsługiwać lub przezwyciężyć na własną rękę. Osoby z kompleksem niższości mogą być egocentryczne, przygnębione, niezdolne do rozwoju, ustępliwe, nieśmiałe, niepewne siebie, bojaźliwe i tchórzliwe. Mogą nie być w stanie podejmować decyzji dla siebie i brakuje im odwagi, aby poruszać się w dowolnym kierunku, chyba że są prowadzone przez innych. Normalne poczucie niższości napędza jednostki do rozwiązywania i przezwyciężania problemów. Jednostki zazwyczaj robią wszystko, co w ich mocy, aby poprawić sytuację i pozbyć się poczucia niższości. Jednak jednostki z kompleksem niższości nie są w stanie rozwiązać lub przezwyciężyć problemów. Rzeczywiście, Hertha Orgler w Alfred Adler: The Man and His Work (1973) napisał, że Adler zdefiniował kompleks niższości jako „niezdolność do rozwiązywania problemów życiowych” (s. 56). Adler wierzył, że kompleks niższości, raz ustalone w jednostce, będzie ciągła i trwała walka psychologiczna.

Teoria psychologii indywidualnej Adlera jest jednym z głównych filarów w myśli psychologicznej. Jednakże, jednym z kontrowersyjnych aspektów jego teorii jest to, że ma ona tendencję do bycia bardziej konceptualną niż naukową, czyli jest raczej subiektywna niż obiektywna. Co więcej, wiele koncepcji Adlera wydaje się być opartych raczej na anegdotycznych dowodach z jego własnego życia niż na dowodach zintegrowanych w wyniku badań naukowych. Istnieje wiele innych teorii, które również są trudne do przetestowania empirycznie (np. relacje obiektowe i gestalt), i jest prawdopodobne, że Adler argumentowałby, że były to jego doświadczenia i że inni ludzie mogą dostarczyć własnych anegdot na potwierdzenie jego teorii.

BIBLIOGRAFIA

Ansbacher, Heinz, i Rowena Ansbacher. 1956. The Individual Psychology of Alfred Adler. New York: Basic Books.

Manaster, Guy, and Raymond Corsini. 1982. Psychologia indywidualna. Itasca, IL: Peacock Publishers.

Orgler, Hertha. 1973. Alfred Adler: The Man and His Work. London: Sidgwick and Jackson.

Sperber, Manes. 1974. Masks of Loneliness: Alfred Adler in Perspective. New York: Macmillan.

Wendy L. Dickinson
Jeffery S. Ashby

.